OYUN DIŞI✓

4.5 ARAL EVLENİYOR

🐞 Hepinize merhabaaaa!!!!

🐞Nasıl bakalım keyifler? Başladı mı sınavlar?

🐞Kimler özledi Oyun Dışı'nı? Bu bölüm neler olur tahminen?

🐞Başlama tarihini ve saatini buraya alayım

🐞Lütfen arkadaşlar satır içi bol yorum yapar mısınız? Olaylar hakkında ve kitap hakkında ne düşünüyorsunuz merak ediyorum;))

🐞Her türlü eleştiriye açığım. Burayı da eleştiri köşesi yapıyorum. Herkes saygı çerçevesinde istediğini yazabilir☺️

Keyifli okumalar dilerim🙏

byoznur' a ithafen💙

......

2 Hafta Sonra

Gözlerimi bembeyaz odada gezdirirken bir yandan da ışığa alışmaya çalışıyordum. Yaşanan kazayı unutmak gibi bir lüksüm olmadığı için bir de onu hatırlamama gerek kalmamıştı. Odada kolumda serumla yapayalnızdım. En önemlisi ise içimde tarif edemediğim bir acı,bir tuhaflık vardı. Belki de Aral'a....Aral'ıma bir şey olmuştu. Bunun düşüncesi bile tüm kalbimin tuzla buz olmasına yetmişti.

Belki de ö-ölmüştü. Koca yürekli sevgilim beni bırakıp gitmişti. Kalbimin daha da fazla sıkışması ve artık yerinden çıkacakmışcasına atmaya başlamasıyla her ne kadar canımı yaksa da serumu bir çırpıda kolumdan sökmüştüm. Serumu sökmemle başımın dönmesi ve neredeyse bayılacak raddeye gelmem de bir olmuştu.

Buna rağmen ellerimi yatağa bastırarak destek almış ve uzandığım yerden kalkmaya çalışmıştım. Bu sırada vücudumu da yavaş yavaş bir titreme esir almış ve nefes alış verişim düzensizleşmeye başlamıştı. Sanırım kendimi uzun bir süre sonra ilk defa bu kadar bitkin hissetmiştim. İlk ayağa kalkma denemem hüsranla sonuçlansa da pes etmemiş ve derin bir nefes alarak tekrardan ayağa kalkmaya çalışmıştım.

Bu defa ötekine nazaran daha başarılı olmuş ve yarım yamalak da olsa ayağa kalkmayı başarmıştım. Bacaklarım sanki aylardır üzerine basmamışım gibi ağırlaşmıştı. Artık yüreğimi delip geçen acı yüreğimden de taşmışken yavaş yavaş kapıya doğru yürümeye başlamıştım. Sanki ölüme gidermiş gibi tane tane adımlarım birbirini takip ediyordu. Nihayet kapının önüne ulaşınca kıyıda köşede kalan son gücümle elimden geldiğince derin bir nefes almış ve kapının koluna asılmıştım.

Yavaş yavaş kapımı koridora açmıştım ki kulağıma gelen tanıdık ses ile odadan tam olarak çıkmamış olsam da sesin geldiği tarafa doğru bakmaya başlamıştım. Arkası dönük telefonla konuşan Mete'yi görünce adını zikredecektim ki telefonda karşısındaki kişiye konuşmasıyla elim havada ve ağzım açık kalmıştı. Gözlerim dolu dolu ve kalbimde koca bir balyoz darbesi ile her şey...her şey bir anlığına durmuştu.

Tüm sesler,görüntüler birbirine karışırken zihnim o tanıdık acılı fon müziklerini çalmaya başlamıştı bile. Mete'nin sarf ettiği sözlerin altında adeta ezilip büzülürken dikişlerim de anın acısıyla beni ölesiye zorlamaya başlamıştı. Bu sırada konuşmayıp karşı tarafı dinleyen Mete de karşısındaki kişinin söylediği şeye gülmüş ve sonra arkasını dönmüştü. Haliyle de beni görmüştü...

Yüzü anında solmuş ve her şeyi duyduğumu anlamıştı. Ağzını konuşmak için açacaktı ki benim dikişlerimi umursamadan koşarak odaya geri kaçmam ve kapıyı kilitmemem ile hiçbir şey söyleyememişti. Kapıyı kilitledikten sonra kalmayan gücümle kapının hemen arkasına çökmüştüm. Duyduğum şey... öylesine ağırdı ki... Böyle bir şeyin açıklaması olamazdı ki...