Our secret

36 - De treinrit

Ik stond in mijn kamer, mijn koffer weer in te pakken. Het was alweer de laatste dag vakantie, om elf uur vertrok de trein weer terug naar Zweinstein. Ik zuchtte. Het was echt weer snel voorbij gegaan, niet dat ik het erg vond om weer terug naar Zweinstein te gaan, maar ja.
'Olivia, ben je al bijna klaar met inpakken?' riep mijn vader geïrriteerd. Van zijn goede humeur tijdens kerst is niks meer te merken, hij was weer zijn bekende oorspronkelijke zelf.
'Ja, bijna!' riep ik terug. Snel pakte ik de laatste dingen mee. Het was allemaal moeilijker er allemaal in te krijgen aangezien ik natuurlijk mijn kerstcadeautjes ook mee moest nemen en mijn koffer was nou eenmaal niet de grootste. Ik nam mijn hutkoffer mee naar beneden en zette hem neer in het halletje. Ik liep de woonkamer in.
'Ik ben klaar met inpakken.' deelde ik mee.
'Dat werd wel een keer tijd, over een kwartier vertrekken we.' antwoordde mijn vader. Ik knikte en liep nog even naar boven, naar mijn vaders kamer toe.
'Hey Kobus.' zei ik zacht en ik liep naar hem toe. 'Nog bedankt voor al die brieven bezorgen, je bent echt de beste!' zei ik en ik gaf hem een Uilensnoepje. Ik pakte het kooitje van Kobus en zette hem naast mijn vader's koffer. Ik liep weer naar mijn eigen kamer en zocht het kooitje van Noxy. Ik had hem al snel gevonden. 'Over vijf minuten vertrekken we!' riep mijn vader. 'Geen seconde later!'
Ik maakte snel een staart in mijn rode haren en liep de trap af, met het kooitje onder mijn oksel geklemd. Nu nog Noxy erin zien te krijgen.
'Noxy, kom eens!' riep ik. Het katje kwam de deurpost ingelopen.
'Goed zo meissie. Kom maar!' zei ik zacht en ik hield een katten snoepje vast. Ik legde het snoepje in het kooitje en natuurlijk ging Noxy achter het snoepje aan. Ze zat erin.
'Sorry Nox, maar het moet.' verontschuldigde ik me, ik wist dat ze het kooitje maar helemaal niks vond. Ik deed vlug mijn jas en schoenen aan.

'Pak mijn arm.' zei mijn vader die zijn arm naar me uitstrekte. Ik knikte en pakte zijn arm vast. Voor ik het eigenlijk door had stond ik weer bij King Cross station. Wel met een misselijk gevoel, helaas.
'Kom op.' zei mijn vader en we liepen het station binnen. We stonden even stil toen we bij het perron 9 en 10 stonden. Ik keek even naar mijn vader en rende toen door de muur tussen perron 9 en 10. Niet veel later stond mijn vader weer recht achter me. De trein stond al klaar voor vertrek en hij zou ook over vijf minuten echt vertrekken.

'Tot straks, vader!' zei ik en ik stapte de trein in, opzoek naar Madeline. 'Maddie waar ben je nou?' mompelde ik zenuwachtig. Ik had nu zo goed als de hele trein doorgezocht, maar Madeline was nergens te bekennen. Ik besloot maar gewoon in de zelfde coupé te gaan zitten als dat we twee weken geleden in zaten, misschien was dat ook haar plan. Gelukkig was de coupé deze keer weer helemaal leeg. Wat niet voor lang duurde. De deur ging langzaam open.
'Kan ik er misschien bij komen zitten?' vroeg een dromerige stem. Het was een meisje met warrig, vuilblond haar tot aan haar middel en uitpuilende, zilverachtige ogen.
'Ehm ja - ja tuurlijk.' zei ik twijfelachtig, 'jij bent Loena toch? Een vriendin van Alicia?'
'Ja klopt, Loena Leeflang. ik zat al bijna een halfjaar bij je in de klas, maar ja.' antwoordde ze vaag.
'Ja, dat weet ik wel, maar we hebben niet met elkaar gesproken.' zei ik. De deur van de coupé ging weer open. 'Ah daar ben je!' zei Alicia tegen Loena en ze ging erbij zitten.
'Ook hoi.' zei ik tegen Alicia, 'heeft één van jullie trouwens Maddie gezien?'
'Ja.' antwoordde Loena.
'Waar?'
'Daar!' antwoordde ze en ze wees naar de hal van de trein. Voor ik het überhaupt door had ging de coupé deur alweer open.
'Madeline Brown, waar bleef jij zo lang? De trein is al vijf minuten geleden vertrokken!' vroeg ik quasi-boos.
'Ik zocht jou!' antwoordde ze met een grijns en ze ging naast me zitten.
'Ja, nou ik zocht jou!' zei ik.
'Hebben jullie trouwens een leuke vakantie gehad?' vroeg ik aan de rest. Ik had er meteen spijt van, want ik kreeg meteen een heel verhaal van Loena te horen hoe knarkloppertjes haar buurmans hoofd heeft besmet.'
'Wie heeft er zin om knalpoker te spelen?' vroeg ik, 'ik heb het voor kerst gekregen, dus we kunnen het uitproberen.'
'Ja hoor!' antwoordde Loena vrolijk.

