Our secret

31 - Vergeten

Ik schrok wakker. Wat was er ook alweer gebeurd? Oh ja, ik rende achter Ginny aan, maar waarom? Ik ging rechtovereind zitten en merkte toen pas dat ik niet meer in de gang lag, maar in de ziekenzaal. Ik keek om me heen, het eerste wat ik opmerkte waren de levenloze lichamen van de versteende. Lyra liep direct naar me toe, toen ze door had dat ik wakker was.
'Olivia, gaat het?' vroeg ze bezorgd. 'Ja, het gaat best.' antwoordde ik. 'Wat is er gebeurd? Ik hoorde dat je vader je voor jouw woonkamer op de grond zag liggen, bewusteloos.'
'Ik weet het niet, Ginny heeft er iets mee te maken, ik weet het zeker.' antwoordde ik. Ik deed mijn best om erachter te komen wat er nou precies gebeurd was.
'Ginny? Wacht hier, dan haal ik haar!' zei Lyra en ze liep ervandoor. Ik sloot mijn ogen en dacht diep na. Wazig nam ik het beeld voor me. Ik kon me herinneren dat Ginny bij mij op de kamer was, maar ik wist niet meer waarom. Ze vertelde iets over een slang. Waarom had ze het over een slang? Verder dan dat kwam ik niet.

'Liv, ik heb Ginny hierheen gebracht, ik denk dat we met haar wel wat verder komen.' zei Lyra toen ze weer terug was. Ginny zag er afgrijselijk uit. Haar ogen waren rood, ze had overduidelijk gehuild.
'Dus, Ginny. Olivia hier vertelde me zonet dat je erbij betrokken was toen ze bewusteloos viel. Kan je ons misschien uitleggen wat er precies gebeurd is?' vroeg Lyra serieus aan Ginny.
'Ze is overduidelijk in de war. Ik was gewoon in de leerlingenkamer.' Ginny werd helemaal rood, ze was duidelijk aan het liegen, ze wilt sowieso wel wat er gebeurd was.
'Je liegt.' zei ik.
'Volgens mij weet ik dat beter.' zei Ginny bits. Zo dat was een andere Ginny, die ik niet gewend was.
'Nee, je bent rood, ik heb het heus wel door als je liegt.' antwoordde ik bits terug.
'Gin, kom op. Lieg je of lieg je niet?' vroeg Lyra.
'Zeg ik niet.' antwoordde Ginny eigenwijs.
'Lieg je?' vroeg Lyra nog een keer, maar dit keer een stuk indringender. 'Misschien, misschien ook niet.' antwoordde Ginny.
'Olivia!' riep iemand. Ik keek op en zag Harry, Hermelien, Ron en Aurora naar me toe rennen. Snel ging ik rechtop zitten en toverde een glimlach tevoorschijn.
'We waren zo geschrokken!' zei Harry bezorgd terwijl hij me een knuffel gaf. Ondertussen liep Ginny onopgemerkt weg.
'Wat was er gebeurd?' vroeg Hermelien, die me ook een knuffel gaf.
'Ik heb werkelijk geen enkel idee.' antwoordde ik.
'Weet je echt helemaal niks meer?' Vroeg Harry. Ik dacht even diep na.
'Nee, niks.' loog ik. Alhoewel, ik wist heel weinig, maar het gene wat ik wist moest stil gehouden worden. De enige die me hiermee kunnen helpen waren Lyra en Aurora, dus ik vertelde het wel wanneer de rest weg waren.

'Volgens Madame Pleister waren er geen beschadiging te zien.' zei Harry toen hij weer terug was. Hij ging aan Madame Pleister vragen of er wat te zien waren in de onderzoekjes. 'Vreemd...' mompelde Hermelien. 'Wat is vreemd?' vroeg ik niet begrijpend.
'Je bent je geheugen kwijt, maar je bent niet op je hoofd gevallen.' antwoordde ze.
'Misschien is je geheugen gewist!' zei Lyra.
'Dat kan niet, we hebben nog geen les gekregen over die spreuk,' antwoordde ik, 'En Ginny was de enige aanwezige daar, die zou nooit zoiets doen.'
'We zien wel.' antwoordde Lyra zuchtend.

Madame Pleister kwam haar kantoortje uitgelopen.
'Bezoekuur is voorbij!' riep ze. 'Alsjeblieft madame, mogen we nog vijf minuutjes blijven?' vroeg Lyra. 'Twee bezoekers maximaal!' zei Madame Pleister toen.
'Wij blijven.' claimde Lyra en Aurora. 'Nou, tot later dan.' zeiden de andere en ze verlieten de zaal.
We wachtte tot de rest uit gehoorsafstand was.
'Wat weet je nog?' vroeg Lyra om meteen ten zake te komen.
Ik groef diep in mijn gedachten.
'Ik - ik weet nog dat Ginny en ik een gesprek hadden. Het ging over een slang.' zei ik, terwijl ik nog dieper nadacht. 'Ginny was in paniek. Ze rende weg en toen ik haar achterna ging viel ik neer. Meer weet ik niet.'
'Denk je dat Ginny je behekst heeft?' vroeg Aurora.
'Het zou kunnen, maar waarom zou ze dat doen?' vroeg ik.
'Misschien ging het niet om zomaar een slang....' mompelde Lyra voorzichtig. 'Wat als het over het monster ging?'
'Een slang?' vroeg ik. 'Jij denkt dat een slang mensen kan verstenen?'
'Misschien, het was maar een idee.' antwoordde Lyra.

Het was tegen de avond toen Madame Pleister weer kwam om eten te geven en iedereen alweer een tijdje weg was. Veel keus qua eten had ik niet, dus nam ik maar wat aardappeltjes met kippenboutjes. Zuchtend at ik het eten op. Ik was haast vergeten hoe saai het hier was. Gelukkig mocht ik de volgende ochtend al vertrekken. Het was half zeven, dus over een halfuur begon weer een bezoekuur. Ik sloot even mijn ogen en hoopte maar dat ik straks wakker werd gemaakt door bezoek, want daar was ik wel weer aan toe. Die versteende om me heen gaven me wel de rillingen.

Niet veel later werd ik zoals ik al had gehoopt wakker geschud door Lyra en Aurora.
'Jullie zijn er!' zei ik blij toen ik wakker werd.
'Natuurlijk zijn we er.' zei Aurora met een glimlach.
'Het is hier echt saai. Ik wil echt weg.' jammerde ik. 'Hebben jullie Ginny nog gezien?'
'Ze heeft zich opgesloten in de meisjes slaapzaal.' antwoordde Aurora. 'Ze lag huilend in haar bed. Toen ik vroeg wat er aan de hand was antwoordde ze niet.'
'Ik vindt het allemaal maar vreemd.' zei ik. 'Hoe kan Ginny nou de erfgenaam zijn?'
'Misschien is ze dat niet.' zei Aurora.
'Hoe bedoel je?' vroeg Lyra.
'Misschien wordt ze als het ware gebruikt, als een soort van schild.'
'Vindt je dat niet een beetje vergezocht?' vroeg ik.
'Oh en Hagrid die de kamer heeft geopend, Ginny die de erfgenaam is en een slang die mensen versteend is niet ongeloofwaardig?' vroeg Aurora.
'Ik snap je punt.'