Our secret

30 - De waarheid

'Heb ik nog wat belangrijks gemist de afgelopen dagen?' vroeg Madeline tijdens het ontbijt.
'Nee, eigenlijk niet echt.' antwoordde ik. 'Behalve dat ik moest nablijve, voor het eerst.'
'Wat heb je gedaan?'
'Gewoon gespijbeld.' antwoordde ik. 'Maar, ik ga even bij de Griffoendors zitten, tot straks!' Ik stond op en liep naar de Griffoendor tafel waar ik bij Aurora, Harry, Ron en Hermelien ging zitten.
'Zijn er nog nieuwe aanvallen geweest?' vroeg ik vrijwel direct. Spijtig genoeg knikte de anderen. 'Wie?'
'Joost Flets-Frimel en Haast Onthoofde Henk.' antwoordde Aurora.
'Is dat niet die ene gozer die Harry en ik probeerde te redden van die slang?' Harry knikte.
'Hij zit in ons jaar. Hij is een Huffelpuf.'
'Ja dat wist ik al.' antwoordde ik.
'Ik zei toch dat er nieuwe aanvallen zouden komen.' zei ik toen in ondertoon tegen Aurora.
'Wat?' vroeg Hermelien verward.
'Oh nee niks.' antwoordde ik, waardoor Hermelien me achterdochtig aankeek.
'Maar goed.' zei ik toen ik op m'n horloge keek. 'De bel gaat zo, dus ik ga alvast naar het lokaal.'
De les begon pas over een kwartier, maar ik moest gewoon nadenken. Ik moet wat doen, ik moest er zeker van zijn dat het Ginny was die voor de aanvallen zorgden. Er mochten gewoon niet nog meer mensen versteend raken. Ik liep richting het transfiguratie lokaal. Toen ik eenmaal aangekomen was, moest ik nog ongeveer zo'n tien minuten wachten. Lyra was na mij als eerste aangekomen en uiteindelijk kwamen alle anderen leerlingen ook. Professor Anderling liet ons binnen en ik zocht een plekje naast Ginny. Het was een tijdje stil, maar halverwege de les besloot ik toch maar met de deur in huis te vallen. 'Gin, ik moet je wat vragen...' fluisterde ik.
'Vertel.' antwoordde ze en ze keek me recht aan.
'Nou, ehm ik - ik vroeg me af of jij deze aanvallen pleegt.' zei ik zo zacht dat alleen zij het kon horen.
'Waar heb je het over?' vroeg ze, maar ik zag een twinkeling angst in haar ogen.
'De aanvallen, je weet wel, de versteende mensen.'
'Wat!?' vroeg ze geschokt. 'Je denkt serieus dat ik dat doe?'
'Oh kom op, geef nou maar toe, jij bent degene die iedereen versteend.'
'Waar haal je die onzin nou weer vandaan?' vroeg ze nu een beetje boos.
'Gin, het maakt me niet uit als je erachter zit. Ik wil gewoon de waarheid horen. Je kan me vertrouwen.' antwoordde ik. Ik zag dat Ginny zat te twijfelen. Dan moest dat toch haast wel betekenen dat zij de aanvaller was? Anders zou ze toch niet twijfelen.
'Ik kan het niet uitleggen, niet nu in ieder geval.' besloot ze te zeggen. Ik keek haar diep in de ogen aan. Dus ze was het?
'Wanneer dan.' drong ik een beetje aan.
'Straks... misschien.' antwoordde ze. 'Dames, willen jullie even opletten?' vroeg professor Anderling streng. Ik schrok op en deed de rest van de les zo goed mogelijk mee, hoever dat in ieder geval lukte. De vragen bleven door me hoofd spoken. Was Ginny de aanvaller? Was ze de erfgenaam van Zwadderich? Nee dat kon toch niet? Ik bedoel ze is een Griffoendor, haar hele familie heeft in Griffoendor gezeten.

Sneller dan verwacht gingen de lessen voorbij. Het lesuur voor dat de lunch begon viel uit, dus ik had mijn jas aangedaan en liep naar buiten toe. Het was winter en dus lag er een dik pak sneeuw op de grond. Ik kon niet wachten tot de vakantie begon. Vrijdag zou de laatste lesdag zijn, daarna was het kerstvakantie. Veel anderen kinderen zaten ook buiten, sneeuwballen gevecht te doen en dat soort dingen. Dingen die je meestal doet als kind, wanneer het sneeuwt. Ik liep naar een verlaten bankje toe en ging daar zitten.
Ik wist niet hoe lang ik daar in mijn eentje heb gezeten, genietend van het uitzicht, maar voordat ik het wist hoorde ik de bel gaan. Dat betekende dat de lunch begon. Buiten verlieten steeds meer kinderen het plein. Langzaam stond ik op en strompelde ik naar de grote zaal toe.

