Love, D #2: Now Or Never

❐ chapter III

Chapter 3

Lucas' POV

I can't help myself to laugh on her. She didn't change at all.

Pinatay ko na ang tawag at hinintay siyang bumalik sa office. From ground floor to 16th floor, Oh, Please!

Pinagpatuloy ko lang ang ginagawa ko at ilang minute ay narinig ko ang kalabog ng pinto ng opisina. I changed my expression into a serious mode before she enters.

“Walanghiya ka! Pinagtitripan mo ba ko hah?” sigaw niya sakin at sinipa ang ilalim ng lamesa. Nakatingin ang mga empleyado sa labas kaya inutusan ko siyang isara ang pinto.

“Close the door.”

“Ahh! Leche ka!” iritang sabi niya pero isinara niya parin ang pinto.

“The key. You didn't ask me.” binato ko sa kanya ang susi at pinagpatuloy ang ginagawa ko.

“Paano mo ba to nagagawa? Nagpunta ka lang sa ibang bansa nag-iba na ang ugali mo! Alam mo sana di ka nalang bumalik! Mag-reresign na ko!”

Huminga ako ng malalim at sumandal sa upuan. I crossed my arms and faced her again.

“In English, Please! I don't understand.”

“Argh! Walanghiya, Bastos, Walang modo, Tamad!”

Nagpapapadyak siya sa inis at lumabas ng office. Susunod rin pala andami pang sinabi.

It's not that I changed conpletely. Maybe, nasanay lang siya sa dati kong ugali na madaling maloko at mauto.

I swear I miss her at sobrang laki nalang ng pasasalamat ko na dito siya nag-apply. I don't know. I don't want to be expressive anymore. Especially Danny is in love with Carson. Carson betrayed me! That stupid!

“Bwisit ka! Di mo sana matapos yang ginagawa mo!”

Dumating na si Danny na hingal na hingal at pawis na pawis. Nilapag niya ang lahat ng manuscript na pinakuha ko. Actually di ko naman talaga to kailangan. Ang sarap niya lang asarin. 

“Yung coffee?” I asked.

“Magtimpla ka ng sarili mong kape! Aalis na ko dito! Magreresign na ako ng kusa!” niligpit niya ang mga gamit niya.

“I thought you want to be a writer? Are you now giving up?”

“Kahit sinong tao mag gigive-up pag ikaw ang boss nila!”

“Oh, Please. Don't act like a child, Miss Torres. Hindi na tayo mga bata. Pag nagtatrabaho ka you need to swallow your pride. I'm the boss and I don't want to accept your resignation.”

“Bakit?! Para pagtripan? Lucas naman! 4 years na yun. Mag move-on ka na!”

“How can I moved on if you're making it so impossible?! Wag mo kong diktahan!”

“Impossible, my face!” kinuha niya ang gamit niya at nagbabalak ng lumabas ng opisina.

“I said STAY, Miss Torres!” huminto at humarap siya sakin. This time nakita ko ang pagtulo ng mga luha niya.

“I also begged for you to stay, Lucas! And you wouldn't listen. Now, tell me! Why are you acting so strange if you want me to stay?”

“Because I'm upset!” I shouted.

“Upset of what?!”

Huminga ako ng malalim. This is not funny anymore.