Special Chapter: The Lost Love

1.1K 26 1
                                    

I am dead.

A living dead.

Yes, I am alive, but after he die, I also died.

Yes, I looked like I am back to what I am before, but no. I am dead.

Yes, I smile. Yes, I laugh. But I can't feel the joy I want to feel just like before. Yes, I am happy. But there's still a hole and a deep scar in my heart, that nothing and no one can ever heal it.

That's why I am a living dead.

But this living dead's heart beat after I saw him. I saw him lying peacefully on the bed. His handsome face is still the same like before. The person I loved before.

But my hope is slowly fading.

"Can you just stay away from away me?! I don't effin' know you!" He shouted as I follow him.

"But Tan--"

"I told you Im not Jonathan! My name is Ace! Ace Xavier Han! Not Jonathan!"

I stop and just stare at his back as he continue walking.

Araw-araw simula nong mabalik kami dito sa Mansion ng mga Lee, ganito na siya. Palaging galit sa akin. Palagi akong sinisigawan. Palagi akong iniiwasan.

Gusto kong maiyak pero hindi maaari. Hindi niya lang ako maalala. Oo, hindi. Pero siya yun. Alam ko siya yun. Ang mahal ko.

Sa bawat sigaw at mura niya, kumikirot ang puso ko sa sakit. Pero hindi ko iyon pinapahalata. Kasi ayokong mapansin nila.

"Tsk. Bakit ba hindi ako makaalis sa lugar na ito?! This is kidnapping!" Inig na sigaw niya saka umakyat ng hagdan.

Nakatanaw lang ako sa kanya mula dito sa baba ng hagdan. Gusto ko siyang sundan pero hindi ko man lang maigalaw ang paa ko.

"Will you just stand there the whole day, my dear?"

I heard Mama's cold voice behind me.

I sighed saka yumuko. Kinagat ang ibabang labi para pigilin ang pag-iyak. Hindi. Hindi nila pwedeng makita na mahina ako. Buong buhay ko nakapagtago ako sa totoo kong nararamdaman, pero may dalawang tao pa din ang kailan man hindi ako makapagtago ng sekreto.

"L, honey. Come here." Sabi niya.

Nagdadalawang isip man, pero humarap ako sa kanya habang kagat pa din ang ibabang labi.

"Come." Her arms are wide open, waiting for me.

And with that, nag-uunahan nang mahulog ang luha ko saka yumakap kay Mama.

Ngumawa ako na parang bata habang yakap siya. Siya lang at si Papa ang nakakaalam ng totoo kong nararamdaman. Sila lang. Mom and Dad didn't even know my pains. Tanging si Mama at Papa.

Ang masasakit na salita at ang katotohanang hindi niya ako maalala ang pinakamasakit para sa akin.

Yes, I already found him, but he doesn't remember me.

"Give him time, honey. Give him time. For sure he will remember you soon." Mama assured. I stayed silent. "Will you give up, now?"

I shook my head, still hugging her. "N-no, Ma."

"Good, then go. I know you can make it. Ngayon pa ba na nakita mo na siya ulit?" She chuckled. "I owe him, L. He helped me before, and just like you, I am still hoping for his comeback. So continue and fight, okay?"

Hinawakan niya sa balikat saka hinarap sa kanya. She smiled at me and wipe my tears off my face.

"You're a fighter, L. You made your way here, finish the race, and get what is for you. It's not too late."

Engage To A Mafia HeirTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon