Our secret

33 - Vakantie

Ik opende mijn ogen. Ik moest even nadenken voordat ik wist waar ik was. Ik was in mijn kamertje in Weverseind. Ik denk dat mijn kamer op Zweinstein wel zes keer zo groot was. Mijn kamer had zwarte muren, een klein zwarte tweepersoonsbed, een klein zwart bureautje, een klein zwart kledingkastje en een kleine raampje, waar zonlicht doorheen scheen, oftewel alles was zwart. Ik rekte mezelf uit en liep de gang door naar de badkamer. Ook de badkamer was helemaal zwart. Het was voorzien van een zwarte wc, een zwarte douche en een zwarte wasbak. Eigenlijk was het hele huis klein en zwart. Ik wist niet of mijn vader nog sliep dus zo zachtjes mogelijk sloop ik naar beneden. Blijkbaar lag mijn vader inderdaad nog te slapen, want hij was nergens beneden te bekennen.

Ik keek op de klok, het was tien uur, dat betekende dat het niet lang moest duren voordat mijn vader wakker werd. Ik dacht even voor een keer een goede dochter te zijn, dus liep ik naar de eetkamer gedeelte toe en dekte de tafel, maakte ontbijt klaar en liep naar boven om mijn vader wakker te maken. Ik klopte op de zwarte deur die leidde naar mijn vaders kamer. Ik kreeg geen reactie, ik wist dat mijn vader zijn kamer altijd 'verboden gebied' noemde, maar toch deed ik de deur open en liep naar binnen. Mijn vader zat nog zo vredig te slapen, dat ik zat te twijfelen of ik hem nou gewoon wakker moest maken of juist moest laten slapen. Één ding was zeker, slapend was hij aardiger dan wanneer hij wakker was. Ik koos ervoor om hem wakker te maken.
'Vader, wakker worden.' fluisterde ik terwijl ik hem zachtjes door elkaar schudde.
'Eh wat!?' schrok mijn vader wakker, 'oh jij bent het maar.' zei hij geïrriteerd.
'Ik heb ontbijt gemaakt...' zei ik, terwijl ik me bedacht dat in hem misschien beter had kunnen laten slapen.
'Ik kom eraan.' antwoordde mijn vader slaperig. Ik knikte en liep weer naar beneden. Hier wachtte ik op mijn vader die na een kwartier eindelijk beneden kwam.

'Had ik niet gezegd dat mijn kamer verboden gebied was voor jou?' vroeg mijn vader met gefronste wenkbrauwen.
'Jawel, dat heb je al tientallen keren gezegd...' antwoordde ik.
'Je wordt met de dag erger weet je dat? Altijd de regels overtreden!' zei hij.
'Sorry hoor, dan zal ik de volgende keer wel geen eten meet voor u maken!' riep ik boos. Ik pakte mijn bord met eten en rende de trap op naar boven.
De vakantie begon dus al geweldig!

Ik sloot me op in mijn kamer waar ik in me eentje mijn eten op at. Zodra ik klaar was met mijn ontbijt pakte ik een setje kleding uit mijn hutkoffer en nam het mee naar de badkamer, waarna ik onder de douche stapte. Na een kwartier liep ik weer naar mijn kamer en begon mijn spullen uit te pakken en mijn kleding in te laden in mijn kast.

