Our secret

04 - Sorteerceremonie

ik werd de volgende ochtend vroeg wakker. Er was niemand in de woonkamer, dus liep ik gewoon rustig naar een van de banken. Ik wachtte geduldig tot het een gepaste tijd was om mijn kamer te verlaten.

Toen het over negen uur was geweest bedacht ik me dat het nu wel tijd was om te ontbijten, dus ik legde mijn boek aan de kant en stond op.
Nog geen tien minuten later liep ik de bijna lege grote zaal binnen, ik keek nog even rond de zaal en bedacht me dat vanavond deze hele zaal weer helemaal propvol zal zitten met luidruchtige kinderen. Snel nam ik naast mijn vader plaats en pakte wat toast met jam. Ik kreeg het moeilijk naar binnen, omdat de zenuwen die pas in de avond zouden moeten komen al door mijn lijf gierden.
'Kom op, eet je eten op' zei mijn vader. Ik luisterde niet echt en zat dromerig voor me uit te staren. Opeens werd ik uit mijn gedachte gewekt, doordat mijn vader in zijn vingers knipte. 'Hey, niet zo dagdromen en eet je eten op' zei hij weer. Ik knikte, nog steeds afwezig, en at langzaam mijn eten op. Toen iedereen klaar was met eten ging iedereen zijn eigen pad, net zoals ik.

Ik ging weer een wandeling maken door het kasteel, het was immers de laatste keer dat ik dat kon doen waarbij ik niet werd gestoord door andere leerlingen. En hoe verrassend genoeg ik verveelde me weer en een wandeling zou daar verandering in brengen. Nadat ik klaar was met binnen wandelen en ik me nog steeds verveelde, besloot ik ook nog eens buiten te wandelen, tijdens school mogen leerlingen niet buiten het terrein. Ik eigenlijk ook niet, maar het kan geen kwaad als mijn vader er gewoon nooit achter komt, toch? Het was best warm buiten dus ik kon gewoon zonder jas en in korte mouwen lopen. Ik liep zo ver als ik kon en tegen de tijd dat het een uur was, had ik het allemaal wel weer gezien en liep ik weer terug naar de grote zaal.

De lunch begint altijd om twaalf uur dus er was niemand meer in de grote zaal te bekennen. Haastig liep ik verder naar de keukens. Ik kietelde de peer in het schilderij en er ontstond een deurklink. Ik liep naar binnen, waar ik al zowat gelijk werd ontvangen door de enorme hoeveelheid huiselfen.
'Meesteres Sneep, wat kunnen we voor u doen?' piepte één van de huiselven. Het feit dat ik voor meesteres werd aangesproken was waarschijnlijk doordat ik algemeen bekend ben bij de huiselven, ik kwam vaak, heel vaak zelfs in de keuken, omdat ik me altijd verscholen moest houden at ik buiten de vakanties om in de keuken, en als dat niet het geval was waren er altijd huiselfen die het eten naar mij toe brachten.
'Hallo Sandy, ik zou graag wat willen lunchen, er is niks meer in de grote zaal.' de kleine huiself genaamd Sandy sprong op.
'Natuurlijk, mevrouw, Sandy brengt het gelijk naar u toe!' en ze rende naar de grote koelkast waar nog wat kliekjes in lagen. Ze legde wat daarvan op de tafel waar ik aan zat en snel werkte ik het naar binnen.
'Je bent een redder, Sandy.' zei ik tevreden en de elf begon te glunderen. 'Maar nu moet ik weer gaan, ik zie jullie wel weer een keertje.' met een laatste glimlach verliet ik de keuken.

Ik liep regelrecht door naar de bieb, de plek waar ik meestal ben als ik écht niks te doen heb, op dit moment dus. Ik was zo opgewonden voor die avond, dat de tijd wel tien keer zo langzaam bleek te gaan. Toen ik bij de bieb aangekomen was, liep ik naar de dichtstbijzijnde boekenkast en pakte een random leesboek. Ik ging aan een tafeltje zitten en ging het boek lezen. Ik hou van boeken lezen. Na ongeveer twee uur had ik het boek uit en besloot ik weer terug te gaan naar de woonkamer.

Eenmaal aangekomen bij de woonkamer, was het vijf uur, over één uur zou de trein hier aankomen. Ik bracht mijn boeken naar mijn slaapkamer en deed mijn zwarte gewaad alvast aan. Snel deed ik mijn haar nog even goed en liep weer mijn kamer uit.
'Ah Olivia, je moet alvast naar het perron gaan, de leerlingen arriveren over een half uurtje al' zei Pomona Stronk. 'Kom maar mee, ik breng je naar Hagrid, die brengt je dan weer verder naar het perron' vervolgde ze. Ik knikte en met z'n tweeën liepen we naar het kleine, maar altijd gezellige hutje van Hagrid.

Professor Stronk klopte op de deur en na een paar tellen deed de enorme harige man de deur open.
'Oh hallo daar Olivia en Professor Stronk' bromde Hagrid die samen met Muil in de deuropening stond.
'Hagrid zou jij Olivia naar het perron kunnen brengen?' vroeg professor Stronk en ze wees naar mij. Hagrid knikte.
'Is goed hoor professor, komt helemaal in orde!' Antwoordde Hagrid trots, omdat hij werd toevertrouwd aan een klus.
'Oké mooi, dan laat ik jullie de rest regelen, Fijne avond verder!' Mompelde professor Stronk en ze liep weer weg, terwijl ze in haar zelf praatte over verschillende plantjes.
'Olivia, kom maar mee' zei Hagrid vrolijk. Ik knikte en samen met Hagrid liep ik naar het perron toe.
'Oke Olivia, als jij nou 's effen achter die bomen daar gaat staan, dan kan ie straks invoegen bij de rest, maar wees voorzichtig niemand mag je zien' zei Hagrid zacht, alsof hij bang was dat we afgeluisterd werden. Ik zuchtte even, maar liep daarna snel naar de bomen toe. Ik keek nog even naar Hagrid die op een boomstam was gaan zitten, maar begon daarna met een takje in de grond te tekenen. Nu alleen nog wachten tot de trein zou aankomen.