Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -42-

 Justin.

  Καθίσαμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι και προσπαθούσαμε να βγάλουμε άκρη. Με εκνεύριζε τόσο πολύ το γεγονός ότι αυτός, την ακουμπάει, της μιλάει και τον νιώθει πιο δικό της άνθρωπο με τρελαίνει. Είναι κοπέλα μου που να πάρει...

  «Evelin, πρέπει να γυρίσεις στο σπίτι σου.» της είπα μαλακά ο θείος του Claus. «Εκεί, ίσως να σε βοηθήσουν οι δικοί σου άνθρωποι να θυμηθείς με διάφορες καταστάσεις και με διάφορους τρόπους. Βέβαια θα συμβουλευτείτε και ειδικό σε αυτές γι’ αυτές τις περιπτώσεις. Πρέπει να είσαι κοντά στον πατέρα σου κοριτσάκι μου! Σε χρειάζεται.» της είπα και την είδα να το σκέφτεται.

  «Μπαμπά…» είπε με την γλυκιά φωνή της ενώ αργόσβησε. Ο κύριος Silvester έμοιαζε να συγκινήθηκε που τον αποκάλεσε έτσι καθώς δεν θυμόταν τίποτα.

  «Πες μου τι αποφάσισες πριγκίπισσα μου… Δεν θέλω να σε πιέσω.» της είπε όσο πιο μαλακά μπορούσε.

  Η Evelin έκανε να ανοίξει το στόμα της για να μιλήσει όμως αυτός ο ηλίθιος την διέκοψε και την έπιασε το χέρι.

  «Μικρή μου… Πρέπει να ακολουθήσεις τον πατέρα σου. Θα σε βοηθήσει να δεις την πραγματική σου ζωή. Όσο κι αν πονάω που το λέω, που σου λέω να πας μακριά μου είναι το σωστό.» είπε και αναστέναξε. Εκείνη τον κοιτούσε στα μάτια συγκινημένη.

  «Diego..» ψιθύρισε και του χάιδεψε το πρόσωπο.  Ένιωσα έναν απίστευτο ζήλο. Ζήλευα που ακουμπούσε κάποιον άλλον με αυτόν τον τρόπο, που τον κοιτούσε τόσο γλυκά… Θεέ μου!

  «Μην πεις τίποτα απλά… Απλά υποσχέσου μου πως δεν θα με ξεχάσεις, πως δεν θα με ξεχάσεις ακόμη κι αν θυμηθείς τα πάντα.» της έλεγε κοιτώντας την στα μάτια. Σηκώθηκα από την θέση μου και βγήκα έξω από το δωμάτιο χωρίς να αντέχω άλλο την θέα της Evelin με κάποιον άλλον, πέρα από μένα να της μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Δεν άντεχα να την βλέπω με άλλον..

  Evelin.

  Είδα τον Justin να βγαίνει έξω από το δωμάτιο και ένιωσα περίεργα που όλη η κατάσταση τον έκανε να νιώσει άσχημα. Τον συμπαθούσα πολύ όμως. Φαινόταν πολύ καλός και κακά τα ψέματα, φαίνεται πως με αγαπάει.

  Ο Diego με κοιτούσε βαθιά μέσα στα μάτια. Περίμενε μια απάντηση. Φυσικά και θα τον θυμόμουν. Είναι από τους λίγους που αξίζουν. Από τους λίγους που ξέρω εδώ πέρα και με στήριξαν πραγματικά όλον αυτόν τον καιρό. Μπορεί να μην μου είπε την αλήθεια, μπορεί να μου έκρυψε αρκετά πράγματα, αλλά ίσως να μην ήξερε. Να μην ήθελε να με χάσει. Όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται, τον καταλαβαίνω. Δεν ξέρω πως είναι να χάνεις ανθρώπους από την ζωή σου, διότι δεν θυμάμαι τίποτα, αλλά φαντάζομαι εκείνους που έχασαν εμένα όλο αυτό το διάστημα και μπορώ να καταλάβω τον πόνο τους. Τον πόνο του πατέρα μου και του Justin.