Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 40

Solène

Mia's glimlach wordt breder nadat ik heb gezegd dat ik haar ook mis. 'Is het daarom dat je terug bent gekomen?'

Ik knik.

'Weet je, Solène, ik was doodsbang dat ik je nooit meer terug zou zien. Je verdween vooraleer we contact informatie konden uitwisselen. Het gaf me het gevoel dat je me niet meer wou zien.'

Haar woorden maken dat ik me schuldig voel. Het was inderdaad mijn plan om haar nooit meer te zien.

Ze kijkt me aan met een doordringende blik. Ik kan het niet aan haar in de ogen te kijken, dus doe ik het niet. 'Ik... ik... sorry,' zeg ik zwakjes.

'Het is oké. Je bent nu terug. Ik was vooral bezorgd.'

Ze is bezorgd? Om mij? Een warm gevoel ontstaat in mijn borstkas, maar de woorden die ze daarna uitspreekt doven het gevoel een beetje.

'Het idee dat iedereen je negeert dat je zonder mij en Senan niemand hebt om tegen te spreken, het breekt mijn hart.'

Hier heb ik over gelezen. Is dit niet wat ze medelijden noemen? Is dat de reden dat ze zo aardig tegen me doet? Omdat zij de enige is die het kan doen? Omdat ze zich ertoe gedwongen voelt? Ik weet dat ik blij moet zijn dat er iemand is die zelfs maar in staat is om dat voor mij te voelen, toch kan ik het niet laten om een beetje teleurgesteld te zijn. Medelijden is niet wat ik van haar wil. Ben ik soms te veeleisend?

'Ik wil niet dat je opnieuw verdwijnt. Wat het ook is dat maakte dat je weg wou gaan, vertel het me en ik zal zien wat ik kan doen.'

De reden dat ik ben weggegaan. Het is dat angstgevoel dat door heel mijn lichaam gaat als ik bij hen ben. Bij Mia is het een vage aanwezigheid, gedempt door de warmte die ze me geeft. Bij Senan echter is het niet te missen.

'Als het vanwege Malik en Bine is, vrees ik echter dat ik machteloos ben.'

Als ik me niet vergis zijn dat de twee die ik over camera's hebben horen spreken, degenen die Mia en Senan vandaag achtervolgden.

'Ah, nee... niet vanwege hen,' schud ik mijn hoofd. 'Maar ik moet je iets zeggen... over hen. Camera's. Ze spraken daarover.'

'Bedoel je dat ze camera's hebben geplaatst in het huis?'

'Niet zeker, maar ze spraken er wel over. Geloof je me niet?'

'Natuurlijk geloof ik je, zeker als het over Familieleden gaat. Is er nog iets?' Haar gezicht staat somber. Komt het door de camera's?

'Vandaag, ze hebben jullie gevolgd.'

'Oké, dank je om me dit te vertellen. Je wilt zeker niet mee terug naar ons huis aangezien daar niet echt privacy is.'

'Nee!' zeg ik onmiddellijk. 'Ik bedoel... ik wil mee. Camera's maken niet uit. Niemand ziet me.'

'Waarom wou je dan weg?'

Mijn hart klopt me in de keel. Ik kan haar toch onmogelijk de waarheid zeggen? Dat ik bang ben van haar? Als ze dat te weten komt wilt ze waarschijnlijk niets meer met me te maken hebben.

'Sorry. Ik had het je niet moeten vragen. Zullen we terug naar huis gaan?' Ze reikt haar hand naar me uit, verwachtend dat ik die vastpak.

'Ah... ik ga niet.'

Ze fronst haar wenkbrauwen. 'Zij je niet net dat je mee wou?'

'Ja, maar ik kan niet.'

'Waar ga je dan blijven? Ik wil je niet nog eens uit het oog verliezen.'

'Hier,' ik wijs om me heen, naar de boekenrekken en zetels.

'Hier? Is het wel oké om hier te wonen? Ik bedoel er is geen deftig bed en ook geen keuken. Waar ga je slapen en eten?'

'Het is oké. Ik ben het gewoon.'

'Ben je zeker? Ik weet dat mijn thuis niet zo aangenaam is, maar dan zijn we samen. Je moet dan niet meer alleen zijn.'

'Ik blijf hier. Je gaat... gaat me toch bezoeken?' vraag ik onzeker. Ik kan niet met haar meegaan, maar als zij naar me toekomt dan kunnen we elkaar nog blijven zien.

Mia slaakt een zucht. 'Natuurlijk kom ik je bezoeken. Elke dag. Ik had gewoon liever gehad dat we de hele tijd bij elkaar konden zijn.'

Ik lach.

'Is het goed als ik nog wat langer blijf? De bib sluit vandaag toch pas om acht uur s' avonds.'

'Ja.'

---------------------------------

Aangezien ik gisteren mijn belofte niet heb nagekomen, wou ik vandaag twee hoofdstukken uploaden, maar ik weet niet of ik nog genoeg tijd heb vooraleer we weer vertrekken naar die internetloze plek. Ik zal het proberen, maar ik kan niets beloven. Ik heb namelijk nog maar een uur om een hoofdstuk van minstens 500 woorden te schrijven en ik weet niet of dat genoeg is. 

(P.S Om de een of andere reden staan alle woorden in het wattpad document in het rood terwijl op al mijn instellingen Nederlands staat. Ik vraag me af of het aan mijn computer ligt. Op messenger gebeurt namelijk hetzelfde. Zucht. Gelukkig heb ik word nog die mijn woorden verbeterd.)