Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -17-

Justin.

Δεν ξέρω τι την είχε πιάσει. Η Evelin ήταν τόσο ψυχρή μαζί μου. Κι εγώ ήμουν πολύ ηλίθιος που με τρομοκράτησε το γεγονός ότι μου είπε πως είναι ερωτευμένη μαζί μου. Πόσο βλάκας είμαι. Η Stephanie ήταν στην αγκαλιά μου ενώ θα πέθαινα να ήταν η Evelin στην θέση της. Πόσο μου λείπουν οι μέρες που η ηλίθια, η Stephanie ήταν στην Ελλάδα και δεν μας έπρηζε με την παρουσία της. Άκουγα τις φωνές της Evelin μέσα από το γραφείο του πατέρα της. Τι σκατά έγινε; Ύστερα από λίγο τους είδα να βγαίνουν αγκαλιασμένους ενώ όταν το βλέμμα της Evelin έπεσε πάνω μας, το χαμόγελο της πάγωσε και με κοίταξε σοκαρισμένη. Ήθελα να πετάξω κάτω την Stephanie και να τρέξω στην αγκαλιά της Evelin και απλά να της εξηγήσω.

«Αν θέλετε να αγκαλιαστείτε να πάτε στο δωμάτιο της Stephanie. Βαρεθήκαμε να σας βλέπουμε.» είπε ειρωνικά η Evelin.

Η Stephanie ανασηκώθηκε. «Έχεις πρόβλημα;» ρώτησε γεμάτη ειρωνεία. Πόσο μου την σπάει η ειρωνεία της γαμώ.

«Ναι!» συνέχισε η Evelin με τον ίδιο τόνο. Το μωρό μου ζηλεύει.

«Να το λύσεις.» είπε ξινά η Stephanie.

«ΑΚΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ.» φώναξε η Evelin ενώ ήρθε με φόρα πάνω μας.

«Ει, ει, ει.» σηκώθηκα και την έπιασα από το μπράτσο. «Ηρέμησε.» της είπα και με κοίταξε με μίσος.

«Σου θίξαμε το γκομενάκι;» με ρώτησε με ένα ειρωνικό χαμόγελο. Πόσο ήθελα να την φιλήσω αλλά δεν μπορούσα.

«Σταματήστε.» είπε ο κύριος Silvester. «Έλα Evelin, πρέπει να κανονίσουμε αυτό που λέγαμε διότι αύριο θα πρέπει να φύγω.» συνέχισε.

Μου έριξε ένα δολοφονικό βλέμμα λες και μου έλεγε ‘‘τελειώσαμε’’ και έφυγε με τον πατέρας της. Με σκοτώνει.

Evelin.

Εγώ και ο πατέρας μου πήγαμε στην τραπεζαρία. Έφτιαξα καφέ και καθίσαμε στο τραπέζι.

«Έχεις κάτι με τον Justin;» με ρώτησε.

Πάγωσα. «Όχι σαν τι να έχω;» είπα ενώ ήπια μια γουλιά από τον καφέ μου.

«Δεν ξέρω.» είπε εξετάζοντας την έκφραση μου. «Δεν με γελάς Evelin. Πρόσεχε διότι ο Justin είναι με την αδερφή σου.» είπε.

«Δεν είναι αδερφή μου.» είπα μορφάζοντας.

«Όπως και να έχει, είναι Evelin!» είπε και δεν του απάντησα. «Πάρε τον Sergio.» μου είπε. Χαμογέλασα.

Έβγαλα τον κινητό μου και άρχισα να ψάχνω στις επαφές το όνομα του. Πόσο λάτρευα που με στήριζε ο πατέρας μου. Επιτέλους δεν θα κρύβομαι από αυτόν. Σιχαινόμουν τόσο να του λέω ψέματα. «Παρακαλώ.» άκουσα την φωνή του Sergio.