Na een tijdje hoorde ik mijn vader zijn kamer ingaan. Meestal als we thuis waren zag ik hem vrij weinig. Hij sloot zich ook meestal op in zijn kamer, maar dan om andere redenen. Ik deed het meestal omdat ik dan verdrietig of boos was. Zodra ik de deur van m'n vaders kamer dicht hoorde gaan wist ik dat de kust veilig was. Ik opende mijn eigen deur een sloop weer terug naar beneden waar ik me in de woonkamer voor de boekenkast liet vallen. Met mijn vingers gleed ik langs alle boeken totdat ik een oud uitziende boek zag. Ik trok hem uit de boekenkast en blies alle stof van de kaft. De boek was naamloos. Toen ik hem opendeed stonden er gekke runnen in die ik natuurlijk niet begreep. Ik bladerde door totdat er een foto uitviel. Het was een oude foto van mijn vader toen hij jong was. Naast hem stond een roodharig meisje die veel op mezelf leek. Alsof ik tijd gerezen had en toen op de foto ben gegaan met m'n jonge vader. Ik bekeek de foto aandachtig. Mijn vader en het meisje dat mijn moeder was leken zeker niet ouder dan veertien.
Van boven hoorde ik gerommel. Snel zette ik het boek met de foto weer terug op zijn plek en sloop ik weer naar mijn kamer toe.

Ik keek door het kleine raampje van mijn kamer naar buiten. Ik zat op mijn kamer een beetje te vervelen. Het zag er buiten ijskoud, maar prachtig uit. Er lag een dik pak sneeuw en de zon scheen zacht. Ik liep naar beneden toe, trok mijn schoenen en jas aan en deed een sjaal en een muts om.
'Ik ben buiten!' riep ik vanuit het halletje. Ik kreeg natuurlijk geen reactie terug. Ik ging er maar gewoon vanuit dat ik wel naar buiten mocht dus ik stapte naar buiten en trok de deur hard achter me dicht. Waar ging ik heen?
Ik zocht in mijn magische tasje naar wat geld. Yes! Ik vond een paar dreuzelmuntjes. Ik begon te lopen en na ongeveer tien minuten lopen was ik bij een wat gezellig uitziende dorpje aangekomen. Het was een dreuzeldorpje. Ik liep een aantal straten verder tot ik aankwam bij de supermarkt. Ik liep naar binnen. Ik liep naar het snoepgedeelte toe waar ik een paar chocolade repen pakte. Snel pakte ik nog ook een flesje water voordat ik naar de kassa liep.
'Goedemiddag.' glimlachte de caissière. Ze zag er mooi uit.
'Goedemiddag.' antwoordde ik terug en ik zette mijn repen en flesje op de toonbank.
'Is dat alles?' vroeg de vrouw.
'Jep.'
'Dan wordt dat 4,05 pond.'
Ik gaf de vrouw mijn muntjes.
'Bedankt, fijne dag nog!' zei de vrouw. Ik stopte de boodschappen in mijn magische tasje.
'Hetzelfde!' zei ik en ik verliet de winkel weer.
Daar stond ik dan weer, alleen. Waar ging ik nu naartoe? Ik had geen bepaalde bestemming waar ik naartoe wilde, maar mijn voeten bracht me naar een speeltuintje waar ik als kind altijd kwam. Ik ging op de schommel zitten toen opeens een idee in me opkwam. Het lag waarschijnlijk aan de speeltuin dat ik er aan dacht, maar het idee van mijn oude vriendin opzoeken leek me een aardig goed idee. De speeltuin was de plek waar we altijd met z'n tweeën naartoe gingen. Ik sprong van de schommel af en begon naar haar huis toe te lopen, gelukkig woonde ze niet zo heel ver weg.

