Our secret

15 - Het geheim

We kwamen aan bij de deur van mijn woonkamer. Lyra, Hermelien, Harry en Ron waren er natuurlijk al een keer geweest, maar nog niet binnen. Als ik ze nu naar binnen leid, komen ze achter mijn geheim, mijn woonkamer. Ik twijfelde even, draaide me om en keek de andere aan.
'Hier wordt door geen van jullie ooit over gesproken, begrepen?' vroeg ik en ik keek ze doordringend aan. Stuk voor stuk knikte ze. Toen ik diep in en uit had geademd, deed ik de deur open.
Zachtjes liepen we naar binnen. Daar zat mijn vader dan, zoals altijd op een van de banken bij het haardvuur de ochtendprofeet te lezen. Hij merkte niet dat er opeens 7 kinderen in de deuropening stonden. Niemand van ons zei een woord. Snel ademend liepen we naar de banken. Ik schraapte mijn keel en begon te praten.
'Vader?' vroeg ik met trillende stem. 'Mhm, wat is er?' vroeg hij nog steeds gefocust op zijn profeet.
'Ik - ik heb een vraag.' nu keek mijn vader wel op en zag hij de kinderen. Zijn blik ging van normaal naar verbazing en woede.
'Wat doen zij hier?!' riep hij kwaad uit. 'Vader, doe alstublieft rustig' zei ik zacht, maar hij luisterde niet.
'Je weet dat niemand van deze kamer mag afweten!'
'Luister alstublieft nou gewoon...'
'-en toch hield je je niet aan de afspraken!' onderbrak hij, nu ontplofte hij bijna. Dreigend kwam hij op me afgelopen. Ik dook al bijna in een, toen er opeens iets gebeurde dat ik niet had verwacht. Lyra was voor mij gesprongen.
'Stop alstublieft, professor Sneep. Olivia heeft alleen een vraag.' Mijn vader had het duidelijk niet zien aankomen dat iemand het voor mij zou opnemen. Verbaasd keek hij het bijna witharige meisje aan. Hij keek mij aan en schraapte zijn keel.
'Wat is je vraag?'
Dit was al de tweede keer dat een Malfidus mij gered had. Ik keek de andere even aan en Hermelien knikte geruststellend.
'Hoe - hoe kom ik aan dit litteken?' vroeg ik snel. Mijn vader keek me verschrikt aan. Blijkbaar was dit ook een vraag die hij het liefst nooit in zijn leven zou willen beantwoorden. 'Waarom zou je dat willen weten?' vroeg hij alsof het een hele onbelangrijke vraag was.
'Ik wil het gewoon weten.' zei ik vastbesloten. Hij keek me even sprakeloos aan.
'Ga maar even zitten.'

