Het meisje waar niemand naar kijkt

Hoofdstuk 58

Senan

Wanneer ik thuis aankom zijn zowel het busje als de glurende man er nog. Ik neem aan dat Bine en Malik nog steeds bezig zijn met weet ik veel wat. Ik moet erachter komen en snel. Het kan wellicht essentieel zijn voor mijn wraak en wie weet hoe lang het busje hier zal blijven. Van zodra de Familieleden gaan slapen moet ik dus mijn slag slaan.

Ze gunnen me echt nooit een moment rust, hé? Als de Familie normaal was, als ze me niet hadden Verbannen, dan zou ik me met andere zaken bezig kunnen houden, maar nee. Er moet altijd iets gebeuren met de Familie in de buurt. (Het zou me niet verbazen dat ik onder mijn voeten ga krijgen voor het verwaarlozen van mijn thesis een dezer dagen.)

'Mia,' roep ik. 'Heb je honger? Ik denk niet dat we op de rest moeten wachten.' Ik rommel door de koelkast op zoek naar iets dat makkelijk klaar te maken is.

De handeling doet me denken aan voor de Familie-invasie, toen Nesmiah en ik alleen waren. Het lijkt zo ver weg. Hoe kwam ik mijn dagen door? Wachtend op een opening, volledig verzonken in mijn acteerwerk, langzaam wegkwijnend in mijn eigen miserie. Ik denk dat ik bijna geloofde dat ik gelukkig was, dat ik de Familie achter me kon laten.

Ik schud de gedachte van me af. Walgelijk. Dat ik mezelf zo kon teleurstellen. Wat voor een nut zou mijn leven hebben zonder mijn wraak? Niets. Zijn zoals alle andere mensen op deze planeet is mijn ergste nachtmerrie. Dat ga ik echt niet laten gebeuren. Ik ben speciaal, specialer zelf dan die achterbakse Familieleden.

'Mia!' roep ik opnieuw. Waar blijft ze nou? Ze weet dat ik het niet leuk vind om mijn stem meer dan nodig te verheffen.

Ik sluit de koelkast en ga naar Mia's kamer. 'Ben je er?'

Geen antwoord.

'Mag ik je deur opendoen?'

Stilte.

Ik open de deur. Er is niemand in de kamer. Vreemd, meestal is ze tegen nu al thuis. Ik check mijn smartphone. Misschien heeft ze me een sms gestuurd.

Niets. Moet ik me zorgen maken? Ze had gezegd dat ze zo vroeg mogelijk terug ging komen zodat we kunnen praten. Zou ze mijn plan ontmaskerd hebben en Warboel weghalen van haar huidige locatie? Vast niet. Nesmiah is misschien wat waakzamer tegenover mij de laatste tijd, maar ze heeft geen redenen om te denken dat ik effectief iets wil uitvoeren, toch?

Ik stuur haar een bericht:

Waar ben je? Het eten wordt koud.

Als ze niet binnen het halfuur antwoord ga ik naar de bieb. Nu ik eindelijk een plek heb gevonden waar Warboel kan verblijven is mijn plan klaar om eender welk moment in actie te worden gezet. Het kan me niet schelen als mijn acteerwerk onthuld wordt of als ik Mia's affectie verlies, zolang ik Warboel maar in handen krijg. Zolang ik haar maar kan observeren. Zolang ik eindelijk kan bewijzen aan de Familie dat iedereen het mis heeft over mij en dat ik een superieur wezen ben. Ze zullen spijt krijgen dat ze ooit op me hebben neergekeken.

--------------------------

Wat mij is opgevallen aan het schrijven van een verhaal met meerdere perspectieven zijn de volgende dingen:

1. Het wordt moeilijker om de tijdlijn te laten kloppen.
2. Personages lopen elkaar veel makkelijker in de weg. (Ik wil personage A iets laten doen, maar dan doet personage B iets wat het oorspronkelijke plan in de war schopt en iets sneller of trager laat gaan dan gepland, waardoor plots personage C enorm achterloopt in termen van plotontwikkeling. Bij een eenpersoonsperspectief moet ik geen rekening houden met andermans gedachten en de onverwachte acties die daaruit volgen.)
3. Het is veel makkelijker om bepaalde scenes te verwisselen, aangezien ze min of meer onafhankelijk van elkaar afspelen.

Dit hoofdstuk zorgt voor probleem twee. Malik en Bine lopen zo ver achter, maar gelukkig ben ik een vrij creatief persoon. Ik vind wel een oplossing.

Veel leesplezier!