Our secret

32 - tweede thuis

Het was vrijdag middag, de dagen waren zo snel voorbij gegaan. Ik stond in mijn slaapkamer en pakte mijn spullen in. Vanavond vertrok de Zweinstein expres naar perron negen driekwart. Ik was wel toe aan vakantie, maar ik had geen zin om twee hele weken bij alleen mijn vader te zijn. Zuchtend klikte ik mijn hutkoffer dicht. Alicia kwam binnengelopen.
'Hey.' groette ik haar.
'Hoi!' antwoordde ze met een glimlach terug. Ik vond haar maar een apart meisje. Het ene moment was ze super aardig en het andere moment deed ze gewoon raar. Gelukkig was ze niet meer bang voor me, ik heb haar met dat ene gesprek kunnen overtuigen dat ik niet de erfgenaam van Zwadderich was.
'Ga jij ook naar huis?' vroeg ik.
'Ja, ik ga nu inpakken.' antwoordde ze en ze haalde haar hutkoffer onder haar bed vandaan. Ik maakte een "Aha" gezicht en bracht mijn koffer alvast naar de woonkamer. Over een uur zou het avondmaal al beginnen. Het werd vervroegd voor de gene die de trein moesten halen.

Ik liep het kasteel rond opzoek naar Noxy, ik had haar toen straks vrijgelaten om haar benen te strekken, maar ze moest wel weer mee naar huis. In het binnenplein had ik haar gevonden, ik tilde haar op en nam haar mee naar de woonkamer, wat een beetje moeilijk ging, maar het was gelukt.
'Hier blijven.' zei ik tegen haar en ik zette haar op de grond neer.
'Ik ben klaar.' zei Alicia die met haar hutkoffer de woonkamer ingelopen kwam. Ik keek op mijn horloge.
'Net op tijd, over een kwartier begint het avondmaal, zullen we gaan?' vroeg ik aan haar. Alicia knikte en we baande ons een weg naar de grote zaal.

Ik ging weer aan de Huffelpuf tafel zitten. Ik was gewoon in de mood om aan de Huffelpuf tafel te zitten, dus dat deed ik dan ook maar.
'Hoi hoi!' zei ik vrolijk tegen Madeline. 'Hey!' antwoordde ze vrolijk terug. 'Alles gepakt?' vroeg ik.
'Jep, jij?'
'Jaja.' antwoordde ik met een glimlach. Madeline ging ook naar huis, dus ik was tenminste niet alleen in de trein. Vroeger moest ik altijd in een klein personeelskamertje zitten, zodat niemand me zou zien. Nu was het de eerste keer dat ik normaal met de trein mocht.
Professor Perkamentus hield een toespraak en wenste iedereen een fijne kerst. Zodra hij klaar was met zijn toespraak verschenen er weer schalen vol met eten, net zoals tijdens de sorteer ceremonie en Halloween. Ik pakte een bord vol lekker eten en begon te eten, terwijl ik ondertussen druk in gesprek was met Madeline.
'Wa gwa jij doe in dwe vwokwontie?' vroeg ik met volle mond.
'Wat?' lachte Maddie. Ik slikte mijn eten door en herhaalde mezelf,
'Wat ga jij doen in de vakantie?'
'Ik heb eigenlijk geen idee, kerst vieren en dat soort dingen.' antwoordde Maddie.
'Ja ik ook, denk ik.' antwoordde ik terwijl ik nog een bord opschepte.

Na het eten sprak ik nog even met Aurora, Lyra, Jasmijn, Hermelien, Harry, Ron en Ginny af bij mijn slaapkamer. Ze wisten er allemaal al van af, op Jasmijn na, dus mijn vader vond het niet zo'n groot probleem, dit keer niet in ieder geval.
'Wat is dit?' vroeg Jasmijn zodra we binnen kwamen.
'Mijn woonkamer.' antwoordde ik,
'En zweer dat je er nooit met iemand over praat.'
'Ik zweer het.' antwoordde ze. We namen plaats bij het open haard en ik nam Noxy op mijn schoot. Het was na zes uur en om zeven uur zou de trein vertrekken. Kwart voor zeven zouden we moeten verzamelen in de grote zaal, vanaf daar zou Hagrid ons naar de trein brengen.
'Willen jullie misschien wat drinken?' vroeg ik beleefd. Allemaal wilde ze pompoensap. Ik legde Noxy aan de kant en pakte wat glaasjes die ik vulde met pompoensap.
'Ik ga jullie wel missen hoor.' zei ik toen ik met mijn glaasje pompoensap weer op de bank zat.
'Wij jou ook.' antwoordde Lyra. De andere stemde in.
'Jullie zijn echt geweldig.' zei ik sentimenteel.
'Gaan we nou emotioneel doen?' vroeg Aurora lachend.
'Het is gewoon dat ik echt geen zin heb in kerst met mijn vader.'
'Je overleeft het wel, en daarbij we sturen je wel cadeautjes. Zo heb je alsnog een soort van leuke kerst!' zei Ginny opgewekt.
'Gaan jullie dat echt doen?' vroeg ik aan de rest. Ze knikte. Ik keek ze allemaal blij aan.

