Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -36-

Έξι μήνες αργότερα.

 

4... 3... 2... 1... Και το ξυπνητήρι χτύπησε. Σηκώθηκα σιγά από το κρεβάτι και πλησίασα το παράθυρο τραβώντας τις κουρτίνες για να μπουν οι ελάχιστες ακτίνες φωτός.

Αρχές Δεκεμβρίου.

Ένας χρόνος.

Δώδεκα μήνες.

Σαράντα-οκτώ εβδομάδες.

Τριακόσιες εξήντα-πέντε μέρες.

Οκτώ χιλιάδες... Σταματά!

Άφησα τις κουρτίνες και έσυρα το σώμα μου ως το μπάνιο.

Έβγαλα την κάτω φόρμα μου και μπήκα στο ντους, κλείνοντας την γυάλινη πόρτα.

Άνοιξα το ζεστό νερό να τρέξει και να με βρέξει. Πρώτα τα μαλλιά και ύστερα το σώμα.

Έβαλα λίγο σαπούνι στης χούφτες μου και έτριψα τα μαλλιά μου και τα ξέπλυνα.

Έκλεισα τα ματιά μου εμποδίζοντας το νερό, όμως δεν μπόρεσα να εμποδίζω τις αναμνήσεις.

Η εικόνα αρχίζει να σβήνει σιγά σιγά στα μάτι μου και αυτό είναι που μισώ. Όμως η ανάμνησης δεν σβήνουν με τίποτα.

Άνοιξα τα ματιά μου και χτύπησα δυνατά το γυαλί.

Δεν άντεξα.

Είμαι ένας 24 χρόνος άντρας όμως κλαίω σαν ένα 5 χρόνο.

Τα 24ρα γενέθλια μου τα πέρασα σαν μια από όλες τις μέρες. Ήταν τα χειρότερα.

Τα 18α γενέθλια της Evelin, ήθελα να ήταν ξεχωριστά.

Ήθελα να περνούσαμε μαζί. Να την έπαιρνα κάπου μακρυά. Μακρυά από όλους και όλα. Να είμαστε δυο γνωστοί σε τόσους ξένους. Κάπου που θα ήμασταν μόνο εμείς οι δυο. Κάπου που έχει ήλιο, όπως της αρέσει.

Η εικόνα της έγινε πάλι έντονη στο μυαλό μου.

Ήταν τόσο όμορφη. Τόσο όμορφη.

Άλλα λες και ήταν άμμος, ξεγλίστρησε μέσα από τα δάχτυλα μου, πριν προλάβω να ανοίξω τα ματιά μου.

Βγήκα από το μπάνιο και μπήκα στο δωμάτιο μου. Φόρεσα τις μαύρες φόρμες μου, τα μαύρα supra μου και πέρασα την αλυσίδα γύρω από τον λαιμό μου.

Πήρα το κινητό μου, το σακίδιο με τα ρούχα μου, τα κλειδιά και το αεροπορικό εισιτήριο.

Κοίταξα την ώρα που έγραφε στο εισιτήριο για να σιγουρευτώ.

Είχα ακόμα αρκετή ώρα μπροστά μου.