Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -49-

Evelin.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ένιωθα τόσο βαρύ το κεφάλι μου. Αρχικά, δυσκολεύτηκα τόσο πολύ να θυμηθώ τα τελευταία γεγονότα όμως όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα μπροστά μου τον Diego. Κοίταξα τριγύρω και κατάλαβα πως ήμουν σε δωμάτιο νοσοκομείου.

«Evelin! Ξύπνησες.» είπε όταν παρατήρησε πως άνοιξα τα μάτια μου.

«Τι έγινε; Τι κάνω εδώ;» τον ρώτησα καθώς προσπαθούσα να μαζέψω τις αναμνήσεις μου και να καταλάβω τι έγινε. Πως βρέθηκα εδώ; Δεν θυμάμαι τίποτα.

«Ήμουν στην παραλία και προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους για να μην σε χάσω ώσπου άκουσα να ουρλιάζεις το όνομα του Justin! Έτρεξα προς εκεί όμως σε βρήκα λιπόθυμη ενώ ακριβώς μπροστά σου είχε γίνει ένα ατύχημα Evelin! Τι έγινε; Γιατί λιποθύμησες;» με ρώτησε και ύστερα θυμήθηκα.

Ανασηκώθηκα και έπιασα τον ώμο του Diego. «Diego, πρέπει να με πας στον Justin. Πρέπει να φύγω! Πρέπει να τον δω. Τώρα!» του είπα και με κοίταξε γεμάτος πόνο. «Συγνώμη! Αλήθεια σου ζητάω χίλια συγνώμη και θα το κάνω συνεχώς όμως δεν σε βλέπω ερωτικά. Είσαι ο φίλος μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Συγνώμη!» του είπα και προσπάθησα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου όμως ένιωσα πάλι μια ξαφνική ζαλάδα.

«Περίμενε Evelin! Να φωνάξω τον γιατρό...» είπε απογοητευμένος και βγήκε από το δωμάτιο. Εγώ είχα καθίσει στην πολυθρόνα που υπήρχε στο δωμάτιο και περίμενα τον γιατρό. Θεέ μου! Νομίζω πως θυμήθηκα. Νομίζω πως τα θυμάμαι όλα και... Η Stephanie; Αυτή με πρόδωσε; Όλα! Τα θυμόμουν όλα. Όλα πεντακάθαρα. Την Stephanie που με επισκέφθηκε στο νοσοκομείο και ύστερα τον άντρα που με πήρε. Θυμάμαι όλες τις στιγμές μου με τον Justin τόσο καθαρά. Θυμάμαι τα πάντα.

«Evelin Daniels.» άκουσα το όνομα μου και αμέσως ύψωσα το βλέμμα μου. Ο γιατρός στεκόταν ακριβώς μπροστά μου. Κρατούσε κάτι χαρτιά και κοιτούσε μια τα χαρτιά και μια εμένα. «Είχες αμνησία;» με ρώτησε κι εγώ κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

«Τι εννοείτε με το είχες γιατρέ;» ρώτησε ο Diego σμίγοντας τα φρύδια ενώ εγώ τον κοίταξα χαμογελώντας.

«Πέρασες ένα σοβαρό σοκ και αυτό σε βοήθησες να ανακτήσεις την μνήμη σου δεσποινίς μου. Χαίρομαι πολύ που τα κατάφερες μικρή.» είπε ο γιατρός και του χάρισα ένα γλυκό χαμόγελο. «Μπορείς να φύγεις όποτε θέλεις.» μου είπε και βγήκε από το δωμάτιο.

Ο Diego με κοιτούσε σοκαρισμένος. Δεν ήξερε τι να πει απλά με κοιτούσε χαμένος στις σκέψεις του. Ήταν απογοητευμένος. Δεν ξέρω τον λόγο και αυτό πονούσε λίγο. Δεν χάρηκε με την χαρά μου.