Not allowed -VOLTOOID-

Hoofdstuk 61

Als ik bij de bioscoop aan kom ben ik in de war. Het is al helemaal donker buiten. Ik zie alleen een grote loods. Ik ben nog nooit buiten Cambridge geweest, dus ik zou niet weten waar ik heen moet. Ik typ met vlugge vingers de bioscoop in op Google Maps. Die zegt dat ik al bij de bioscoop ben. Fuck, nu kom ik sowieso te laat. Ik kijk om me heen maar zie Ethan nergens. Ik raak lichtelijk in paniek. Ik móet aan iemand hier op straat vragen waar de bioscoop is.
Ik kijk snel om me heen en zie toevallig een stelletje lopen. Een man en een vrouw van ongeveer 45/50 jaar oud. Ik besluit op hun af te rennen.
'Sorry dat ik u stoor, maar weet u misschien waar de bioscoop is?' Vraag ik al hijgend. 'Dag meisje, de bioscoop is aan de andere kant. Je staat nu aan de achterkant van de bioscoop, als je om het gebouw heen loopt, kom je bij de ingang.' Zegt de vrouw. Ze is erg vriendelijk en ik glimlach mijn tanden bloot. 'Oké, super! Echt heel erg bedankt mevrouw!'
'Graag gedaan kind.' Zegt de vrouw en ze lacht naar me. Ik lach terug. De man zegt het hele gesprek niks en kijkt nors voor zich uit.
'Kom je hier uit de buurt?' Vraag de vrouw lievelijk. Ik heb hier geen tijd voor!
'Ja, ik studeer aan Cambridge University!' Zeg ik gehaast. De vrouw knikt goedkeurend en lacht nu nog breder. 'Het komt allemaal goed kind. Blijf op school dan ben je verzekerd van een goede toekomst.' Zegt de vrouw.
Een toekomst met of zonder Ethan? Zegt het stemmetje in mijn hoofd.
'Zal ik doen mevrouw. Sorry ik heb heel erg haast dus ik moet nu wel echt gaan.'
Dan zet ik hem op het rennen, dat gaat erg lastig met het strakke jurkje die ik van Abby geleend heb. Ik kijk snel op mijn telefoon en zie dat het al vijf over negen is. Nee, shit, fuck daar gaat de verklaring. Ik heb die verklaring nodig anders kan ik niet verder met mijn leven. De tranen prikken in mijn ogen, naar ik blijf ondanks dat rennen. Ik ren zo hard als ik kan. Het is maar een kleine stukje maar het lijkt uren te duren voordat ik bij de bioscoop aankom.
Ik sta nog na te hijgen als ik in de verte ineens Ethan zie weglopen. 'Ethan!' Gil ik over het hele plein. Hij draait zich niet om maar blijft stug doorlopen. Ik begin weer te rennen, nu richting hem. 'ETHAN!' Gil ik nu nog harder. Ineens draait hij zich om en kijkt wazig om zich heen. Ik stop met rennen en blijf staan. Als hij mij ziet staan komt hij op me afgerend. Ik word met elke stap die hij zet zenuwachtiger. Snel wrijf ik de tranen weg van mijn gezicht, hopelijk is mijn mascara niet uitgelopen.
Als hij bij me is pakt hij me bij mijn heupen en tilt me op. We draaien rond en ik lach hard op. 'Ah Es, ik wist dat je zou komen, je ziet er zo goed uit, niet normaal.' Zegt Ethan en hij kijkt me vol bewondering aan. Hij zet me weer zachtjes neer op de grond en reikt dan naar me toe voor een kus. Ik wil zo graag dat hij me kust, maar ik wil eerst de uitleg horen over dit alles. Ik duw hem zachtjes weg. 'Eerst praten.' Zeg ik streng. Hij lacht. 'Ik snap niet dat je nog kan lachen na alles wat je me hebt aangedaan.' Schreeuw ik ineens en voel de tranen weer opkomen. 'Jij hebt verdomme ook voor mijn neus met James staan zoenen, wat had dat te betekenen?' Schreeuwt Ethan terug.
'Sorry, het spijt me echt. Ik zal alles uitleggen, maar niet hier,' Zegt Ethan nu op rustigere toon. Hij pakt mijn hand en ik kijk hem vragend aan. 'Je gaat me niet weer meenemen naar zo'n vies steegje zodat we weer achterna gezeten worden door een of andere enge vent.' Zeg ik streng. Als ik terug denk aan die dag voel ik me blij. Toen was alles nog goed tussen ons. Toen zat ik nog op mijn roze wolk. Ergens wens ik dat ik er nooit achter gekomen was dat Julia en hij een relatie hebben. Dan was ik tenminste nog gelukkig. Nu voel ik me leeg en moet ik bijna elke minuut van de dag huilen. Zo was ik vroeger niet. Ik huilde nooit. Ik huilde zelfs niet bij het overlijden van mijn hamster Kriebeltje. En nu, heeft deze ene jongen, me nog vaker laten huilen dan ooit.
'Nee wees maar niet bang, ik wil je iets laten zien. Vertrouw je me?' Zegt Ethan. 'Nee dat is nou juist het probleem, ik vertrouwde je, blijk je achter mijn rug om gewoon een fucking vriendin te hebben. Lul!' Schreeuw ik terug. Het boeit me op dit moment niet wat hij denkt, maar ik moet mijn frustratie kwijt. 'Als je nou gewoon meekomt, leg ik je alles uit.' Ethan trekt me aan mijn arm mee, ik besluit mee te lopen.