Our secret

23 - Verward

Onderweg naar de grote zaal kwam ik Harry, Hermelien en Ron tegen. Bezorgd keken ze me alle drie aan. Harry liep met grote passen naar me toe en omhelsde me.
'Ik was zo geschrokken.' fluisterde hij. Ook Hermelien omhelsde me.
'Wat was er gebeurd?' vroeg ze bezorgd. Ik haalde mijn schouders op.
'Er was niks te zien in het onderzoek.' Hermelien fronste haar wenkbrauwen.
'We waren net op weg naar jou, voor bezoek.' zei Harry. Ik gaf hem een dankbare glimlach.
'Ik wil naar de grote zaal.' zei ik vrijwel direct.
'We komen net al van de grote zaal vandaan.' zei Ron.
'Dan ga ik wel alleen...' zuchtte ik. Harry wilde nog wat zeggen, maar ik negeerde het. Ik had honger en wilde gewoon zo snel mogelijk eten.

Het was zoals altijd druk in de grote zaal, gezellig druk natuurlijk. Tussen de menigte probeerde ik Madeline te vinden. Na even te zoeken had ik haar eindelijk gevonden. Zo snel mogelijk probeerde ik een weg naar haar toe te vinden. Toen ik eindelijk bij de tafel aankwam ging ik naast haar zitten. Ook zij keek mij bezorgd aan.
'Wat?' grinnikte ik.
'Ik weet niet, misschien dat mijn beste vriendin net uit de ziekenzaal komt.' antwoordde ze sarcastisch. Ik kon het niet laten om te lachen, ik vind het altijd grappig als Madeline bezorgd is.
'Ach joh, maak je geen zorgen.' en ik gaf haar een vriendschappelijke stoot.
'Ze zeggen dat je een of andere aanval kreeg vanochtend, is dat waar?' vroeg Madeline die nog steeds bezorgd naar me keek.
'Ik weet niet of ik het een aanval moet noemen, ik kreeg opeens heel erge hoofdpijn, alsof mijn hoofd uit elkaar barste.' Ik wilde niet verder over dit onderwerp praten dus ik wenkte mijn blik af van Maddie en keek naar ik weet niet wat, eten of zoiets. Maddie had dit door en zei dus zelf ook geen woord, ik weet niet of ik haar had gekwetst of doordat ze door had dat ik daar niet over wilde praten, maar dat maakte me op dat moment ook vrij weinig uit.

Ook na het avond eten had ik geen zin om nog tegen iemand te praten. Zo snel mogelijk liep ik naar mijn woonkamer. Helaas ging dit niet zo makkelijk, want me weg werd verhinderd door Lyra. Ik gaf haar een blik die vertelde "het gaat goed." Blijkbaar begreep ze mijn blik en vroeg dus ook niet hoe het ging.
'Heb ik wat gemist tijdens de lessen?' vroeg ik om de stilte te verbreken. 'Niet echt, het was vooral veel herhaling, maar als je wilt kan ik je morgen wel de aantekeningen geven van geschiedenis.' antwoordde ze. 'Dat zou ik geweldig vinden, maar ik moet nu gaan.' zei ik met een glimlach. Ik gaf haar nog even snel een knuffel en ging er daarna vandoor. Ik had gewoon even rust nodig.

Zodra ik in mijn woonkamer was pakte ik wat te drinken uit de koelkast en liep daarna naar de bank bij het haard, mijn favoriete plek. Terwijl ik dronk probeerde ik de ochtend weer voor me te halen. Wat was er nou precies gebeurd? Het frustreerde me dat ik het niet wist. Het kon toch niet uit het niets gebeurd zijn? Ik probeerde hard na te denken, totdat ik de deur hoorde open gaan. Ik keek achterom om te zien wie het was. Mijn vader,
Mijn vader kwam naast me zitten. "Hoe gaat het met je?" vroeg hij. Het kwam er niet echt uit alsof het hem veel boeide.
'Het gaat prima.' antwoordde ik geïrriteerd. 'Sorry, ik wil even alleen zijn.' mompelde ik. Zonder een woord nog te zeggen, stond ik op en liep mijn slaapkamer in. Ik deed de deur op slot en ging verward op mijn bed zitten. Waarom irriteerde ik me nou zo?
'Ga je me nog vertellen waarom je zo van streek bent?' vroeg iemand. Ik schrok op. 'Je hoeft niet voor mij te schrikken hoor.' glimlachte Alicia.
'Oh, jij bent het.' mompelde ik.
'Ja, ik ben het. Wat is er aan de hand?' vroeg ze en ze ging bij me op bed zitten. Ik was een beetje terughoudend. Mijn band met Alicia was niet echt perfect. Ze was wel aardig hoor, maar het was niet echt een persoon waarmee ik mijn gevoelens deelde.
'Ik weet het niet. Ik ben gewoon in de war.'
'Door die aanval?'
'Waarom weet iedereen van die aanval?' vroeg ik geïrriteerd.
'Rustig Olivia, nieuws verspreid zich gewoon snel door de school.'
'Ja nou, dat zou niet moeten. Iedereen denkt nu dat ik incapabel ben, omdat ik alleen een stomme aanval had.'
'Dus het is waar?'
'Wat?'
'Die aanval?' Alicia keek me onderzoekend aan.
'Nee - nou ja, maar het is niet zo erg als dat mensen denken. Ik had hoofdpijn dat was alles.'
'Het is niet het enige wat je dwarszit, of wel?'
Terughoudend keek ik haar aan. Kon ze Legilimens?
'Je kan me alles vertellen.' zei ze.
'Ik wil gewoon even alleen zijn.'
'Dus er zit je iets dwars?'
'Wat wil je nou?' vroeg ik. 'Misschien wel, maar dat hoef jij niet te weten, oké?'
Er zat me inderdaad iets dwars. Ik wist niet wat ik moest doen. Negeren was het enige wat in me opkwam, dus ik sloot mijn emoties en stond op.
'Sorry.' zei ik, toen ik Alicia's geschokte gezicht zag. 'Ik heb gewoon tijd nodig.' ze knikte en ik verliet de kamer weer. Ik liep de woonkamer uit en startte weer een wandeling door het kasteel heen. Wat gebeurde er met me? Waarom was ik zo geïrriteerd? Waarom zat alles tegen?

Na een uurtje keerde ik weer terug naar de woonkamer. Ik liep direct door naar de nu lege slaapkamer. Ik liet me weer op bed vallen. Zo bleef ik een tijdje liggen. Toen stond ik op, kleedde me om, poetste mijn tanden en maakte me verder klaar voor bed. Morgen zou alles beter gaan. Morgen zou ik weer blij zijn en zou alles voorbij zijn. Die gedachte hield ik vol.