Diamonds Of The Night.

Κεφάλαιο -21-

Για το πως ντύθηκα μέσα σε ενα λεπτό και έτρεχα στους δρόμους της Νέας Υόρκης δεν το είχα καταλάβει. Προσπερνούσα κάθε αυτοκίνητο που βρισκόταν στο δρόμο μου –αν και δεν είχε πολλά. Σε λιγότερο απο 15 λεπτά είχαμε φτάσει. Πάρκαρα πως, πως και βοήθησα την Stephanie να βγει. Αν και είχε βγάλει τον γύψο χρειαζόταν λίγη βοήθεια.

Μπήκαμε μέσα και εγώ αμέσως έτρεξα ως την κοπέλα στο ρεσεψιόν.

   «O Justin Bieber;»

   «Ο νεαρός που έφεραν πριν λίγες ώρες;»

   «Ναί»

   «Εσείς ποια του είστε;» κοπέλα του;

   «Είμαι η Stephanie Lazon, είμαι η κοπέλα του νεαρού» πετάχτηκε η Stephanie. Η κοπέλα στην ρεσέψιον χαμογέλασε αμήχανα. Ίσως να κατάλαβε πως κάτι παίζει. Ένιωθα τα δάκρυα έτοιμα να χυθούν. «Είμαι η Stephanie Lazon, ειμαι η κοπέλα του νεαρού» άκουσα ξανά στο μυαλό μου. Προσπάθησα να χαμογελάσω και η κοπέλα με κοίταξε συμπονετικα. Αφού συμπλήρωσε κάτι στοιχεία, μας κοίταξε

   «Στο δωμάτιο 214 αλλά θα πρέπει να περιμένετε, ξεκουράζετε.»

Μπήκαμε στο ασανσέρ και αφού πάτησα το κουμπί με τον αριθμό “2” περίμενα να φτάσουμε. Ο χαρακτηριστικός ήχος μας έδωσε να καταλάβουμε πως φτάσαμε. Βγήκαμε και αφού άρχισα να ψάχνω το δωμάτιο το βρήκα και έκατσα στις καρέκλες μπροστά απο την πόρτα του.

Τρεις βασανίστηκες ώρες πέρασαν όταν επιτέλους ένας γιατρός μας πλησίασε και μας έδωσε την άδεια να μπούμε μέσα. Με το που μπήκα η καρδιά μου σφιχτηκε. Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι ενώ ένας επίδεσμος ήταν τυλιγμένος στο κεφάλι του. Είχε κλειστά τα μάτια κάνοντας μια σκέψη να διαπέρασει το μυαλό μου. Ζεί; Το στήθος του ανεβοκατέβαινε κάνοντας αυτήν την άσχημη σκέψη να φύγει απο το μυαλό μου. Τα μάτια του άνοιξα και ενα κενό υπήρχε μέσα τους. Ο γιατρός μπήκε μέσα αρχίζοντας να τον ρωτάει διάφορα.

   «Και μήπως θυμάστε πως έγινε το ατύχημα;»

   «Τσακώθηκα.. με ένα σημαντικό άτομα για εμένα.. δεν υπολόγισα την ταχύτητα και ναί..»

   «Χμ μάλιστα. Θα πρέπει να μείνετε ακόμα λίγες μέρες για να φροντίσουμε την πληγή σας..» γύρισε προς το μέρος μας «μην τον ταλαιπώρησετε» βγήκε απο το δωμάτιο αφήνοντας τους τρεις μας.

   «Μωρό μου ανησύχησα τόσο πολύ» έπεσε η Stephanie κλαίγοντας στην αγκαλιά του. Ο Justin έμεινε ακίνητος κοιτόντας με, με ενα βλέμμα που δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκρυβε. Ήθελα να τον αγκαλιάσω τόσο πολύ. Ήθελα εγώ να κλάψω στην αγκαλιά του. Κάλυψα το στόμα μου, καθώς μια θολή κουρτίνα δακρύων σκέπασε τα μάτια μου. Μπήκα στο μπάνιο και κύλισα πάνω στην πόρτα. «Τσακώθηκα.. με ένα σημαντικό άτομα για εμένα.. δεν υπολόγισα την ταχύτητα και ναί..» τα λόγια του ήρθαν στο μυαλό μου. Μαζί μου τσακώθηκε. Άρα εγώ φταίω; Θεέ μου. Δεν ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα. Τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν περισότερο. Δάγκωσα το εξωτερικό της παλάμης μου για να μην ακουστούν οι λυγμοί μου.