Het laatste halfuur hebben we wat spelletjes gedaan terwijl we zaten te snoepen.
'Ik moet gaan.' zei ik toen het tien over half zeven was.
'Fijne vakantie!' wenste ik ze terwijl ik ze stuk voor stuk een knuffel gaf.
'Jij ook!' antwoordde ze allemaal even vrolijk terug. Ik stopte Noxy in een draagbare kooitje en nam haar en mijn hutkoffer mee naar de grote zaal. De andere liepen met me mee tot aan de grote zaal.

Ik zei ze nog een keer gedag en liep toen de grote zaal in. Hier zocht ik Madeline die ik na ongeveer vijf minuten eindelijk aan de andere kant van de zaal zag staan. We wachtte tot iedereen er eindelijk was en liepen toen rond tien voor zeven, samen met Hagrid, naar de trein. We gingen voor het eerst met de koetsen erheen, wat dus best wel spannend was.

Ik stapte samen met Madeline de trein in.
'Laten we hier gaan zitten.' zei ze en ze wees naar een lege coupé.
'Is goed!' antwoordde ik en ik deed de deur open. Ik probeerde mijn hutkoffer op het rekje te duwen, wat niet erg lukte aangezien het gewoon veel te zwaar was.
'Heb je hulp nodig?' lachte Maddie. 'Als je wilt helpen.' antwoordde ik. Nadat we mijn koffer er op hadden getild, tilde we Madelines koffer erop.

'Daar gaan we dan!' zei ik toen de trein begon te bewegen. Ik pakte een leesboek erbij en begon een beetje te lezen.
'Willen jullie iets van de kar, lieverds?' Vroeg een oud uitziende vrouw met een karretje vol met allerlei verschillende soorten snoepjes.
'Doe mij maar wat chocokikkers, smekkies in alle smaken en een pompoentaartje, alsjeblieft.' zei ik beleefd en ik overhandigde de vrouw wat sikkels.
'Voor mij ballonbruisballen, Droptoverstokken en knalbonbons, alsjeblieft.' zei Maddie en ook zij overhandigde de vrouw wat sikkels. De vrouw verdween weer naar de andere coupés, dus sloot ik de deur weer, zodat het geluid van andere kinderen gedempt werd. Ik en Maddie deelde samen onze snoep en kletste de hele rit door. Rond elf uur 's avonds kwam de trein weer tot stilstand.

Ik keek vermoeid uit het raam en keek naar de donkere perron die vol stond met ouders die hun kinderen gingen ophalen.
'Kom op laten we alvast onze koffers weer pakken.' zei ik tegen Madeline en samen haalde we weer de koffers van het rekje af. Ik pakte Noxy ook stevig vast en nam haar en de hutkoffer mee de trein uit. Ik wenste Madeline een fijne kerst toe, gaf haar een knuffel en nam afscheid. Ik wachtte op het perron tot ik mijn vader zag, die ook de trein uitstapte.
Zonder een woord te wisselen liepen we door de muur heen en liepen naar buiten naar een steegje toe.

We verdwijnselde naar ons huisje in Weverseind. Net zoals altijd voelde het alsof ik door een rubberen buis werd geperst. Ons huisje vond plaats in een wijk van met keitjes geplaveide straten en lange rijen vervallen bakstenen huizen. De ramen van de meeste huizen in onze straat waren kapot of dichtgespijkerd. Helemaal achter in de straat, op de hoek, woonde wij. Het zag er misschien niet uit als een leuk wijkje, maar het voelde wel gewoon als thuis. We kwamen aan bij ons huisje en mijn vader deed de deur open. Ik stapte naar binnen en legde mijn hutkoffer in het kleine halletje neer. Noxy liet ik meteen vrij lopen, aangezien ze best wel lang in een kooitje heeft moeten zitten. Mijn vader sloot de deur en stak alle kaarsjes aan, zodat er een gezellige sfeer ontstond. Ik trapte mijn schoenen uit en hing mijn jas aan de kapstok. Zodra ik de woonkamer inkwam, gaf het me een warm gevoel van thuis. Het was een klein woonkamertje met een enorme kast vol met boeken, echt heel veel boeken, twee grote zachte stoelen bij een salontafeltje, een open haard en een klein bureautje. Ook is er een deurtje dat leed naar een mini keukentje. De woonkamer was donker en werd verlicht door wat kaarsjes en het open haard. Mijn vader zette wat thee en toen ik dat op had ging ik vrijwel direct naar bed. Ik nam mijn hutkoffer mee naar mijn kamer en trok mijn pyjama aan. Ik was zo moe dat ik vrijwel direct in slaap viel.