Gerçekten iyi bir çocuktu. Sessizdi. Sıkıntılarını hep içinde yaşardı. Bu onun için yorucu olmalıydı; ama umursamıyor gibi davranıyordu.
Yüzü de en az kalbi kadar güzeldi.
Aklımdan geçenler zaman geçtikçe beni daha fazla pişman ediyor, ya da yaptıklarım.
Parktan geçerken beni gördüğü zamanlar geliyor aklıma. O zaman saçma ve sinir bozucu gelirdi davranışları; ama şimdi aklıma gelince yüzümde oluşan tebessüme engel olamıyorum.
Yine de bunun ona davranış şeklimden dolayı olduğu aklıma geldiğinde hüzünleniyorum.
Melisa olayından sonra parktan ilk geçişimi hatırlıyorum.
Banklardan birinde oturmuş öylece birilerini beklerken işe gitmek için önünden geçmiştim. Araba kullanmaktan pek hoşlanmıyordum, bu yüzden de otobüsü tercih ediyordum. Ve başka yollar olduğu halde sırf onu rahatsız etmek için durağa giderken park yolunu kullanıyordum.
O ise beni gördüğünde telaşla elindeki şekerleri cebine saklıyor ve başını önüne eğerek ben geçene kadar öylece bekliyordu.
Arada kaçamak bakışlarını üstümde hissetmiyor da değildim ve dönüp göz göze geldiğimiz an telaşla yüzünü başka yöne çeviriyor, bir süre ensesini kaşıyor ve bana kısa bir bakış atıp hala onu izlediğimi gördüğünde aceleyle yerinden kalkıp hızlı adımlarla başka bir banka gidiyordu.
Sonra da tekrar bana bakıyor ve ben onu izlerken telaşla biraz daha uzaklaşıyordu. Ve sonunda dikkatini çeken bir şey görüyor ve beni unutarak o şeyle ilgilenmeye başlıyor benden kaçmayı bırakıyordu.
Bu gerçekten sinir bozucuydu çünkü dikkati çok çabuk dağılıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sahipsiz
General FictionO gün onunla parkta karşılaştığımda, benim için ne kadar değerli olabileceğini bilmiyordum. * Aceleyle gözlerini temizleyip gülümsemesi beklediğim bir şey değildi. O küçük gülümsemenin kalbimi bu denli hızlandırması da öyle...
