Not allowed -VOLTOOID-

Hoofdstuk 16

Die zware stem herken ik, die stem, dat is Ethan! Ik wil het liefst zo hard mogelijk wegrennen en nooit meer terug komen maar in plaats daarvan graai ik in mijn etui, op zoek naar een pen. Ik draai me langzaam maar zenuwachtig om en reik hem de pen voorzichtig aan. Als Ethan ziet dat ik hem de pen aangeef lijkt hij net zo verbaasd te zijn als ik. Ethan pakt de pen aan en ik draai me snel terug om. Bang dat ik weer afgeleid word door de leeuw op zijn hand. 'Nou Ethan, heb jij even geluk.' Grapt de leraar. Ik hoor Ethan grinniken maar ik negeer het en ga snel verder met de opdracht waar ik gebleven was. Mijn nette handschrift is ondertussen nergens meer te bekennen en ik baal ervan. Ik voel mijn hart nog steeds kloppen onder mijn borstkas. Dit kan toch niet waar zijn. Ik ben nog steeds verbaasd en geschrokken door deze situatie als ik ineens een warme adem in mijn nek voel waardoor ik huiver. Ik heb gelijk spijt dat ik vanochtend mijn haar in een hoge staart heb gedaan.
'Bedankt voor de pen Esmee.' Fluistert Ethan in mijn oor. Dit kan echt niet. Ik voel een kleine opwelling tussen mijn benen. 'Graag gedaan.' Fluister ik terug, niet wetend of hij het heeft gehoord. Ik druk mijn benen hard tegen elkaar aan om het gevoel ertussen te onderdrukken. Als Ethan deze les niks meer zegt, moet het te doen zijn.

Godzijdank gaat het college sneller dan ik verwacht en heb ik alle opdrachten op tijd afgekregen. Als de leraar zegt dat we het lokaal mogen verlaten vouw ik mijn collegeblok dicht, gooi mijn etui in mijn tas en loop ik snel het lokaal uit. Ik zou dolgraag een gesprek met Ethan voeren, maar het is beter van niet. Ik wil me volledig kunnen focussen op school en kan geen afleiding gebruiken. Hij zal er nooit achter komen wat hij allemaal met mij doet van binnen. Terwijl er eigenlijk nog helemaal niks gebeurt is tussen ons. Nou ja, ik heb hem wel topless in de badkamer gezien. Die gedachte ban ik snel uit mijn hoofd, want als ik nog langer denk aan Ethan met een ontbloot bovenlijf stap ik zo een wc-hokje binnen om god weet wat te doen met mezelf. Oké Esmee, dit kan echt niet. Daarbij ben ik totaal Ethans type niet, en is hij gewoon beleefd zonder bij bedoelingen en wilt hij helemaal niks van me. Ik fantaseer vaak in mijn hoofd dat het wel zo is, maar de realiteit is compleet het tegenovergestelde. Ik laat bijna mijn hele dag door hem beïnvloeden en dat wil ik niet, dat is niet de bedoeling. Ik besluit Abby te gaan zoeken. Misschien kan zij mijn gedachtes over Ethan voor altijd laten vergeten. Ik loop de hoek om richting de kantine. Ik werp een blik in de kantine maar zie haar niet aan het tafeltje zitten. Op dat moment voel ik een hand op mijn schouder. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het Abby is, of desnoods een leraar, maar door de tinteling in mijn schouder weet ik donders goed wie het is.