Our secret

28 - Straf

Zuchtend stapte ik het bed uit. Alicia was al weg, dus ik had alle tijd van de wereld om me klaar te maken. Ik pakte een dikke groene trui en een zwarte broek uit mijn kast. Het was immers al winter, dus ik moest wel dikke, warme kleding aan.
Ik liep naar de badkamer en deed de deur op slot. Ik nam een douche en deed snel mijn kleding aan. Ik probeerde mijn wilde haren in model te brengen, zodat het zoals gewoonlijk weer stijl was. Toen ik mijn haar had goedgekeurd liep ik de badkamer uit. Waarna ik zoals altijd hartelijk werd verwelkomd door noxy. Ik keek even op mijn horloge, het ontbijt begon zo.
Ik liep de woonkamer in, maar ook deze zag er verlaten uit, dus snel liep ik weer verder naar de grote zaal. Madeline was nog steeds ziek blijkbaar, want ze was nergens te bekennen. Ook had ik geen zin om weer helemaal alleen te zitten. Ik zuchtte en waagde het er maar op om naar de Griffoendors tafel te lopen. Zoekend gleed mijn ogen over de tafel, opzoek naar Hermelien, Harry en Ron.
Toen ik ze eindelijk gevonden had, liep ik zo snel mogelijk naar ze toe. 'Hey.' zei ik grijnzend tegen Harry, Hermelien en Ron. Verbaasd keek de gouden trio mij aan. 'Ik dacht dat Griffoendors dapper waren.' zuchtte ik terwijl ik naast Harry plaatsnam. 'Hoezo dan?' vroeg Ron niet begrijpend.
'Oh niks, behalve dat niemand naast ons durft te zitten.' antwoordde ik en ik keek naar alle leerlingen die minimaa vijf meter van ons vandaan gingen zitten.
'Zeg, wat doe je nou weer hier?' vroeg Harry. 'Niet dat ik het erg vindt dat je hier bent, maar je bent nou niet bepaald een Griffoendor.'
'Ah, ben ik niet dapper genoeg voor jullie elite groepje?' vroeg ik quasi-beledigd. Lachend keek ik Harry aan. 'Maddie is ziek en ik heb geen zin om alleen te zitten.' antwoordde ik simpel, terwijl ik een toast met ei pakte.
Niet veel later kwam Aurora aangelopen.
'Ik stel wel gewoon geen vragen.' zei ze terwijl ze naast me plaats nam. 'Vanaf nu ben ik een Griffoendor!' grapte ik.
'Zou wel veel leuker geweest zijn.' zuchtte Aurora. Glimlachend keek ik haar aan.
'Hebben jullie nog plannen voor vandaag?' vroeg Hermelien terwijl ze een slok van haar pompoensap nam. Ik keek Aurora aan.
'Ja, maar dat kunnen we niet hier bespreken. Kom straks mee naar mijn kamer.' zei ik zacht. Ze keken me verbaasd aan, maar knikte daarna als teken dat ze het hadden begrepen.
'Kom mee.' zei ik enkel, toen we alle vijf klaar waren met eten.
'Ik vraag Lyra ook even mee, ben zo terug.' zei ik nog snel en ik liep naar de Zwadderich tafel. Lyra was niet zo moeilijk te vinden, ze viel goed op met haar witte haren en vooral doordat Draco met zijn witte haar naast haar zat.
'Hey Draco, Lyra.' ze keken me even verbaasd aan.
'Hey.' antwoordde ze terug.
'Lyra kom je mee, je weet wel doen?' vroeg ik aan Lyra. Ze wist waarschijnlijk waar ik het over had, want ze stond direct op.
'Waar gaan jullie heen?' vroeg Draco achterdochtig en teleurgesteld dat hij niet mee werd gevraagd.
'Ergens.' antwoordde ik grijnzend. 'Dat begrijp ik ook wel.' zei Draco geïrriteerd. Ik stond op en samen met Lyra liep ik naar de rest toe.

'Het kan zijn dat mijn vader boos word, hij weet namelijk niet dat we met z'n alle komen.! waarschuwde ik de rest. Ik keek even of er niemand was en deed daarna de deur open. Met z'n alle stapte we naar binnen.
