Our secret

12 - mijn moeder

Vermoeid zit ik naar mijn vader te luisteren die iets aan het uitleggen is over weet ik veel wat, een toverdrank lijkt me. Het eerste lesuur is begonnen, maar ik ben kapot. Vanacht heb ik geen oog dicht gedaan, ik heb alleen gedacht over mijn moeder en het is ook nog nog eens maandag, dat maakt het nog moeilijker om goed mee te doen.
'Als iedereen even op wil letten.' roept professor Sneep. Madeline tikte met haar elleboog mij aan. Ik schrok op, blijkbaar was ik half in slaap gevallen. Streng keek mijn vader mij aan, hij was niet de enige die me aankeek, de hele klas keek me aan. Ik voelde hoe ik rood werd.
'Wat kijken jullie allemaal, hiervoor gebeurd het allemaal!' riep mijn vader toen hij iedereen naar mij zag kijken. Bedankt pap, doe je toch nog iets goed, dacht ik bij mezelf. Aan het einde van de les moesten we het verslag inleveren.
'Mmm, ziet er goed uit." zei mijn vader. Glimlachend keek ik naar Aurora, Ginny en Lyra.

Na toverdranken hadden we de geschiedenis van toverkunst. Het was net zoals elke geschiedenisles super saai. Gelukkig zat ik naast Lyra, die nooit goed oplet. Dus kon ik samen met haar boter kaas en eieren spelen. Madeline wil nooit spelletjes doen, die let liever op in de les. Gelukkig let professor Kist ook nooit op, dus zo konden we ongestoord spelen.

Na geschiedenis was er bezweringen. Ik zat naast Ginny, maar ze deed vreemd. Normaal is het echt super gezellig als ik naar haar zit, maar deze les was het ander. De hele les zat ze in een zwart boekje te schrijven en bedekte ze de tekst met haar hand zodat ik het niet kon lezen. 'Wat is dat?' had ik nog gevraagd maar ze antwoordde met:
'Niks bijzonders, let maar gewoon op je zelf.' Natuurlijk liet ik haar niet met rust, dus de hele les heb ik in mijn ooghoeken naar haar gekeken. In de hoop om te ontdekken waardoor ze zo vreemd deed.

Blij als ik was toen de bel ging, liep ik naar de grote zaal voor de lunch. Met een harde plof liet ik mezelf aan te tafel vallen. Honger had ik niet, maar ik was blij dat er lunch was, dan hoefde ik niet naar iemand te luisteren die iets uitlegde. Madeline kwam naast me zitten.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ze meteen.
'Hoe bedoel je?'
'Je bent er al de hele dag niet bij met je hoofd, en je straalt depressie uit.'
'Depressie? Zie ik er zo slecht uit?' grinnikte ik. Ik had wel verwacht dat ik er niet uitzag vandaag, maar zo erg had ik nou ik weer niet gedacht.
'Maak je geen zorgen, er is niks.' antwoordde ik simpel.
'Zeker weten? Je kan me alles vertellen hé.' zei ze.
'Er is echt niks.' glimlachte ik.

De lunch vloog voorbij... jammer genoeg. Ik baandde me een weg naar de kassen, voor kruidenkunde. 'Welkom iedereen!' zei professor stronk toen we allemaal in het klaslokaal waren. Ik was alweer afgehaakt met luisteren, het zat vandaag allemaal gewoon niet goed. Na een tijdje probeerde ik weer gewoon mee te doen.
'Dat zijn Stekelstruiken. Je mag de spreuk Incendio erop uitspreken, maar stap achteruit om hun naalden te ontwijken.' zei professor Stronk en ze wees naar een struik. We deden wat professor Stronk zei, we gebruikte de spreuk incendio en ontweken de naalden. Dit was nog best leuk. Er kwam weer een sprankeltje blijheid naar boven.
'Dit was het weer voor deze les!' riep professor Stronk na een tijdje. Jammer genoeg...

Dat waren de lessen weer voor vandaag. Ik liep richting de huffelpuff leerlingen, aangezien ik er al een tijdje niet meer ben geweest. Ik plofde op de bank bij het openhaard neer en pakte een schetsboek erbij. Het is iets uit de dreuzelwereld waarop je kan tekenen. Bij het schetsboek had ik ook een potlood gekocht, het is moeilijk uitleggen wat het is, maar je kan er heel makkelijk mee tekenen. Ik probeerde wat te tekenen, maar het lukte niet zo goed, dus stopte ik maar. Gauw maakte ik wat huiswerk.

Toen het te druk werd in de leerlingenkamer pakte ik mijn spullen en liep ik weer weg. Het avondmaal zou toch zo beginnen dus ik liep meteen rechtstreeks naar de grote zaal. Er zaten nog maar weinig mensen. Ik liep naar de Huffelpuf tafel, waar ik me weer op de stoel liet glijden. Ik wachtte een tijdje, tot Madeline eindelijk de grote zaal binnen kwam.
'Hey.' zei ze en ze kwam naast me zitten.
'Hai.' antwoordde ik en ik begon weer een eindeloos gesprek met haar aan. Zonder dat we het door hadden werd de zaal steeds voller en na een halfuur waren we tussen het kletsen door, klaar met het eten.
'Hey, ik zie je morgen wel weer.' zei ik met een glimlach tegen Madeline. Ik stond op.
'Tot morgen!' antwoordde ze terug en met een laatste glimlach verliet ik net zoals vele kinderen de zaal weer. Ik liep de vele gangen door tot ik weer eindelijk bij mijn woonkamer aankwam. Ik stapte naar binnen en zonder een blik te werpen op de kamer, liep ik met grote passen door naar mijn slaapkamer waar ik mezelf op het bed liet ploffen. Ik sloot mijn ogen en begon zoals ik de afgelopen dag zowat alleen maar heb gedaan, in te beelden hoe mijn moeder eruit zou zijn. Ik wist dat ze op mij leek, maar er zouden toch vast wel een paar verschillen zijn, toch? Ik liet me van het bed afglijden, het was zinloos. Zonder dat mijn vader me meer informatie zou geven, zou ik er nooit achter kunnen komen wie mijn moeder is en waar ze is. Ik had een sterk vermoeden dat ze er niet eens meer was, maar het is altijd mogelijk dat mijn moeder en vader gewoon uit elkaar zijn gegaan en ze dus gewoon ergens nog op aarde rondloopt. Als dat het geval zou zijn, zou ik haar zo graag willen ontmoeten.