Our secret

21 - De ziekenzaal

Niet veel later werd ik wakker. Ik voelde dat iemand mijn hand stevig vasthield. Langzaam deed ik mijn ogen open.
'Ze is wakker!' riep een vage stem ver weg. Hoewel mijn ogen open waren, zag ik alles nog wazig en hoorde ik alles vaag op de achtergrond. Het kostte veel energie om mijn ogen open te houden, dus ik deed ze al snel weer dicht.
'Olivia, blijf alsjeblieft bij.' hoorde ik een vage meisjesstem zeggen. Ik had een fijn, opgewonden gevoel. Met veel moeite deed ik mijn ogen weer open en dit keer bleven ze ook open. Alles was weer scherp, maar de pijn schoot er ook wel weer in. Ik trok een moeilijk gezicht en keek daarna naar de mensen die naast mijn bedje stonden. Ik zag: Hermelien, Ron, Lyra, Maddie, Aurora, mijn vreugde ook Ginny. 'Ginny?' bracht ik moeizaam uit. Het was Ginny die mijn hand vasthield. Haar gezicht stond bezorgd.
'Het spijt me Olivia, ik had dit niet gewild!' zei ze en een traan verliet haar ogen.
'Opzij allemaal!' riep madame Pleister en ze duwde voorzichtig mijn hoofd een beetje naar voren. Met grote ogen keek ik naar het rode watje wat ze van mijn hoofd haalde. Voorzichtig verschoonde ze mijn hoofdwond en plaatste er een nieuw schoon watje. 'U moet hier een nachtje blijven, mevrouw Sneep.' zei madame Pleister en ze liep weer richting haar kantoortje.
'Wat is er allemaal gebeurd?' vroeg ik verward, toen madame Pleister weer uit gehoorsafstand was.
'Je bent uitgegleden en met je hoofd op de stenen gevallen.' legde Aurora uit. Harry kwam er nu ook bij staan. 'Gaat het?' vroeg hij bezorgd.
'Prima' zuchtte ik. Harry ging op de rand van mijn bed zitten. Zijn arm zat in het gips.
'Dan lig ik vannacht tenminste niet alleen hier.' grijnsde Harry en mijn mond vormde zich ook een glimlach.

'Wij moeten nu eigenlijk gaan.' zei Hermelien na een tijdje en ze keek naar Ron.
'Is goed.' antwoordden Harry en ik in koor. Hermelien gaf ons nog een laatste glimlach en verdween toen met Ron.
'Ik moet ook gaan.' zei Ginny en ze stond op. 'Ik zie jullie later.' Ginny gaf me nog snel een knuffel. Een warm gevoel verspreidde zich weer door mijn lichaam.
Niet veel later waren alleen Aurora, Lyra, Harry (die nu ondertussen op zijn eigen bed lag) en ik nog over.

'Waar was ze?' vroeg ik zachtjes aan Aurora. Ze haalde haar schouders op.
'Toen ik naar de leerlingenkamer ging om het nieuws over jou te vertellen zat ze daar gewoon rustig.' fluisterde ze terug hopend om niet Harry's aandacht te trekken. Lyra keek op haar horloge.
'Aurora, we moeten gaan het avondmaal begint zo.' zei ze. Beiden meiden gaven me snel een knuffel en verlieten de ziekenzaal. Ik draaide me hoofd om Harry te kunnen zien, hij zat rustig te slapen. Ik zuchtte even en deed daarna ook mijn ogen dicht.

Enkele uren later werd ik zachtjes wakker geschud.
'Wat?' vroeg ik slaperig. Ik keek op en keek recht in de bruine ogen van Ginny.
'Ginny?' riep ik bijna uit, snel keek ik naar Harry. Hij lag nog te slapen.
'Wat doe je hier?' fluisterde ik.
'Ik heb eten voor je meegebracht. Jeweetwel van de grote zaal.' ze haalde een dienblad tevoorschijn.
'Ik heb ook wat voor Harry, maar aangezien hij slaapt...'
'Je bent echt geweldig.' zei ik en ik zette het dienblad neer. Ginny werd een beetje rood.
'Het spijt me echt heel erg, het is mijn schuld dat je hier nu ligt-' begon Ginny weer, maar ik onderbrak haar.
'Het is niet jouw schuld. Ik ben degene die ging rennen over mos.'
'Maar je was opzoek naar mij.'
'Waar was je?'
'Wat?'
'Waar was je toen ik je zocht. We hebben zowat het hele kasteel doorzocht en je was nergens te bekennen.'
'D-dat kan ik je niet vertellen.'
'Oh nee? Ik dacht dat vrienden niet liegen...' ik wist niet waarom ik het zei, maar ik had antwoorden nodig.
'Doen ze ook niet, maar dit is iets anders-' paniek stond in Ginny's ogen.
'Ik maak me zorgen.'
'Waarvoor?'
'Om jou, Gin, je bent zo vaak afwezig. Soms lijk je jezelf niet...'
'Ik denk dat ik moet gaan.' Ginny stond weer op. 'Doei Olivia'
'Ginny, wacht!' maar het was te laat, Ginny was al weg gerend. Teleurgesteld keek ik voor me uit, hier ben ik niks verder mee gekomen.
'Waar ging dat allemaal over?' vroeg Harry. Ik schrok op uit mijn gedachten.
'Harry? Je was de hele tijd wakker?'
'Ja... Is er iets met Ginny wat ik niet weet?'
'Het is niks. Gewoon onderling iets.' loog ik. Liegen was niet goed, maar het was het beste om op dat moment te doen. 'Gin heeft eten voor je meegenomen.' zei ik en ik schoof de dienblad met overgebleven voedsel naar Harry toe.

