Our secret

18 - Nieuwe leerling

Het was weer een aantal dagen later, vandaag was het dinsdag middag. Ik had sinds de vorige keer geen stem meer gehoord en er was ook niemand meer versteend, nu was het hopen dat het zo bleef. Wat Ginny betreft. Ik had haar gevraagd waarom ze er niet was tijdens de les, maar ze begreep er niks van. Ze zei dat ze er wel was en toen ik haar vroeg wat ze me wilde vertellen zei ze dat ze me niks te vertellen had. Het was een best wel vreemd gesprek.

Hermelien had uitgelegd wat de geheime kamer was. De Geheime Kamer bleek een oude legende te zijn die verhaalt dat Zalazar Zwadderich ergens in het kasteel een kamer had gemaakt, waar een monster in verborgen zat die de school zou zuiveren van alle tovenaars die geen zuiver bloed hadden. Alleen de echte erfgenaam van Zwadderich kon de kamer openen en het monster zou alleen aan hem gehoorzamen. Niemand weet wat erachter schuilt, maar ik ben bereid erachter te komen. Alhoewel ik nog niet weet hoe.

Ik zat voor me uit te staren terwijl ik mijn havermout naar binnen probeerde te proppen. Het klopt gewoon niet, maar ik had weinig tijd om er over na te denken.
'We moeten gaan.' zei Madeline die de laatste tijd heel bezorgd was. Ruw werd ik uit mijn gedachte getrokken. 'Wat?'
'We moeten gaan, weet je wel, les.' zei ze met nog steeds een bezorgde blik. Ik had haar nog steeds niks verteld over dat gebeuren met Ginny, maar dat kwam nog wel.
'Ja.' antwoordde ik afwezig en ik stond op.

Samen met Madeline liep ik naar de kassen voor kruidenkunde.
'Maddie, is het erg als ik naast Ginny ga zitten?' vroeg ik toen we eindelijk aankwamen bij de kassen.
'Nee hoor, maar geen gekke dingen doen hè.'
'nee, komt goed' en ik liep naar Ginny toe die alleen zat.
'Hey.'
'Hey.' antwoordde Ginny. Ik nam naast haar plaats.

'Goedemiddag allemaal!' riep professor Stronk. Verscheidende leerlingen zeiden "goedemiddag" terug. de les was niet erg boeiend en halverwege de les pakte Ginny het boekje er weer bij. Dit keer zal ik het slimmer aanpakken, ik ga haar niet vragen wat het is, want dat leid alleen maar naar een boze Ginny. Ik ging wat rechter op zitten en probeerde over Ginny's schouder te kijken. 'Marten Asmodom Vilijn' stond er in kleine gouden lettertjes op de kaft gegraveerd. Wie is dat? Op die vraag wist ik geen antwoord.

Ginny sloeg het boekje open, er stond niks in. Vreemd, ze schrijft er al weken in en toch staat er niks in. Ginny pakte haar veer en begon er weer in te schrijven, ik kon niet lezen wat ze schreef, maar voor ik het wist was de tekst verdwenen. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen, maar het was geen verbeelding, de tekst was echt verdwenen.

Toen gebeurde er weer iets vreemd. Ginny schreef niks, maar op onverklaarbare wijze verscheen er toch weer tekst. Dit kon niet waar zijn. Ik probeerde het te lezen, maar Ginny had me door, snel keek ik weg.
'Wat doe je?' vroeg ze geërgerd. 'Wat?' vroeg ik nonchalant. Blijkbaar vertrouwde ze het niet helemaal, want ze stopte het boekje gauw weg.

Na de les liep ik zo snel mogelijk naar Aurora toe.
'Kom mee!' siste ik en ik trok haar naar een verlaten gang.
'Wat is er?' vroeg ze verbaasd. 'Ginny. Ik weet van wie dat boekje is.' Aurora's ogen werden groot.
'Wat, van wie?' vroeg ze.
'Marten Asmodom Vilijn, heb je ooit van die naam gehoord?' vroeg ik. Jammer genoeg schudde Aurora haar hoofd.
'Dat word dan onderzoek doen.' en ik trok Aurora weer met me mee.

Dit keer richting de bieb.
'Als jij de linkerkant neemt dan neem ik de rechterkant.' zei ik terwijl ik naar de boekenkasten wees.
'Oké, over 20 minuten zijn we weer terug hier.' ik knikte en liep naar de rechterhelft van de ruimte. Ik zocht naar de letter M, maar ik kon niks vinden wat met Marten te maken had. Ook bij de letter V kon ik niks vinden. Na 20 minuten liep ik weer terug zonder iets gevonden te hebben. Na enkele tellen later kwam ook Aurora terug.
'Iets gevonden?' vroeg ik. Ze schudde haar hoofd.
'Jij?' Ook ik schudden mijn hoofd. 'Misschien in de verboden afdeling, maar daar krijgen we sowieso geen toestemming voor.' zuchtte ik.
'Ik heb nog meer uit te leggen, maar dat kan niet hier.' zei ik en ik trok Aurora weer mee.

Ik liep naar de meisjestoilet op de eerste verdieping met het bordje "defect" erop.
'Kom op, hier komt nooit iemand.' zei ik.
Aurora knikte en liep toen naar binnen.
'Wie zijn daar?!' hoorde we een meisje krijsen.
'Olivia en Aurora!' riep ik terug. Een meisje kwam tevoorschijn, het was geen normaal meisje, het was een geesten meisje. Het meisje had lange haren in 2 lage staartjes en een grote, ronde bril op haar neus.
'Ik ken jullie niet, wat moeten jullie!?' riep ze.
'We komen hier gewoon om rustig te kunnen praten, wie ben jij eigenlijk?' vroeg ik voorzichtig.
'Jenny.'
'Bedoel je jammerende Jenny?' vroeg Aurora.
'Heb je me horen jammeren?' snauwde ze terug en ze vloog weer weg.
'Wie is jammerende Jenny?' vroeg ik zacht aan Aurora.
'Een meisje die 50 jaar geleden gestorven is, beter gezegd vermoord. Ze staat erop bekend dat ze veel huilt.' fluisterde Aurora. 'Er wordt gezegd dat ze de plek van sterven nooit verlaten heeft.'