Mijn vader was nog bij het ontbijt, dus daar hadden we niet last van, nog niet.
'Laten we maar meteen ter zake komen.' zei ik serieus. Het gouden drietal keek me nieuwsgierig aan. Ik wilde ze niet langer in spanning houden.
'We weten wie de vorige keer de kamer heeft geopend en misschien heeft diegene het dit keer ook gedaan.' zei ik snel. Harry's ogen werden groot.
'Nou kom op dan. Wie?'
'Hagrid.'
'Oké, we hebben echt geen zin in zulke flauwe grappen.' zei Harry.
'Het is geen grap!' riep ik.
Dus je wilt zeggen dat Hagrid, de Hagrid die wij kennen, onze vriend, de sleutelbewaker en treinknecht van Zweinstein de geheimen kamer heeft geopend? Dat kan niet, hij zou nooit zoiets doen.' zei Ron lachend.
'Nou, we hebben het toch echt met onze eigen ogen gezien.' antwoordde Lyra.
'Hoe?' vroeg Hermelien geïnteresseerd.
'Ginny's dagboek.'
Harry, Hermelien en Ron begrepen er niks van. Ik eigenlijk ook niet helemaal, nou ja, ik begreep wel wat er gebeurd was, maar niet bepaald hoe het gebeurd was.
'Laten we eerst rustig gaan zitten.' stelde ik voor en ik wees naar de banken.
'Oké, leg het uit.' zei Hermelien. 'Nou oké, het begon met Aurora die Ginny's dagboek stal, we hadden er in geschreven, Marten schreef op één of andere manier terug, hij wilde ons iets laten zien, dus op magische wijze kwamen we opeens in het boekje terecht, Marten liet ons de dader zien en daarna zaten we opeens weer terug in de kamer.' vertelde ik beknopt.
'Maar wat zei Marten allemaal?' vroeg Harry nieuwsgierig.
'Wat ik me nog kan herinneren, is dat hij de dader heeft gestopt en dat hij Marten was.' antwoordde ik.
'Was dat het?' vroeg Hermelien verbaasd. 'Niks meer?'
'Het was niet echt een heel zinnig en lang gesprek.' zei Lyra.
'En wat hebben jullie visueel dan allemaal gezien?' vroeg Hermelien door.
'Een lijk dat werd weggedragen, Perkamentus die zei dat de school waarschijnlijk gesloten zou moeten worden, Marten die naar Hagrid opzoek ging, een reusachtige spin die van Hagrid was en dat Marten zei dat hij Hagrid ging aangeven, zodat hij van school gestuurd zou worden.' somde ik op.
'Ik snap het niet, Hagrid zou zoiets nooit doen.' zei Harry.
'Ik zie Hagrid er ook niet echt voor aan.' antwoordde Aurora. 'Maar het is het beste stukje informatie wat we tot nu toe hebben.'
'Kunnen we het niet gewoon aan hem vragen?' vroeg Hermelien.
'Gezellig gesprek wordt dat dan, hey Hagrid, heb jij laatst misschien iets groot en harigs losgelaten.' antwoordde Ron sarcastisch. Ik moest moeite doen mijn lach in te houden.
'Weet je, ik mag die Marten eigenlijk niet zo, hij lijkt me een vieze verrader.' zei Ron.
'Er was iemand vermoord, wat had jij gedaan?' vroeg Lyra.
'Wacht! Wees een stil.' siste ik. Gerommel kwam uit de woonkamer. 'Dat is waarschijnlijk mijn vader.' fluisterde ik geërgerd. Waarom moest mijn vader nou weer hier zijn, ik had echt geen zin in een preek over dat hier geen mensen mochten komen. We bleven allemaal muisstil, totdat we de deur dicht hoorde gaan.
'Hij is waarschijnlijk weg.' fluisterde ik.
We wachtte nog eventjes, maar het bleef stil.
'Dus, wat moeten we dan gaan doen?' vroeg Hermelien na een tijdje stilte.
'Hoe bedoel je?' vroeg Aurora.
'Nou, we kunnen niet zomaar niks gaan doen. We weten wie de dader is, we moeten er iets tegen doen!'
