Our secret

02 - De wegisweg

Mijn vader die blijkbaar geen last had van het verdwijnselen liep al meteen het steegje uit. Snel holde ik achter hem aan. Ik volgde hem wat straatjes door tot dat we bij de lekke ketel aankwamen.
'Wil je eerst nog wat drinken?' Vroeg mijn vader toen we de pub binnen stapte.
'Ik hoef niet per se, maar als jij wilt.' antwoordde ik. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk mijn spullen kopen, want ik kon haast niet wachten.
Mijn vader wilde ook niks drinken dus wurmde we ons door de horde mensen, het was zo druk in de pub, dat het wel een tijdje duurde voordat we ook werkelijk bij de ingang van de Wegisweg stonden. Mijn vader haalde zijn toverstok tevoorschijn en tikte ermee op de stenen muur. De muur verdween langzaam en het veranderde in een ingang.
Ik keek toe hoe het gezellige straatje van de wegisweg tevoorschijn kwam.

'Waar wil je eerst heen?' vroeg mijn vader, toen we door de menigte mensen over het straatje liepen. Ik haalde mijn benodigdheden lijstje erbij en bestudeerde die aandachtig. 'Madame Mallekin, Gewaden voor voor alle Gelegenheden' antwoordde ik. 'Het is handiger om eerst de lichte dingen te kopen en dan pas de zware dingen zoals boeken, dan hoeven we niet de hele tijd zware dingen te sjouwen.' Mijn vader was het met me eens dus liepen we richting Madame Mallekin.
We liepen het winkeltje binnen en werden al meteen vriendelijk ontvangen.
'Zweinstein, neem ik aan?' Vroeg een vriendelijk uitziende vrouw. 'Ga daar maar staan' zei ze toen ik knikte en ze wees naar een voetenbankje. Ik deed zoals me verteld werd en samen met mijn vader liep ik naar het voetenbankje. De vrouw waarvan ik uitging dat het Madam Mallekin was begon me op te meten.
'Wat is je naam, lieverd, dan kan ik je kleding gaan lebellen?'
'Olivia Sneep' antwoordde ik en Madame Mallekin liep weg. Even later kwam ze terug met haar handen vol kledij.
'Zo dat is klaar' zei ze met een glimlach en ze overhandigde me drie zwarte werkgewaden, één zwarte puntmuts, één wintermantel en één paar beschermende handschoenen. Terwijl ik het klungelig aanpakte (waardoor de helft uit mijn handen viel en ik het weer moest oprapen) betaalde mijn vader haar met een aantal galjoenen.
'Dank u wel, mevrouw' zei ik beleefd en we verlieten de zaak.

'Laten we nu maar je boeken gaan halen' stelde mijn vader voor toen we weer buiten stonden. Dus liepen we het winkeltje 'klieder en vlek' in. 'Welke boeken heb je allemaal nodig?' Vroeg mijn vader. Ik haalde mijn benodigdheden lijstje er weer bij en overhandigde het aan mijn vader. Hoe bestudeerde hem ook aandacht en gaf hem weer terug aan mij.
'Oké volg mij' zei hi, terwijl ik het briefje weer in mijn zak propte. We liepen her en der door de winkel, zoekend naar alle benodigde schoolboeken tot we na een tijdje zoeken eindelijk het laatste boek op het lijstje hadden gevonden.
'Ik heb hem gevonden!' riep ik naar mijn vader die nog geen tel later naast me stond.
'Goed.' zei hij en hij begeleide me naar de andere kant van de winkel, waar allemaal andere spullen lagen. We pakten snel nog een ketel, een set kristallen flesjes, een telescoop en een set koperen weegschalen. toen we alles hadden dat ik nodig had liepen we terug naar de kassa, waar we alle spullen op de toonbank legden. Ik keek toe hoe mijn vader weer betaalde.

'We hebben alles nu, toch?' Ik las mijn lijstje opnieuw door.
'Ja, als het goed is wel ja' antwoordde ik en we liepen langzaam richting de uitgang van de wegisweg. Ik stond abrupt stil toen we voorbij 'Betoverende Beestenbazaar.'
Verbaasd keek me vader me aan. 'Kom je?' vroeg hij.
'Papa, mag ik alsjeblieft een kat?' vroeg ik op mijn allerliefste stemmetje. Hij keek van mij naar de winkel en daarna weer terug naar mij. Hij zat in een twijfel en dat was duidelijk te zien.
'Is een uil niet veel handiger?' vroeg hij. 'Als ik toch geld moet uitgeven aan een onnozel dier doe ik het liever aan een uil, daarmee kan je nog brieven versturen.'
'Ik kan jouw uil gebruiken als ik een brief moet sturen, en kom op, hoeveel brieven stuur ik nou?' antwoordde ik helder. 'Alsjeblieft papa! Ik zal de hele dag niet meer zeuren, beloofd!' ik zette mijn welbekende pruillipje op.
Mijn vader zuchtte diep.
'Voor deze keer dan, maar owee als ik je vandaag hoor zeuren.' zei hij glimlachend. Blij rende ik naar hem toe en gaf hem een stevige knuffel. Voorzichtig duwde hij me van hem weg.
'Niet in het openbaar, Olivia, dat weet je best' zei hij stijfjes. Ik kon mijn lach nauwelijks inhouden.
'Oh ja, niemand mag weten dat je stiekem aardig bent hé.' grijnsde ik en mijn vader rolde zijn ogen. 'Nou, kom op dan!' riep ik terwijl ik al richting de winkel rende.
Ik liep haastig de winkel door, totdat ik aankwam bij de katten afdeling. Mijn blik viel gelijk op een Manx kat. Ze was zwart met grijze strepen en super zacht. Ik aaide haar over haar kopje en zei toen al zowat gelijk,
'ik wil deze.' mijn vader knikte goedkeurend en met het kooitje onder mijn oksel geklemd liepen we naar de kassa om te betalen.

Samen met mijn vader en de kat liepen we de lekke ketel weer uit. 'Hierin' zei mijn vader en hij wees naar een steegje. Ik sloop zonder gezien te worden door dreuzels snel het steegje in. Weer voelde ik het nare gevoel, alsof ik door een buis werd geperst. Voor ons stond nu weer het betrouwbare, prachtige kasteel. Ik had niet lang de tijd om naar het prachtuitzicht te kijken, want mijn vader was alweer een aantal meter verderop aan het lopen. Weer holde ik achter hem aan tot we bij de poort aankwamen.
'Laters.' zei ik met een glimlach en snel rende ik naar binnen en baande me een weg naar mijn slaapkamer. Ik legde mijn kat op mijn bed.
'Nu nog een naam verzinnen' mompelde ik in mezelf. Nicky? Lelijk. Mosey? Raar. Rocky? Nee. Noxy? 'Dat is het! Noxy' riep ik zowat uit. 'Ik noem jou Noxy' zei ik tegen het katje. Niet dat ze me kon verstaan, maar toch.