Our secret

45 - Verbonden

Samen met Harry, Ginny, Ron en die sukkel van een Smalhart, stonden we in de meisjestoilet. Harry en Ginny hebben niks meer tegen me gezegd en ik voelde me schuldig.
'Laten we naar Perkamentus gaan.' bromde Harry.

Samen met Harry stond ik in het kantoortje van Perkamentus.
'Er is nog iets dat we moeten vertellen, professor.' zei Harry en hij wenkte mij. Perkamentus keek ons beide aan en knikte dat we mochten praten. In plaats van dat ik iets zei, trok ik mijn mouw omhoog, alweer. 'Het spijt me zo erg, ik wilde het niet, maar het was dit of de dood. Ik weet dat ik voor de dood had moeten kiezen, maar ik ben niet zo moedig als jullie!' ratelde ik en de tranen stoomde nu over mijn wangen.
Perkamentus hief zijn hand op voor stilte. Met tranen die over mijn wangen gleden, keek ik de oude man aan.
'Ik snap dat je voor dat boven de dood hebt gekozen, dat zou ik ook hebben gedaan.' zei hij. Ik keek hem verbaasd aan, net zoals Harry.
'Laten we je het gewoon vergeven en vergeten, zolang je maar nooit uit je eigen wil een dooddoener wordt.' knipoogde de man.
'Bedankt Professor.' mompelde ik zachtjes.
'U kunt gaan.' zei hij, ik knikte en verliet de ruimte.

Onderweg naar de gang kwam ik een man met lang blond haar tegen en achter hem liep de huiself die ik ook tegen kwam toen ik op de ziekenzaal lag. De gezichtsuitdrukking van de man was niet bepaald vriendelijk, dus ik liep gauw weer verder.

Zodra ik de grote zaal inkwam, werd ik meteen aangevallen door een Lyra. Zonder dat ik het wilde begon ik weer te huilen, Voldemort had me gebroken.
'Olivia, het komt goed.' fluisterde Lyra in me oor terwijl ze me knuffelde.
'Dat komt het niet.' antwoordde ik terug. Ze keek me verward aan, maar stelde geen vragen.
Toen ik weer wat gekalmeerd was begon ik weer te praten.
'Ik kwam net trouwens echt een vreemde man tegen...' begon ik.
'Wie was het?' vroeg Lyra.
'Geen idee, hij had lang wit-blond haar en hij zag er niet bepaald vriendelijk uit, maar het rare eraan is, is dat hij een huiself bij zich had, genaamd Dobby en Dobby heb ik al eens eerder gezien op de ziekenzaal.' tijdens het verhaal trokken Lyra wit bij. Ik keek haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, 'gaat het wel?' vroeg ik.
'Die man, dat is mijn vader.' mompelde ze.
'Je wat!' gilde ik, maar het werd algauw gedempt door Lyra die haar hand voor mijn mond sloeg.
'Niet iedereen hoeft het te weten.' grijnst ze.
'Wat doet je vader hier?' vroeg ik verward.
'Uhm even ruiken...' antwoordde ze en ze stak haar neus in de lucht. 'Nee, ik kan niet ruiken wat hij hier doet.' concludeerde ze.
'Oké, maar ehm, ik moet jullie straks na het eten wat vertellen.' fluisterde ik in haar oor en liep weg, haar verbaasd achter latend.
Ik liep naar de Griffoendor tafel om met Aurora te kunnen spreken, ik vond namelijk dat zij ook het recht moest hebben om het te weten, ze was immers ook mijn beste vriendin.

'Aurora...' mompelde ik. Haar hoofd schoot omhoog,
'Olivia, goddank dat je nog leeft! Ik was zo ongerust!' gilde ze en ze stond op om me een knuffel te geven. 'Aurora, jou moet ik straks ook even spreken, na het eten.' zei ik en ik liep weer weg. Ik ging weer aan de Huffelpuf tafel zitten, ik had geen zin om bij vrienden in de buurt te zijn, ik was van plan me voor te bereiden op het moment van de waarheid, het moment waarbij iedereen me plotseling zou haten, het moment dat mijn sociale leven voorbij zou zijn.

Nerveus ijsbeerde ik heen en weer, ik had met Aurora en Lyra afgesproken om over vijf minuten bij mijn kamer te zijn. Ik wist niet waarom ik er zo grote 'show' van maakte, maar ik dacht dat het iets heel slechts was. Ik vertelde het later op de avond wel aan mijn vader.

Ik schrok op uit mijn trans toen ik geklop op de deur hoorde.
'Olivia?' hoorde ik de vertrouwde stem van Lyra. Ik rende zowat naar de deur en opende hem. Aurora en Lyra stonden in de deuropening.
'Kom binnen...' mompelde ik en ik sloot de deur achter hun dicht.
'Olivia, kan je nou alsjeblieft vertellen wat er aan de hand is?' drong Aurora aan en de onrust was van haar gezicht te lezen. Ik zuchtte diep, ik greep naar mijn arm en stroopte- net zoals ik bij Harry deed- mijn mouw op. Aurora's mond viel open, maar Lyra toonde weinig emotie.
'Ik zweer dat ik het niet wilde, maar Voldemort zou me anders vermoorden.' leg ik uit. Aurora gaf me een vuile blik en verliet de kamer. Ik wist het, ze zou me haten.

Met tranen in me ogen keek ik toe hoe ze de deur met een harde knal achter haar dichtdeed. Lyra die mijn tranen zag sprong op en sloeg haar armen om me heen.
'Laat haar maar even, ze moet het gewoon even verwerken.' fluisterde ze in mijn oor.
'V-vindt jij het n-niet erg dan?' stotterde ik. Lyra beet op haar lip, ze keek even naar de grond.
'Onze vader is een dooddoener. Ik wist dat jouw vader een dooddoener was.' mompelde ze.
'Dat verklaart waarom je niet verbaasd was die dag.' Zei ik. Lyra knikte.

Ondertussen was Lyra ook alweer weg gegaan, ik was verdrietig over Aurora. Ik was verdrietig om mijn keuzes. Ik denk dat ik wel twee uur lang achter elkaar door heb gehuild. Elke keer als ik naar mijn arm keek kwamen de herinneringen van die middag weer vers in mijn gedachten tevoorschijn. Ik wilde het weg hebben, maar niets hielp. Ik probeerde het er af te krabben, tot het begon te bloeden. Het was onmogelijk, dus had ik het opgegeven. Ik zou ermee moeten leven.

Na een halfuur ging de deur open. Ik veegde snel mijn natte tranen weg.
'Olivia?' vroeg mijn vader. Ik keek op.
'Gaat het wel?' zijn vraag klonk twijfelachtig. Ik wist ook niet of het hem ook echt iets kon boeien.
Ik schudde mijn hoofd. Mijn vader ging naast me zitten.
'Wat is er aan de hand?'
'Ik ben slecht! Slecht net als u.' zei ik en er kwamen weer nieuwe tranen.
'Wat bedoel je?'
'Ik ben een dooddoener vader.' zei ik en ik liet het bebloede teken zien.
'Wat heb je gedaan?' vroeg mijn vader die mijn arm pakte.
'Opengekrabd. Ik wil het weg hebben!' huilde ik.
'Dat gaat niet.' zei mijn vader en hij stroopte zijn arm op. 'Je zit er voor altijd aan vast.'
Voor het eerst voelde ik me verbonden met mijn vader. We deelde iets. Of het om dezelfde ervaring ging wist ik niet. Ik wilde geen dooddoener zijn, of mijn vader dat ook niet wilde wist ik nog niet zo zeker.