Not allowed -VOLTOOID-

Hoofdstuk 46

Terwijl ik richting de kantine loop besluit ik dat ik voor nu Ethan even met rust ga laten. Ik heb echt geen behoefte aan ruzie en drama. Onze date naar de bioscoop morgen zal ook wel niet door gaan. Ik had er zoveel zin in, ik had zelfs al een outfit uitgekozen. Maar als hij zo boos en gek blijft doen kan hij die date helemaal wel vergeten, dan hoeft het voor mij niet. Het doet me ergens ook wel goed dat hij zo reageerde, dan vind hij het dus niet leuk als ik aandacht van een andere jongen krijg. Misschien is hij zelfs wel jaloers. Maar hij gaf me wel de schuld, terwijl ik niks verkeerds heb gedaan. Ik haat James net zo erg als Ethan dat blijkbaar doet. Ik ben ergens wel blij dat James niet op Cambridge University zit, anders hadden ze misschien wel op school gaan vechten en zal Ethan direct van school gestuurd worden. Hij moet zich al elke dag om 8:00 s ' ochtends melden, en dat is niet voor niks.
Als ik de kantine in loop zie ik Abby zitten. Ik wil graag mijn hart uit luchten over de gebeurtenis van daarstraks, maar dan herinner ik mezelf er snel aan dat 'Joost' alias Ethan, zogenaamd natuurlijk niet bij ons op school zit en er dus eigenlijk niks over kan zeggen. Ik besluit mijn grootste nep lach op te zetten en loop naar haar toe. 'Hey nerd van me.' Zegt Abby. 'Hey Ab.' Zeg ik zo blij mogelijk. 'Wat is er met je? Je ziet er zo sip uit Es?'
Shit, Abby merkt het gelijk. 'Oh niks, alleen een beetje gezeik met Joost.' Verzin ik snel. 'Vertel!' Zegt Abby.
Ik hang een of ander verhaal op dat hij jaloers is op de jongens uit het studentenhuis, en dat hij bang is dat er een van hun de badkamer in komt als ik sta te douchen. Abby stelt me gerust en zegt dat het sowieso wel weer goed komt tussen ons. Dat betwijfel ik. Maar door haar woorden zakken mijn emoties wat af en pak ik mijn boterhammen uit mijn tas.

Als we een kwartier later ons eten op hebben, willen we net opstaan om naar de volgende les te gaan als ineens de kantine deuren aan de linkerkant keihard worden open gezwaaid. De ene deur knalt tegen de muur aan. Een helse windvlaag waait door de kantine. Er springt een barst in de glazendeur. De hele kantine schrikt en draait zich om naar de deur. Abby en ik schrikken ook en kijken met nog 50 paar ogen ook naar de deur. Als de ene deur weer dicht valt zie ik dat er een gat in de muur is ontstaan. Ik tik Abby aan en wijs naar het gat. Maar dan zie ik wie het gat in de muur veroorzaakt heeft en mijn arm zakt snel naar beneden.
Het is Ethan.
Zijn gezicht staat nog steeds op onweer en ik word er een beetje bang van. Achter hem loopt Jorik, hij kijkt wel gewoon vrolijk. Ik pak Abby's hand onder de tafel en ze wrijft er gelijk over heen. 'Rustig maar Es, dat zijn van die wilde tweedejaars. Die zijn echt gestoord. Die ene is het vriendje van Julia, en die andere heet volgens mij..'
'Ethan.' Flap ik er uit. Abby kijkt me verbaasd aan. Shit, straks gaat ze er achter komen dat Ethan mijn Joost is, en dan verklaart ze me voor gek, nu al helemaal na wat voor schade hij heeft aangericht. 'Hoe weet je dat?' Zegt Abby, ze is intussen gestopt met wrijven. 'Ik heb samen met hem marketing, meer niet.' Zeg ik zo koeltjes mogelijk. Ze kijkt me nog steeds verbaasd aan. Als de jongens langs ons tafeltje lopen zit mijn hart in mijn keel. Alsjeblieft maak geen scene, alsjeblieft niet.
Het lijkt alsof Ethan mijn gedachten kan lezen, want hij loopt zonder iets te zeggen langs ons. Wel kruisen onze blikken elkaar de hele weg. Hij kijkt me aan alsof ik een lekker stukje biefstuk ben en Ethan de leeuw is. De leeuw is niet van plan het vriendelijk op te eten, maar het biefstukje -mij dus- helemaal uit elkaar te trekken. En niet op een geile manier.
Jorik loopt als een slaafse loopse teef achter de leeuw aan de kantine uit. Wel zegt Jorik vriendelijk 'hoi' tegen ons. Mijn 'hoi' klinkt stotterend, alsof ik net ben ontsnapt voordat de leeuw mij te grazen kon nemen, want geloof me, zo voelt het echt.