'Willen jullie wat van de kar, lieverds?' vroeg de kar vrouw na een half uur. Ik keek Madeline aan.
'Aanvallen.' fluisterde ik, zodat alleen zij me kon verstaan, en ik legde mijn speelkaarten aan de kant.
'Doe mij maar wat chocokikkers, Droptoverstokken, Karamelkevers en Slobbers, alstublieft.' antwoordde ik en ik gaf de vrouw een paar galjoenen.
'Doe mij maar wat Suikerslangen, ketel koeken, Gemberslakken, Smekkies in alle smaken, en Knalbonbons, alstublieft.' zei Maddie en zij gaf ook wat geld.
'Doe maar de rest van wat er nog is, alstublieft.' zei Loena. 'Wij verdelen de kosten wel hè?' vroeg ze aan Alicia.
'Tuurlijk.' antwoordde Alicia en ze haalde wat munten tevoorschijn. Toen de vrouw weer weg was, hadden we zoveel snoep dat ik dacht dat we er gemakkelijk een jaar mee konden doen.
'Tast toe allemaal!' grijnsde ik en we namen allemaal van alles wat. 'Hebben jullie weer zin in de les?' Vroeg Loena terwijl ze een slobber in haar mond stopte.
'Ja, tuurlijk, altijd.' antwoordde ik. 'Aha, daarom spijbel je, je vindt het zo leuk!' grijnsde Maddie.
'Dat was één keer en het had een hele goede reden!' verdedigde ik mezelf.
'Zolang je dat zelf maar denkt, is het goed!' antwoordde Maddie.
'Grappig.' zei ik sarcastisch. We hebben zoveel gepraat, dat ik niet eens doorhad dat het al zo laat was. 'We zijn er zo, we kunnen beter alvast omkleden.' zei ik tegen de rest en ik nam mijn gewaad me naar de wc om om te kleden. Een voor een kleedde iedereen zich om. Ik zat uit het trein raampje te kijken. De lucht was pikzwart op de paar sterren na. 'Wedden dat we er over een halfuur zijn.' zei ik.
'Nee, over een kwartier.' ging Maddie ertegenin.
'Wedden?' vroeg ik.
'Voor hoeveel?'
'Één sikkel.'
'Deal!' zei Maddie.
'Jullie zijn echt raar.' zei Alicia met een grijns.
'Danku zeer mijn beste jonkvrouw" antwoordde ik met een bekakt stemmetje.
'Compleet gestoord.' zei Loena. Verbaasd keek ik op.
'Dat maakt ons zo geweldig!' knipoogde Madeline.

'Ik zei toch dat het nog een halfuur zou duren" zei ik toen de trein langzaam tot stilstand stond. Madeline rolde met haar ogen en gaf me een sikkel.
'Dank u.'
'Ach, hou je kop!' zei ze met een grijns.
'Kom op, uitstappen.' zei Alicia die al opstond. We volgde haar en met z'n vieren zaten we op de koets richting het kasteel.

'Hallo daar allemaal!' zei ik toen ik bij de Griffoendors tafel stond.
'Olivia!' gilde Aurora zowat uit en ze gaf me een knuffel.
'Wat een warm welkom weer.' grijnsde ik en ik gaf Harry, Hermelien, Ron en Ginny ook een knuffel.
'Leuke vakantie gehad?' vroeg Hermelien.
'Kon altijd beter, ik heb een aantal keer een oude dreuzelvriendin opgezocht, en met kerst was mijn vader echt in een goed humeur, maar verder viel het best wel tegen.' antwoordde ik eerlijk, 'en jullie?' Weer keken Harry, Ron en Hermelien elkaar duister aan.
'Hermelien was in een kat veranderd.' lachte Aurora.
'Wacht wat!?' riep ik uit, 'waarom gebeuren alle leuke dingen als ik er niet ben?' grijnsde ik.
'Ik vond het anders niet zo leuk!' antwoordde Hermelien.
'Hoe? Hoe ben je überhaupt ooit veranderd in een kat?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Dat vertellen we wel een andere keer.' antwoordde Hermelien mysterieus.