Our secret

20 - Zwerkbalwedstrijd

Na een tijdje zoeken hadden we Ginny nog steeds niet gevonden.
'Wat moeten we nou doen? Een leraar inschakelen misschien?' vroeg Aurora.
'Nee, alles behalve dat!' zei ik vastbesloten.
'Waarom niet?'
'Als ze erachter komen dat ik ergens mysterieus bij betrokken ben, zullen ze mijn vader inschakelen en daar heb ik echt geen behoefte aan.' legde ik uit.
'Wat moeten we dan?'
'Wachten.' antwoordde ik simpel. 'Gewoon wachten?' vroeg Aurora alsof ik net iets raars had gezegd.
'We kunnen niks anders eraan doen.' zei ik.
'Laten we dan tenminste naar de zwerkbal wedstrijd gaan.' suggereerde Aurora. Ik knikte dus stonden we op en liepen we richting de uitgang van het kasteel.
Onderweg naar het zwerkbalveld kwamen we Ron en Hermelien weer tegen.
'Ginny gevonden?' vroegen Aurora en ik tegelijk. Treurig schudde ze hun hoofden "nee."
'Ze duikt vast wel weer op, dat was de vorige keer ook zo. Laten we maar naar de wedstrijd gaan.' zei ik tegen Ron die er paniekerig uitzag. Langzaam liepen we naar de wedstrijd.
'Voor welke team ben jij?' vroeg Ron aan mij toen we plaats hadden genomen op een van de tribunes. 'Griffoendor natuurlijk!' antwoordde ik enthousiast. Natuurlijk was ik voor Huffelpuf, maar aangezien die nu niet aan de beurt waren juichte ik mee voor Griffoendor. Ik ben altijd al een zwerkbal liefhebber geweest.
'Daar komen ze aan! Griffoendor tegen Zwadderich' riep de Lee Jordaan die zoals gewoonlijk de commentator was. Meteen werd er hard gejuicht en geklapt. Na even goed zoeken had ik Harry gevonden. Alle spelers gingen in een cirkel om Madame Hooch heen staan. De captains van het team gaven elkaar de hand, wat er eerlijk gezegd best wel pijnlijk uitzag en vervolgens werden de ballen los gelaten.
'De wedstrijd is van start!' riep de Lee Jordaan nadat Madame Hooch de Slurk omhoog had gegooid gevolgd door de Beukers.
'60-30 voor Zwadderich!' riep de commentator na een tijdje.
'Oh nee, Zwadderich staat aan kop!' zei Ron treurig.
'Dit winnen jullie nog wel, ik durf erom te wedden.' zei ik, maar toen gebeurde er iets waar ik niet op had gerekend. Een van de Beukers ging regelrecht op Harry af, waardoor hij bijna van zijn bezem viel. 'Oké laat die weddenschap maar zitten.' zei ik flauwtjes. De Beuker wist blijkbaar ook niet van ophouden, want hij bleef maar achter Harry aangaan.
'Wat is er mis met die Beuker?' vroeg Ron verbaasd.
'Behekst.' antwoordde Hermelien vastberaden. Harry deed zijn uiterste best om de Beuker te ontwijken, wat hem ook nog best goed lukte, maar elke ziel kon bedenken dat hij het niet lang zou volhouden.
'We moeten wat doen!' zei Aurora.
'Ik stop hem wel!' zei Ron en hij richte zijn half kapotte toverstok op de Beuker. Hermelien daarin tegen sloeg de hand van Ron juist weg.
'Niet doen, straks raak je Harry nog!' riep ze uit.
'We kunnen toch niet gewoon rustig gaan toekijken hoe die Beuker Harry vermoord!' riep Ron terug.
'Anders doet die stok het wel!' zei Hermelien en ze gaf Ron een dodelijke blik. Ik kon me alleen focussen op Harry.
'Het komt wel goed.' probeerde Aurora me gerust te stellen, maar het hielp niet. Draco riep wat naar Harry en ik gok dat het niet iets positiefs was.
'Daar is de gouden snaai!' riep ik en ik wees naar het gouden balletje dat achter Draco's hoofd danste. Ook Harry had het balletje opgemerkt, want hij schoot direct richting de snaai. Verbaasd keek Draco naar Harry en toen naar het balletje. Het koste even voor hij de situatie doorhad, maar schoot daarna ook achter de snaai aan. Ook al had Draco een snellere bezem, Harry stond alsnog aan kop terwijl hij achterna werd gezeten door de Beuker. De Snaai, Harry, Draco en de Beuker verdwenen onder de tribunes. Ondertussen haalde Zwadderich nog 2 doelpunten.
'90-30 voor Zwadderich!' riep de Lee Jordaan weer. Na een tijdje kwamen de twee jongens weer onder de tribunes vandaan. Ik kon niet goed zien wat er gebeurde, maar Draco viel van zijn bezems en kwam pijnlijk op de grond terecht. Harry daarentegen was nog steeds achter de snaai aan het vliegen. De Beuker kwam weer van rechts aangevlogen. Harry had het niet door en werd op zijn arm geraakt door de dolle bal. Ik kon de botten horen breken. Hij verzette de pijn en vloog door. Hij strekte zijn hand en maakte een duik naar de grond. Een stilte viel even totdat Harry zijn hand opende en het gouden balletje te zien was.
'Harry Potter heeft de gouden snaai gevangen, Griffoendor wint!' riep de Lee Jordaan boven het lawaai van juichende Griffoendors uit. Hoewel er een lach op Harry's gezicht verscheen wist de Beuker nog steeds niet van ophouden.
'Kom op.' zei Hermelien en ze duwde onze aan de kant. Toen we Hermelien naar het veld volgde probeerde Harry nog steeds de Beuker te ontwijken.
'Finite incantatum!' riep Hermelien toen de Beuker zich hoog in de lucht bevond en de bal veranderde in duizend kleine stukjes. Zo snel als we konden renden we naar Harry toe. 'Gaat het wel?' vroeg ik paniekerig. Ondertussen kwamen ook andere leerlingen en leraren bij ons te staan. 'Nee, ik denk dat mijn arm is gebroken!' kreunde Harry.
'Laat mij maar, ik fix die arm van je wel!' zei professor Lockhart die naast Harry was gaan knielen.
'Nee, niet u, alstublieft.' antwoordde Harry verschrokken.
'Die jongen weet niet waar hij het over heeft!' zei Lockhart en hij pakte voorzichtig Harry's arm. Harry trok een pijnlijk gezicht.
'Brackium Emendo!' riep Lockhart. Met open mond keek ik naar de arm van Harry die nu slap bungelde in Lockhart's hand.
'Nou - ehm - hij is in ieder geval zijn nu niet meer gebroken.' zei Lockhart met een zwakke glimlach. 'Gebroken? Er zit geen bot meer in!' bracht ik uit, terwijl ik me best moest doen om niet te kokhalzen.
'Laten we hem naar de ziekenzaal brengen.' zei Hermelien die Harry bezorgd aankijkt.

