OYUN DIŞI✓

2.7 Adamıma Veda

✨Bugün neler yapıyorsunuz bakalım? Morallar nasıl?

✨Buraya en sevdiğiniz şarkıyı yazarsanız bir sonraki bölümde içlerinden en sevdiğim parçayı multiye koyacağım🌃

✨Sizleri çok seviyorum canlarım. Sizden de tek ricam, lütfen oy ve yorumu unutmayın💕

✨Başlama saatini de buraya alayım👉

İyi okumaallaaaar🙏

Multi:Zeynep

mutsuzbihayalperest' e ithafen
....

Yorgun gözkapaklarım gerçekle yüzleşmek istemezcesine inatla açılmayı reddediyordu. Zaten benim de içimdeki boşlukla dünyaya bu kadar erken yeniden merhaba diyebilmem bir mucize olurdu. Gerçekler sanki üzerinden hiç zaman geçmemiş gibi tekrar tekrar yüzüme çarparken bu defa o her zaman yaşadığım hazin sonu yaşamak istemiyordum. Ben burada yarı uyanık halde kendimle savaşırken belki de o çoktan veda etmişti hayatına.

Belki de bana bir şey olmasın diye kendinden,dününden,bugününden ve en önemlisi de yarınından vazgeçmişti. Eğer böyle bir şey olmuşsa ya da olabilme ihtimali varsa ileriki hayatımda kesinlikle bu şekilde yaşayamazdım. Artık gözlerim kapalıyken bile canım yanıp üzülecek bir şey buluyordum. Bu yüzden de ışığa daha fazla direnmeyip gözlerimi açmaya karar vermiştim. Birkaç saniye gözlerimin aydınlığa alışmasını bekledikten sonra da aşağı yukarı nerede olduğumu bildiğim yere yine de bakma gereği duymuştum.

Ve tahminimde maalesef ki yanılmamıştım. Hastanedeydim ve hastaneler hep hüzün ve acı barındırırdı. Fiziksel olarak herhangi bir acı hissetmiyor olsam da ruhum o eski canlılığını çoktan yitirmişti. Gözlerim benden bağımsız bir şekilde etrafta dolanırken hafiften ağrıyan başımla kendime lanetler okumaya başlamıştım. Sizce de artık bu yataktan kalkmam gerekmiyor muydu? Bu yüzden her şeye inat ellerimle yataktan destek alarak olduğum yerde doğrulmuştum.

Ayaklarım çıplak olduğu için odada ayaklarıma geçirebileceğim bir şey aramıştım. Kapının yanındaki hastane terliklerini görünce de hemen o tarafa doğru yürümeye başlamıştım. Kafamda canlanan kötü senaryolarla içten içe kendimi yiyip bitirirken tek umudum bu işten de daha fazla yara almadan sıyrılabilmekti. Tabi bu iş için en önemli etken de Aral'a bir şey olmamasıydı. Şu anki durumu hakkında en ufak bir fikrim dahi olmadığı için de ayağıma terlikleri geçirdiğim gibi nasıl göründüğümü umursamadan kapıyı açıp koridora çıkmıştım.

Daha önce birkaç kez hastanede yatmıştım ama hiçbirisinde böylesine boş ve karanlık bir koridorla karşılaşmamıştım. Çoğu yerin ışığı sönmüş ve siyahla bir bütün haline gelmişti. Kaçırılma ve havuzda boğulma vakasından sonra artık böyle ortamlardan ürktüğüm için de tekrardan odaya girmeye karar vermiştim. Zaten koridorda kimseyi göremediğim için de tüm bedenimi korkunç bir korku kaplamıştı. Hala yaşadığım olayların etkisinden çıkamadığım için her an biri tarafından istemediğim şeylere maruz kalacağım diye adeta ödüm kopuyordu.

Tam odaya geri dönmek için elimi kapı koluna atmıştım ki adımın zikredilmesiyle bedenim ruhumu terk etti desem yeridir. Bir elim kapı kolunda diğer elim ise yaşadığım şoktan dolayı sonuna kadar açılmış olan ağzımın üzerindeydi. Hangi aptal seni bu kadar korkutmayı başardı dediğinizi duyar gibiyim. Kim olacak canım? O mükemmel mizah yeteneği ve tam yerinde,dört dörtlük hareketleriyle Mete'den başka kim olabilirdi ki? Üstüne üstlük ışıkların neredeyse hepsi kapalı olduğu için bırakın yüzünü görmeyi,sulietini bile zar zor fark edebilmiştim. Yani anlayacağınız baya bir korkmuştum.