'Ik moet je wat vertellen over dat boekje van Ginny. Toen ze erin schreef verdween de tekst opeens en kwam er andere tekst in de plaats tevoorschijn.'
'Het kan een vorm van communicatie zijn.' antwoordde Aurora.
'Kon je lezen wat er stond?' vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd,
'Nee.' Ik keek op mijn horloge. Is het al zo laat?
'Het is al bijna tijd voor het avondeten.' zei ik en ik liet de tijd aan Aurora zien.
'Laten we alvast naar de grote zaal gaan. We gaan er later wel over verder praten.' antwoordde ze en dit keer was zij de gene die mij mee trok.

We kwamen 10 minuten te vroeg aan bij de grote zaal. Ik liep naar mijn eigen afdelingstafel en Aurora naar die van haar. Rustig keek ik hoe de zaal zich langzaam vulde. Toen de zaal helemaal vol was gebeurde er iets aparts.
'Beste jongens en meisjes, mag ik de aandacht even!' riep professor Anderling. De zaal die net nog lawaaierig was, was nu dood stil. 'Vandaag is een bijzondere dag, vandaag mag ik met volle trots een nieuwe leerling verwelkomen op onze school.' zei Perkamentus, die het woord had overgenomen.

Verbaasd keek ik Madeline aan. Overal klonk gefluister.
'Midden in het jaar?' fluisterde een meisje van Ravenklauw tegen haar vriendin.
'Kom maar, Alicia Smalhart!' een meisje met blauwe ogen, blond haar tot haar schouders en een zwarte bril kwam zenuwachtig de zaal binnengewandeld.
'Dit meen je toch niet, is ze serieus de dochter van Smalhart?' vroeg ik geërgerd aan Madeline die verbaasd haar schouders ophaalde.

Professor Anderling pakte de kruk met de oude hoed er weer bij en zetten het neer. Zenuwachtig liep het meisje naar de kruk en ging zitten. Professor Anderling zette de hoed op het hoofd van het meisje en vrijwel direct begon de hoed te praten.
Even viel er een stilte waarbij iedereen ademloos toekeek. 'Ravenklauw!' riep de hoed uit het niets. Blij sprong het meisje op van de kruk en liep naar de tafel waar het hardst werd geklapt.
'Gefeliciteerd juffrouw Smalhart. Dan is het nu etenstijd!' riep Perkamentus en het eten verscheen.

'Hoe kan de dochter van zo'n idioot nou in Ravenklauw zitten?' vroeg ik aan Madeline terwijl ik een worstje naar binnen propte. Madeline keek me raar aan,
'Je weet toch wel dat professor Smalhart zelf in Ravenklauw heeft gezeten?' vroeg Maddie. Ik verslikte me in mijn drinken.
'Je maakt een grapje zeker?' Maddie schudde haar hoofd afkeurend.
'Serieus Olivia, let je nou nooit op in de les?'
'Niet bij hem.' mompelde ik. Achter zo'n idioot had ik dat nooit verwacht dat hij een Ravenklauw zou zijn.

Na het eten was ik wel weer klaar voor vandaag. Zo snel als ik kon liep ik naar mijn slaapkamer. Ik deed de deur van mijn slaapkamer open en mijn mond viel open van verbazing. Mijn kamer was denk ik niet langer mijn kamer. Alles zag er anders uit, mijn bed was verplaats naar de hoek van de kamer en aan de andere kant van de kamer zat er ook een bed in de hoek geplaatst. Vol verbazing liep ik naar mijn bed en ging er op zitten. Ik keek nog een keer de kamer rond.
Naast allebei de hemelbedden stond er een nachtkastje met een wekker, tegen de muur stonden twee grote kledingkasten, de grote bank stond tegen de muur geplaatst, het zag eruit alsof ze mijn inrichting gekopieerd en geplakt hadden. Wel had de kamer nog steeds de zelfde blauwe muren als voorheen. Nu moest ik nog bedenken wie hier mijn kamer inpikte. Op die vraag kwam al gauw een antwoord.

Het blonde meisje met blauwe ogen kwam de kamer ingelopen.
'Hey.' zei ze zenuwachtig en ze liep naar me toe. 'Ik ehm- ik ben Alicia Smalhart.' en ze stak haar hand uit. Ik gaf haar een arrogante blik maar aanvaardde daarna haar hand.
'Dat had ik wel door ja. Ik ben Olivia Sneep.' zei ik terwijl ik haar hand schudde.
'Sorry dat ik je kamer in heb gepikt, het was niet mijn idee, geloof me.' verontschuldigde ze zichzelf.
'Ach maakt niet uit.' loog ik.
'Jawel, ik zie het aan je dat je het liever niet hebt.' antwoordde ze terwijl ze me recht aankeek.
'Hoe zie je dat?' vroeg ik verbaasd. 'Weet ik niet, het is gewoon een gave denk ik.' antwoordde ze schouderophalend.
'Ben je eerstejaars?' vroeg ik.
'Ja, jij ook?' Ik knikte.
'Als je het niet erg vindt, maak ik me nu even klaar voor bed.' en ze verdween de badkamer in. Nadenkend viel ik achterover op mijn bed. Misschien moest ik niet zo arrogant zijn, een kamergenoot kon toch best wel leuk zijn, of niet?