Langzaam gingen alle lampen uit in het kasteel. Het was na negenen, oftewel geen enkele leerling mocht nog de leerlingenkamer uit.
'Ik ga denk ik maar slapen...' mompelde in tegen Harry.
'Ja - ja ik ga ook slapen.' Harry legde zijn bril op zijn nachtkastje. Ik liet me onder de dekens zakken en sloot mijn ogen weer.

'Laat me je verscheuren, laat me je doden." ik schrok weer wakker. Wat was dat?
'Doden, doden...' klonk een lage stem weer. Ik ging rechtop in mijn bed zitten. Nu pas merkte ik dat ook Harry wakker was geworden.
'Hoorde je dat ook weer?' vroeg ik aan Harry, terwijl ik vrijwel zeker het antwoord al wist. Haastig knikte Harry zijn hoofd. Een hard kabaal klonk. 'Het verplaatst zich.' concludeerde Harry en hij keek mij strak aan. Ik maakte een klein gilletje. Harry keek mij verbaasd aan, maar schrok daarna zelf ook.
Uit het niets was er een huiself op Harry's bed verschenen.
'Dobby? Wat moet je hier?' siste Harry. Verward keek ik naar de huiself en daarna naar Harry. Harry had het te druk met de huiself om mijn vragende blik op te vangen. 'Dobby wat doe je hier?' vroeg Harry weer.
'Dobby komt Harry Potter waarschuwen!'
'Ik heb jou hulp niet nodig!' antwoordde Harry nors.
'Harry Potter moet naar huis, er gaan vreselijke dingen gebeuren. Dobby hoopte dat Harry naar huis zou gaan toen hij de trein miste-' piepte de huiself zacht.
'Was jij dat?' bulderde Harry. Vanuit de gang klonk er een zacht geluid. 'Ron en ik waren bijna van school gestuurd' vervolge Harry zijn zin. 'Dan was Harry Potter tenminste veilig.'
'heb jij ook die Beuker op mij afgestuurd?' Aarzelend knikte de huiself. 'Ik zou maar weg gaan voordat ik beter ben, want ik ga je wurgen.' dreigde Harry. Dobby sprong van het bed af.
'Dobby krijgt vijf keer per dag doodsbedreigingen.' Weer klonk er een geluid vanuit de gang, alleen dit keer luider. Dobby sprong Harry's bed weer op.
'De verleden herhaald zich!' zei Dobby. Weer kwam er een geluid vanuit de gangen. Ik keek weer naar Dobby, maar die was weer verdwenen.
'Liggen!' siste Harry. Ik keek hem eerst verbaasd aan, maar ging daarna snel liggen.
'Leg hem hier maar neer.' hoorde ik de bekende stem van madame Pleister zeggen. Ik hoorde ook nog wat andere stemmen, maar ik kon niet zeggen met hoeveel ze waren. 'Een nieuw slachtoffer.' zei Perkamentus.
'Misschien heeft hij een foto kunnen maken van de aanvallers...' ik hoorde hoe er iets zachtjes ontplofte.
'Wat heeft dit te betekenen?' vroeg de paniekerige stem van Anderling. 'Dat de school niet langer veilig is, ik ben bang dat de gebeurtenissen van 50 jaar geleden zich inderdaad opnieuw afspelen.' zei Perkamentus kalm. Enkele minuten later verplaatsten de groep mensen zich weer naar buiten.
Ik keek haar ernstig aan, wat had dit allemaal te betekenen?'
Het verleden herhaalde zich weer, wat is er 50 jaar geleden gebeurd waarvan wij niks afweten?