Welk nummer woonde ze ook alweer? 12? Nee. 14? Ook niet. 16? Ja dat was het! Nummer 16. Ik liep naar de deur toe, terwijl ik kriebels in mijn buik kreeg. Vroeger kwam ik hier zo vaak in de vakanties. Maar het was sowieso al een jaar geleden dat ik haar voor het laatst zag. Afgelopen zomer was ik namelijk niet op bezoek gegaan. Ik klopte aarzelend op de deur. Gerommel kwam er van de andere kant af. Langzaam ging de deur open. Een meisje met lang bruin haar en prachtige bruine ogen deed de deur open. Ik gokte dat ik ongeveer een kop groter was dan haar.
'Olivia? Dat kan niet waar zijn!' zei ze blij. Ik glimlachte.
'Hey Elize.'
'Ik kan het niet geloven! Hoe gaat het ermee?' vroeg ze terwijl ze me een knuffel gaf.
'Het gaat goed, met jou?'
'Ook wel goed. Wat kom je hier doen?' vroeg ze verbaasd.
'Ik ben weer terug thuis, sinds gisteravond, dus ik dacht misschien wil je afspreken.' legde ik uit.
'Tuurlijk wil ik dat. Wacht ik vraag even of het mag.' En ze verdween het halletje uit.
'Mam, mag ik met Olivia afspreken!?' Hoorde vanuit het huis komen.
'Olivia wie?' vroeg haar moeder. 'Olivia Sneep!' antwoordde Elize vrolijk.
'Dat meen je?' vroeg de moeder en ik hoorde voetstappen het halletje binnen komen.
'Ach kind, je bent er echt!' zei mevrouw Carter en ze gaf me een knuffel. Ik glimlachte breed naar haar. 'Maar mag het mam?' onderbrak Elize.
'Ja tuurlijk schat.' antwoordde mevrouw Carter, 'veel plezier, hè!' en ze verdween weer. Elize trok haar schoenen en jas aan en deed net zoals ik een sjaal en muts om.

We liepen door het sneeuw terwijl we zaten te kletsen.
'Waar ga je eigenlijk elk jaar heen?' Vroeg Elize plots. Ik snap wat ze bedoelde, aangezien ze me alleen in de vakanties zag.
'Ik zit op een kostschool.' antwoordde ik aarzelend.
'Ah, wat vreselijk.' antwoordde Elize meelevend. Zij wist natuurlijk niks af van magie en dacht dat het net zoals normale kostscholen was.
'Tja, wat had je dan van mijn vader verwacht?' vroeg ik grijzend.
'Oh ja! Hoe gaat het eigenlijk met je vader?' vroeg ze toen maar.
'Wel goed geloof ik, hij is een leraar op mijn kostschool dus ik zie hem elke dag.' antwoordde ik. Elize maakte een "Aha" gezicht.
'En hoe gaat het met jouw ouders?'
'Ook goed. Mijn vader heeft nieuw werk, dus die is meestal in het buitenland. Ik mis hem wel vaak, maar het is wel gezellig met moeder.' antwoordde ze.
'En hoe gaat het met Sean?' vroeg ik. Sean was het één jaar jongere broertje van Elize. Hij speelde vaak ook met ons mee.
'Goed, hij is wat minder kinderachtig geworden.' antwoordde Melanie met een grijns. Sean was vroeger altijd heel druk en als je niet deed wat hij wilde begon hij te stampvoeten. Oftewel hij was best wel kinderachtig. 'Wat wil je gaan doen?' vroeg Melanie toen we al een tijdje bij het speeltuintje zaten waar ik nog geen kwartier geleden in m'n eentje zat.
'Ik heb chocolade meegenomen!' glimlachte ik en ik haalde de repen uit mijn tasje.
'Paste al die repen in dat kleine tasje?' vroeg Elize verbaasd.
'Eh ja - ja ze paste erin.' stamelde ik en ik haalde snel het tasje weg terwijl Elize het papiertje van de reep haalde.
'Op welke school zit jij eigenlijk?' vroeg ik terwijl ik een stukje chocolade in m'n mond stak.
'St. Imeldas school voor meisjes.' antwoordde Elize.
'Dus er zijn helemaal geen jongens op die school?' vroeg ik ongeloofwaardig.
'Dat is hoe een meisjesschool werkt ja.' lachte Elize.
'Vindt je dat niet vreselijk?' vroeg ik.
'Niet echt. We doen veel activiteiten met andere scholen, waaronder ook jongensscholen dus we komen wel in contact met jongens zeg maar.' antwoordde ze. 'En daarbij, het lijkt me alsnog beter dan een kostschool.'
Ik lachte ongemakkelijk. Ze moest eens weten hoe geweldig Hogwarts was.