'Maar we weten het niet zeker, en daarbij, waarom zou Hagrid dan niet achter tralies zitten? Als je iemand vermoord wordt je heus wel naar de gevangenis gestuurd, maar hij loopt hier vrij rond of niet soms?' vroeg Ron.
'Hij is daarna wel van school gestuurd én zijn toverstok is door het midden gebroken.' antwoordde ik.
'We moeten wel iets doen.' zei Hermelien wanhopig.
'We kunnen niks doen, niet totdat we meer informatie hebben en we er honderd procent zeker van zijn dat het ook werkelijk zo is!' zei ik.
Na een tijdje liepen we de woonkamer weer in, maar al snel botste ik tegen iemand op. Ik keek op en keek recht in de boze ogen van mijn vader. Dat was niet goed.
'Wel wel, wat hebben we hier?' vroeg hij kalm, maar de woede was overduidelijk in zijn ogen te zien.
'Vader!' zei ik angstig. 'Het spijt me enorm, ik wilde eerst vragen of het mocht, maar ik kon u nergens vinden en-'
'stilte!' onderbrak mijn vader, 'Ik heb een kamer voor je geregeld, ik heb gezorgd dat je een plek voor jezelf hebt, en de enige regel waar je aan moest houden was niemand ernaartoe nemen en zelf dat kan je al niet verdragen!' ogen stonden wild. 'Het spijt me.' antwoordde ik.
'Alle zes morgenavond naar mijn kantoor. Jullie gaan alle zes nablijven!' zei hij woedend.
'Waar slaat dat op?' vroeg ik boos.
'Moet ik dat serieus nog uitleggen?' vroeg mijn vader.
'Ja dat moet! Alleen omdat ik met vrienden afspreek moet ik nablijven, dat is echt bullshit!'
'Let op je taalgebruik!' schreeuwde mijn vader, ik werd er best wel bang van, maar mijn woede stond te erg in de weg. 'Je houdt nu je mond, of jullie mogen alle zes de rest van het jaar elke zondag nablijven!' Harry's gezicht betrok een beetje, maar ik schonk er geen aandacht aan. Ik wilde tegen mijn vader ingaan maar Lyra hield me tegen.
'Maak het nou niet erger.' fluisterde ze. Mijn vaders ogen gleden van mij, naar de rest. En zonder nog een woord uit te wisselen liep hij met enorme passen de kamer uit.
'Laten we maar naar de grote zaal gaan.' zei Aurora om de stilte te verbreken. Ik zat zowat te trillen van de woede en angst.
Met z'n zessen baande we ons een weg naar de grote zaal. Lyra zei ons gedag en liep naar de Zwadderich tafel, ik daarin tegen ging samen met de rest weer aan de Griffoendor tafel zitten. Het was vrij rustig in de grote zaal, wat logisch was, de lunch zou pas tien minuten later beginnen.
'Nu moeten we wachten.' zuchtte Aurora.
'We kunnen beter een andere dag weer afspreken, we kunnen het niet ergens anders bespreken dan mijn kamer en mijn vader die laat ons er echt niet in.' fluisterde ik. Ik had eigenlijk nergens meer zin in. Het was echt zo oneerlijk dat we moesten nablijven. En daarbij was het ook de eerste keer in me leven dat ik moest nablijven in mijn hele leven.
'Liv, we weten waar je mee zit, maar het is echt niet zo erg als dat je denkt.' zei Harry die een arm om me heen sloeg.
'Het gaat om het principe. De rede is gewoon onzin!' zei ik.
'Hey jongens.' zei iemand achter ons. Mijn hart maakte een sprongetje.
'Gin!' zei ik blij. Ze ging naast mij en Ron zitten.
'Waar was je bij het ontbijt?' vroeg Hermelien.
'Oh, gewoon verslapen.' antwoordde Ginny.
'Herkenbaar.' lachte ik.
'Wat hebben jullie vandaag allemaal gedaan?' vroeg Ginny aan ons. Ik keek de andere aan.
'Uhm we - ik en Aurora hebben het geschiedenis huiswerk gemaakt.' antwoordde ik.
'Ja, en wij hebben een verslag voor Toverdranken gemaakt.' zei Hermelien een stuk meer overtuigender dan mij.