Kader Oyunu

-13-

Zeynep'ten

"Zeyneep? Zeynep!" N'oluyor ya? Bu ses... Haa, Kerem yaa! Hep unutuyorum bizimle kaldığını.

"N'oldu?" Gözlerimi açmayarak kafamı onun sesine doğru çevirdim.

"Kaç saattir seni çağırıyorum. Duymuyor musun beni?"

"Yoo, valla duymadım."

"İnanılmazsın gerçekten. Nasıl duymazsın benim bu güçlü sesimi?" Bu dediğinden sonra hemen gözlerimi açtım.

"Hah! Duyan da opera sanatçısı sanacak beyefendiyi!"

"İstesem onu da yaparım."

"Yap o zaman."

"Ama istemiyorum."

"Mızıkçı!"

"Sen hala yatıyor musun ya? Hadi kalk hadi!" dedi ve kollarımdan tutup kaldırmak için çekti beni. Belimden yukarısı kalktı ama asıl zor olan bacaklarım.

"Dur dur, tutun bana." dedi ve ellerini belime sardı. Ona tutunarak ayağa kalktım. Elimi yüzümü yıkadım. Tam yatağa geri dönüyordum ki Kerem durdurdu. "Dur, aşağıya iniyoruz."

"Yemekhaneye mi?" Kafasını olumlu anlamda salladı. "Neden?"

"Partileyeceğiz." dedi boş bakışlarla. Gözlerimi devirdim. "Allah aşkına yemekhanede ne yapabiliriz Zeynep? Yemek yiyeceğiz."

"Tamam ama ilk önce galoş giymem lazım o zaman." Gözlerimi etrafta gezdirerek galoş aramaya başladım.

"Tamam dur sen burada ben getireyim." dedi ve beni bırakıp galoşları getirmeye gitti. Kızlar ben uyanmadan önce gitmişler. O kadar uyumuşum. Uzun zaman sonra huzurlu uyudum ne yapayım? Uykumu almayı özlemişim valla.

"Getirdim." diyerek yanıma geldi ve eğildi. Galoşu alçılı ayağıma giydirdi. Sonra yeniden ayağa kalktı ve gözlerime bakıp gülümsedi. "Artık gidebiliriz."

"E hadi o zaman." dedim onun gibi gülümseyerek ve kolumu ona uzattım. Güldü ve tuttu. Her zamanki gibi yürümemde bana yardımcı oldu ve aşağıya indik. Yemekhaneye girdiğimizde Kerem'e baktım. Onun burada yemek yiyecek olması garip bir şeydi. Ne de olsa lükse düşkündü. Bunu kendisi söylemişti. Zaten yemekhaneye girdiğimiz anda değişen yüz ifadesi de bunu kanıtlıyordu.

"İstersen dışarıda yiyebiliriz." dedi Kerem. Buradan kurtulmak için şansını denemesine çaktırmadan güldüm. Ne yazık ki bu zaferi sana tattırmayacağım Kerem Sayer.

"Yok ya dışarı çıkmayayım şimdi böyle. Buradan idare edelim." dedim ve Kerem bana bakmayı bıraktığı zaman kurnazca güldüm. Sana bunu da yaptıracağım Kerem Sayer. Yaşasın kötülük!

Kerem'in yüzünde hadi hayırlısı der gibi bir ifade oluştu. "İyi hadi o zaman. Şu masaya geçelim yemeklerimizi alıp." dedi bir masayı göstererek. Yemeklerimizi aldık. Sonra planladığımız masaya karşılıklı oturduk. "Haydi afiyet olsun." dedi.

"Afiyet olsun." dedim ben de ve yemeğimizi yemeye başladık. Birkaç lokmadan sonra Kerem'e baktım.  "Nasıl, beğendin mi?"

Lokmasını yuttuktan sonra konuştu. "Biraz daha tuz konsaymış beğenebilirmişim." dedi. Güldüm ve masanın üzerindeki tuzu uzattım.

"Al, ekle biraz." dedim. Gülümsemesiyle bana teşekkür etti ve elimdeki tuzu alarak yemeğine ekledikten sonra yemeğe kaldığı yerden devam etti.

"Çok acıkmışım." dedim lokmalarımın arasında. O da çok acıkmış olacak ki nefes almadan, yüzüme bile bakmadan yemeğini yiyordu sadece. Öyle ki, dediğimi duymamış ve bana cevap vermemişti. Sadece yemeğine odaklıydı. Onun bu halini izleyerek kendi kendime tebessüm ettim.

Birkaç dakika sonra yemeğimiz bitti. Kerem ile odaya çıktık. Yatağıma oturdum. O da yanıma gelip her zamanki sandalyesine oturdu. Karnım doyduğu için benden mutlusu yoktu.

"İyi yedik bence." dedi konu bulmaya çalışarak.

"Bence de." dedim ben de ona ayak uydurarak. Birkaç saniye sessizce oturduk.

"Zeynep." dedi sessizliği bozarak. Yine başlıyoruz. Yine aynı bakışlar, yine aynı ses tonu. Avuç içlerim terlemeye başladı bile.

"Efendim?" dedim ve meraklı bir çift yeşil gözle onu dinlemeye koyuldum.

"Ben sana bir şey söylemek istiyoru-" Kapının tıklatılmasıyla Kerem'in sözü yarım kaldı. Yine mi? Bir bırakın da konuşsun artık şu çocuk.

"Gir." diye seslendim. Açılan kapıdan Selim abi kafasını uzatmıştı. "Selim abi?" dedim şaşırarak.

"Zeynep kızım, ben nasılsın bir ihtiyacın var mı diye sormaya gelmiştim ama rahatsız etmedim umarım." dedi. Daha yurda yerleşeli çok olmamıştı ama çok sevmiştik Selim abiyle birbirimizi. Çok tatlı, babacan bir adamdı.

"Yok Selim abi olur mu öyle şey. Teşekkür ederim sorduğun için. İyiyim ben merak etme." dedim.

"İyisin iyisin, bu genç adam iyi bakıyor sana." dedi Kerem'e gururla bakarak. Gerçekten de öyleydi. İyi bakıyordu. Çok iyi bakıyordu hem de.

"Layık olmaya çalışıyoruz." dedi Kerem Selim abiye gülerek.

"İyi hadi bakalım. Ben gideyim. İyi günler size gençler." dedi ve kapıyı kapattı. Bakışlarımı kucağıma çevirdim. Yüzümde huzurlu bir gülümseme hakimdi. Kerem de kapıya çevirdiği bakışlarını tekrar bana çevirdi. O da gülümsüyordu. Ben de başımı kaldırdığımda bakışlarımız birleşti.

"Teşekkür ederim." dedim minnetle.

"Neden?" diye sordu. Şaşırmıştı.

"Kaç gündür benim için yurtta kalıyorsun. Sırf ailem beni sana emanet etti diye. Yerde yatıyorsun ama sesini bile çıkarmıyorsun."

"Belki de bunun sebebi sadece ailenin seni bana emanet etmesi değildir." dedi yavaşça. Kalbim öyle hızlandı ki, sanki göğsümü delip geçecekti.

"Anlamadım?" dedim biraz kısık bir sesle.

"Biliyorum." Gülümsedi. "Bir gün sana anlatacağım. O günü beklemeni istesem, senden çok şey istemiş olmam değil mi? Bekler misin?" dedi ve tatlı tatlı bakarak cevabımı bekledi. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Ama bu bakışları reddedemezdim ki.

"Beklerim." dedim gülümseyerek. Gülümsememi durduramıyordum. Kerem kocaman güldü. Mutlu olduğu her halinden belliydi.

"Çok güzel. O zaman ben bize aşağıdan çay alayım. İster misin?" Neyi bekleyeceğimi bile bilmiyordum ama Kerem bekleyeceğim için çok sevinmişti. Bu da bana yeterdi herhalde. Beklemem için yeterdi.

"Olur." dedim ve onun gülümseyerek odadan çıkışını izledim. Sonra pencereye döndüm. Ağızım kulaklarıma varıyordu. Neden? Ben daha dün onunla asla olmaz derken, şimdi neden böyle oluyordu? Annemin Kerem'le ilgili her sözüne kesin bir şekilde hayır derken, şimdi neden Kerem'in her dediğine evet demek istiyordum?

Bana ne oluyordu?

♡

♡

♡

Sizce Kerem Zeynep'e ne anlatacak?

Siz olsaydınız bekler miydiniz?

Umarım beğenmişsinizdiir 🦋

Yorumlarınızı esirgemeyin :)

Oy vermeyi unutmayın ☆

Sizi çooook seviyorum 💜💜