Allemaal namen we plaats aan de lange vergader tafel. Mijn vader zat aan de ene hoofd einde en ik aan de andere. Ik had voor ons allemaal pompoensap ingeschonken en keek vol spanning naar mijn vader.
'Hoe lang weten ze al van deze kamer?' vroeg hij.
'Toen ik vroeg over mijn moeder, maar sinds net weten ze pas dat dit mijn woonkamer is.' zei ik opgelaten. 'En ik kom er nu pas achter.' zei Ginny.
'Ja ik ook.' zei Aurora. Ik grinnikte zachtjes.
'Dat is nu niet van belang.' zei ik.
Mijn vader richtte zijn aandacht op Harry, Ron en Hermelien,
'Dus jullie zijn degene die mijn dochter op het slechte pad leiden met jullie stomme plannetjes.' Het was geen geheim dat mijn vader het gouden drietal niet mocht, vandaar had ik hem ook nooit verteld over de vriendschap die ik met hun heb.
'Ik ga niet het slechte pad op, en zij helpen me daar ook niet naar." beet ik hem toe. Ik schrok van mijn eigen onbeschoftheid en ademde snel diep in en uit. 'Kunt u ons nou vertellen hoe ik aan dit litteken kom?' vroeg ik weer wat rustiger. Mijn vader zuchtte. 'Oké dan. Je was net een week of twee toen jij en je broer-'
'Wacht eens even! ik heb een broer?' riep ik uit. 'Waar is hij?' voegde ik er snel achteraan.
'Als je me laat uitpraten kom je daar vanzelf achter!' snauwde mijn vader. 'Sorry.' mompelde ik en mijn vader ging verder met zijn verhaal.
'Je één jaar oudere broer en jij lagen op een avond in jullie wiegjes, het was Halloween nacht, toen er iemand binnen kwam gestormd, het was niet zomaar iemand, het was de heer van het duister. Hij kwam voor-.' mijn vader schraapte zijn keel. Het was duidelijk dat hij het er moeilijk mee had, waarom weet ik niet.
'Je-weet-wel kwam om je broer te vermoorden. Hij ging niet alleen hem vermoorden, maar ook je moeder, je vader en jou. Hij is er alleen niet helemaal in geslaagd.' zei mijn vader, nieuwsgierig keek ik hem aan. Hij zuchtte even en ging toen verder met vertellen.
'Je moeder en vader hebben het als enige niet overleefd.' geschrokken keek ik mijn vader aan.
'Dat kan niet, u zit nu recht voor me!' riep ik uit.
'Ik ben niet je vader Olivia' zei hij. Tranen rolde over mijn wangen en ook de ogen van de man waarvan ik dacht dat het mijn vader was werden waterig. Ginny had mijn hand vastgepakt en kneep er zachtjes in. 'Je broer en jij hebben het wel overleefd, hoewel jullie wel zijn aangevallen. Daar komt het litteken van, de vloek des doods.'
'Maar waar is mijn broer dan nu, hij heeft het toch overleefd?' vroeg ik wanhopig. Mijn vader zuchtte even en keek de anderen aan.
'Ik denk dat sommige van jullie wel al weten wie het is.' zei hij zacht.
'Wie is het?' drong ik aan.
'Hij zit in deze kamer.' zei mijn vader en hij keek Harry strak aan, waardoor Harry een zacht piepgeluidje maakte. Geschrokken keek ik op.
'Dat kan niet! Je wilt toch niet zeggen dat Harry mijn broer is?' vroeg ik. Mijn 'vader' knikte en ik sloeg een hand voor mijn mond. Tranen stroomde over mijn wangen, jarenlang ben ik voorgelogen. Ik keek naar Harry die ook mij aankeek. Het was voor hem ook een grote verassing natuurlijk.
'Ik heb gewoon een zusje!' zei hij na een tijdje blij, ook zijn gezicht zat bedolven onder de natte tranen. Half huilend half glimlachend keek ik hem aan. Mijn vader wist niet zo goed wat hij moest zeggen en ik eigenlijk ook niet. Ik was boos, blij en verdrietig tegelijk. Ik was er net achtergekomen dat ik mijn hele leven was voorgelogen, ik een broer had en mijn ouders zijn vermoord. Na een tijdje denken wist ik wat te vragen. 'Waarom heeft u tegen mij gelogen?' "Dat was gewoon het beste om te doen.' antwoordde hij. 'Vergeet niet dat ik je voogd ben, je bent voor mij gewoon mijn dochter en ik hoop dat ik voor jou nog steeds je vader ben.' vervolgde hij. Ik was totaal sprakeloos. Mijn hersenen dachten terug naar het verleden, toen ik altijd wegstopt werd, slecht behandeld werd, alles was opeens volkomen logisch, dat is de rede dat hij me slecht behandelde, ik was maar een persoon voor hem, ik was niet zijn dochter van wie hij hield. Ik keek de andere even aan.
'Ik denk dat wij er beter weer vandoor kunnen gaan.' zei ik toen maar en ik stond op. De rest volgden mijn voorbeeld en enkele tellen later stonden we weer op de gang.