Niet veel later waren we aangekomen bij de ziekenzaal.
'Wat is er nou weer met Potter gebeurd?' vroeg mevrouw pleister toen ze geschrokken naar de arm van Harry keek.
'Lockhart met zijn geweldige spreuk.' antwoordde ik. Mevrouw pleister rolde even met haar ogen.
'Ga daar maar liggen.' en ze wees naar een van de bedden. Harry ging op het aangewezen bedje liggen. Ik keek de ziekenzaal rond en zag nu pas dat ook Draco op een bedje lag met een groepje zwadderaars om zich heen. Mevrouw pleister kwam haar kantoortje weer uitgelopen met een flesje in haar hand.
'Ach stel je niet zo aan Malfidus, je mag weer gaan.' zei ze tegen de witharige jongen en ze richtte zich weer op ons,
'Ze hadden hem meteen naar mij moeten brengen, gebroken boten is een eitje, maar dit!' zei ze licht paniekerig.
'U kunt het toch wel oplossen, mevrouw?' vroeg Hermelien angstig. 'Tuurlijk, maar het zal niet pijnloos gaan.' ze gaf Harry een vies uitziende drankje. Tot mijn niet zo'n verbazing spuugde Harry het weer uit. Snel stapte ik opzij om zijn spuug te ontwijken.
'Wat had je dan verwacht, pompoensap?' vroeg mevrouw pleister.
'Wat - ehm - wat is dat?' vroeg ik aan mevrouw pleister.
'Skelettine, het helpt met de terug groei van de botten.' antwoordde ze en ze liep terug naar haar kantoortje. 'Jullie kunnen wel gaan hoor.' zei Harry met een zwakke glimlach. 'Weet je het zeker?' vroeg ik en Harry knikte.
'Kom op, Auror.' en ik trok Aurora mee.
'Wat is er?' vroeg ze.
'We moeten opzoek naar Ginny.' antwoordde ik.
'Dat hebben we al de hele dag zowat gedaan!'
'Ja, maar ze was er ook niet tijdens de wedstrijd. En ik ken haar, ze is een super grote zwerkbal fan. Ze zou nooit een wedstrijd willen missen!'
'dat is waar...' antwoordde Aurora twijfelachtig.
'Kom nou maar gewoon!' en met die woorden gingen we opzoek.
'Laten we buiten zoeken.' zei ik na een tijdje en ik vertrok al naar buiten. Blijkbaar had het net nadat we Harry weg hadden gebracht geregend, want alles was nat. Ik wilde weer zo snel mogelijk naar binnen, want het was ijskoud buiten, dus gingen we rennend zoeken. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Ik gleed uit op een stukje mos en belandde met mijn hoofd op de stenen.
'Olivia!' gilde Aurora en ze kwam naar me toe gerend. 'Je bloed!' zei ze paniekerig, maar voordat ik wat kon terug zeggen werd alles zwart voor mijn ogen.