Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -45-

Οι μέρες περνάνε και εγώ ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ. Μόνο λίγα. Ελάχιστα.

Αλλά προσπαθώ, προσπαθώ πάρα πολύ. Βλέπω οικογενειακά βίντεο, φωτογραφίες. Θέλω να θυμηθώ τα πάντα. Από την πιο ασήμαντη έως την πιο σημαντική λεπτομέρεια. 

Όμως τίποτα. Το μόνο καλό που έχει συμβεί είναι το ότι έχω έρθει πιο κοντά με όλους. Ο μπαμπάς δεν πάει δουλειά, μόνο όταν είναι πολύ επείγον αν και του λέω πως θα είμαι καλά, όμως θέλει να είναι διπλά μου. Δεν με ενοχλεί φυσικά, είναι τόσο γλυκός. Η Denise είναι και εκείνη πολύ γλυκιά μαζί μου και μου έχει ζητήσει συγγνώμη για το παρελθόν μας. Οι φίλοι μου, και ο Justin κάνουν τα πάντα ώστε να θυμηθώ. Το μόνο άτομο που δεν έχω γνωρίσει ακόμα είναι η Stephanie...

Το κουδούνι χτύπησε κάνοντας με να ξυπνήσω από τις σκέψεις μου. Σηκώθηκα και πήγα να ανοίξω την πόρτα. Μπροστά μου είδα τον Justin με ένα υπέροχο χαμόγελο στα χείλη. Ήταν τόσο όμορφος, όπως πάντα δηλαδή. 

«Έτοιμη;» ρώτησε ξυπνώντας με από τις σκέψεις. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και μου χαμογέλασε.

«Denise εμείς φύγαμε» φώναξα.

«Καλά να περάσετε παιδιά μου» φώναξε από την κουζίνα. Βγήκαμε έξω και περπατήσαμε στην αυλή ώσπου να φτάσουμε στο σταματημένο αυτοκίνητο του. 

Οδηγούσε για αρκετή ώρα. Δεν ήξερα που πηγαίναμε άλλα ούτε ήθελα να τον ρωτήσω. Του έχω εμπιστοσύνη όσο τρελό και αν ακούγεται. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και χάζευα όλο αυτό το πράσινο που υπάρχει. Η Νέα Υόρκη ήταν τόσο όμορφη. Στο Brooklyn που ήμασταν δεν με άφηναν να βγαίνω από σπίτι/bar, το πολύ πολύ για 1 ώρα μετά ερχόντουσαν και με έβρισκαν. Πάντα με έβρισκαν μέσο του chip -που ευτυχώς αφαίρεσαν.

Ο κόσμος που είχα χτίσει με όλες αυτές τις ψεύτικες πληροφορίες που μου είχαν δώσει δεν μου ταίριαζε καθόλου. Αν και μου λείπουν τα παιδιά εκεί, όσο και να έχει, να ζεις ένα ολόκληρο χρόνο πιστεύοντας πως αυτή είναι ουσιαστικά η οικογένεια σου δεν είναι μικρο χρονικό διάστημα. 

Όμως τώρα που είμαι εδώ, με την πραγματική μου οικογένεια μου, νιώθω πολύ καλύτερα αν και ακόμα έχω πολλά κενά. 

Όταν η μηχανή σταμάτησε κοίταξα τριγύρω και είδα πως είχαμε έρθει σε ένα μέρος όπου θα ήμασταν μόνοι.

«Που ήρθαμε;» ρώτησα και τον έκανα να γυρίσει να με κοιτάξει.

«Σε είχα ξανά φέρει εδώ πριν ένα χρόνο περίπου.. Σου είχε αρέσει και σκέφτηκα πως θα σου έκανε καλό αν ερχόσουν ξανά» είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια. Του χαμογέλασα και βγήκα από το αυτοκίνητο και περίμενα να έρθει για να προχωρήσουμε. Πήρε μια κουβέρτα από το πορτμπαγκάζ και στάθηκε δίπλα μου και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε κάτι σαν βουνό. Κάθε βήμα λες και ένα κομματάκι από ένα τεράστιο παζλ -που στην συγκεκριμένη στιγμή ήταν η ζωή μου- έμπαινε στην θέση του. Όταν φτάσαμε στην κορυφή έμεινα άφωνη με το θέαμα. Ήταν τόσο όμορφα εδώ. Μπορούσες να δεις κάθε λεπτομέρεια της Νέας Υόρκης. Ο Justin έστρωσε την κουβέρτα και κάτσαμε αρκετά κοντά. Τόσο καιρό έχουμε έρθει κοντά.