Engage To A Mafia Heir

Chapter 1: Transferee

↭ MITCHIE'S POV↭ 

Umupo ako sa gilid ng kama ko matapos kong ayusin ang mga dadalhin ko. Katatapos ko lang ayusin ang mga gamit ko.

Pabagsak na humiga ako sa kama at tumingin sa kesame.

Itong kwarto ko ang pinakamahalagang lugar para sa akin. I share almost of my memories in here. Sad moments or happy moments, I spend it here. Kaya mahalaga sa akin ang lugar na ito. But I have to leave now. I have to leave this precious place. Kasi kailangan. Kasi yun ang kagustu-----.

*TOK*TOK*TOK*

"Young lady, pinapatawag na po kayo ni Lady Shirone." - rinig kong sabi mula sa labas matapos kumatok.

Bumuntong hininga nalang ako at bumangon. Inayos ko muna ang damit ko at naglakad na palapit sa pinto at binuksan yun. Naabutan ko ang maid namin na nakatayo sa gilid habang bahagyang nakayuko sa akin. Lumabas na ako ng kwarto at isinara ang pinto.

I started to walk through the hallway with one of our maid, the one who knock on my door. Tahimik lang ako habang naglalakad. May mga nakakasalubong ako na ibang maids namin, yumuyuko lang sila sa akin. Ako naman, wala lang. Di ko na sila pinansin pa.

Tahimik naman talaga akong tao. I seldom talk. I only talk to someone I'm comfortable to be with, or kung talagang kailangan. Pero kapag hindi ko kilala o hindi ko kaibigan, sorry to say but, di talaga kita kakausapin. Wala din naman akong kaibigan.

Boring ang buhay ko. Sabi nga ng ibang tao, "I'm a puppet. I'm mom's shadow. I'm a robot." Wala akong sariling desisyon kasi sinusunod ko lang sina mommy.

Yung ibang tao naiinggit sa akin. Kasi nga raw mayaman ang parents ko, only daughter of a well-known business man and women, I live in a mansion, I can get what I want.

Pero I prefer to live without those. Yes, we're rich, my family is popular, adored by some enterpreneurs, praised because of fame and power, but my life is a hell. A living hell. I can't do what I want to do. I don't have friends. I don't have freedom. I feel like a prisoner.

Sunod-sunuran sa kung ano ang gusto ng parents ko. Wala din naman akong magagawa. Buhay ko to. Anak lang ako. Magulang ko sila.

Pagdating ko sa dining hall, yumuko ako sa harap nila bilang paggalang at umayos din ng tayo makaraan. Huminto sila saglit sa pagkain at tinignan ako saglit at agad na nagpatuloy sa pagkain.

"Mitchie, take your seat." sabi ng isang babae na nasa edad 45 na pero maganda pa din at halata sa singkit na mata ang lahi niya. Japanese.

Umupo naman ako sa harap niya. Sa kaliwa ko naman ang isang lalaki na nakasuot ng business suit. Nasa edad 48-taong gulang na pero makisig pa din ang pangangatawan nito.

"Are you done packing your things?" napatingin ako sa babaeng nagsalita.

Nakatutok lang ang paningin niya sa kanyang pagkain. Binalik ko nalang ang tingin ko sa pagkain ko.

"Yes mom."

"Good. Robin will bring you there later. You know what to do."

I sigh and nodded. "Yes mom."