"Yani?" dediğimde başım yastığa gömülü olduğu için sesim boğuk çıkmıştı.
"Dışarıya çıkalım."
Bu dediğinden sonra başımı yastıktan kaldırdım. "Dışarıya mı?"
"Evet."
"Kader, en son dışarıya çıktığımızda başımıza neler geldiğini hatırlıyorsun değil mi?" Tabii ki de sırf en son dışarıya çıktığımızda başımıza gelenlerden dolayı bir daha dışarıya çıkmayacak değildik fakat minik bir travma gibi etki etmişti o gün kalbime ve dışarı çıkarsam sanki yine o adamı görecekmişim gibi hissedip yolda telaşla yürüyordum elimde olmadan. Kendimi hiç güvende hissetmiyordum. Bunu dün okula giderken farketmiştim. O yüzden her zaman değilse de en azından bir süre dışarı çıkmasak benim için daha hayırlı olurdu.
"Evet, maalesef. Ama olsun, yine senin kahramanın gelir ve kurtarır!" dedi pis pis gülerek. Ciddi olmadığını, beni sinir etmek için ve belki de biraz olsun güldürmek için yaptığını biliyordum.
"Kadeer!" dedim kızar gibi.
"Ne?" Kader de gerçekten kızmadığımı bildiği için gülüyordu.
"Bir kere Kerem üçümüzü kurtardı. Sadece beni değil. O yüzden konuyu başka yerlere çekmezsek sevinirim." dedim sanki ders anlatıyormuş gibi bir edayla.
"Tamam tamam. Eee, dışarı çıkıyor muyuz?" diye sordu.
Yılmış bir şekilde konuşurken başımı da hafif geriye atmıştım. "Ne yapmak istiyorsun?"
"Pizza yemeye gidelim!" dedi heyecanla. Galiba canının sıkıldığı kadar karnı da acıkmıştı. Ne yalan söyleyeyim pizzayı duyunca benim de bir canım çekmedi değil.
"Eğer pizzayı sevmeseydim hayatta dışarı çıkmazdım. Dua et." dedim yatakta hafifçe doğrularak.
"Neye?" diye sordu Kader.
"Pizzaya." dediğimde ikimiz de neşeli birer kahkaha atmıştık. Tabii ki üçümüz gidiyorduk. Hemen hazırlanmaya başladık. Spor bir kombin yaptım. Saçımı at kuyruğu yaptım. Çantalarımızı da omuzlarımıza asarak odadan çıktık.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