Ik weet niet waarom, maar ik ging weer naar de Griffoendor tafel, ook al was Madeline weer beter. Ik had gewoon het gevoel alsof het daar veel gezelliger was dan bij de Huffelpuf tafel. Niet dat het ongezellig was met Madeline, als ze wilde mocht ze natuurlijk ook best bij de Griffoendors komen zitten, maar dat wilde ze zelf niet.
Ginny zat er al, gelukkig, net zoals Aurora, Hermelien, Harry en Ron. 'Prachtig weer buiten.' zuchtte ik terwijl ik plaatsnam.
'Ook hoi.' antwoordde Harry grijnzend. Ik grijnsde terug en pakte wat brood met ei en spek.
'Nog maar een paar dagen te gaan voordat het kerst is!' zei ik blij.
'Oh ja! Wie gaan er eigenlijk allemaal naar huis?' vroeg Ginny enthousiast. 'Ik.' zeiden Aurora en ik tegelijk.
'Maar Sneep is toch verplicht om op school te blijven, aangezien hij een leraar is?' vroeg Hermelien verbaasd. 'Klopt, maar nou ja, mijn vader dwingt zo af en toe wel eens dingen af.' antwoordde ik grijnzend.
'Had ik nou totaal niet verwacht.' antwoordde Ron sarcastisch. 'Waarom gaan jullie niet naar huis?' vroeg Aurora aan het gouden drietal en Ginny. Ze keken elkaar even duister aan en gaven daarna antwoord.
'Mijn oom en tante willen mij het liefst nooit thuis hebben.' antwoordde Harry.
'Wat een fijne familie hebben we ook.' antwoordde ik.
'Mijn ouders zijn op bezoek bij mijn broer in Roemenië.' zei Ron.
'Zelfde rede als Ron.' antwoordde Ginny.
'Ik wilde hier blijven om wat extra te kunnen leren.' zei Hermelien.
'Waarom had ik ook echt niks anders van je verwacht?' vroeg Aurora. Ik moest moeite doen om mijn lach in te houden. Niemand was verrast dat dat de rede was voor Hermelien om te blijven. Ik keek onopgemerkt naar Ginny, die een beetje wazig voor zich uit keek. Ik vroeg me af wanneer ze van plan was het te vertellen.

Nadat de lunch afgelopen was bleven ik en Ginny wat langer zitten. Ze was het dus van plan nu te vertellen, dacht ik.
'Ik kan het niet hier vertellen, het is te druk.' zei ze zacht.
'Kom mee, dan gaan we naar mijn kamer.' zei ik en we stonden allebei op.

'Ga maar zitten.' zei ik en ik wees naar de bank. Ze nam plaats en keek verwilderd.
'Ik zal het uitleggen, maar eerst moet je zweren dat je het niet aan iemand anders verteld!' zei ze zenuwachtig. 'Ik zweer het.' antwoordde ik terwijl ik naast haar neer plofte. Ze keek me even wantrouwig aan, maar begon daarna te praten.
'Het zit dus zo, ik word ernaartoe gedwongen oké, ik wil het niet, echt, geloof me, maar ik kan er niks tegen doen.' ze barstte in tranen uit terwijl ik er niks van begreep.
'Dus je bent wel degene die het veroorzaakt?'
'Nee, nou soort van" antwoordde ze paniekerig.
'Hoe bedoel je soort van?' vroeg ik verward.
'Ik ben het indirect, maar ik ben niet de gene die het doet.'
'Wie doet het dan?.' vroeg ik.
'Het - het monster.' gaf ze angstig toe. 'Maar Marten zorgt ervoor. Hij - hij dwingt me ertoe.'
'Marten? Wacht - wat is het monster?' vroeg ik snakkend naar meer informatie.
'Een basilisk.' antwoordde ze en er ontstonden nog meer tranen. Ik keek haar verward aan. Wat was een basilisk?
'Basilisk?'
'Een slang.' legde ze uit. Ik wilde doorvragen, maar voor ik het wist werd er een spreuk op me afgevuurd. 'Obliviate!' riep Ginny en ze rende er paniekerig vandoor. De spreuk had op een of andere manier niet meteen effect op me, dus snel rende ik achter haar aan, maar op de gang werd alles opeens zwart en viel ik neer.