OYUN DIŞI✓

4.3 Gitmek Zorundayım

💥Upuzun bir aradan sonra nasılsınız kuzularım?

💥Hepinizi gerçekten çok ama çok özlüyorum. Siz de ister buradan ister özelden yazabilirsiniz beni özlerseniz. Peki siz beni ve Oyun Dışı'nı özlediniz mi?

💥Bu bölümde neler yaşanabilir tahminen?(bilmiyorumu kabul etmiyorum valla darılırım😆)

💥Buraya başlama saatini ve tarihini alayım efendim👉

💥En sevdiğiniz karakter kim? Neden?

💥Bölüm kısa gelebilir ama duygu yüklü bir bölüm oldu. Öteki bölümün de yazdım ayrıca çeyreğini;)

Hepinize iyi okumalar🙏

byoznur
tanvakti108
Zeynep47471
thezeynep08' e ithafen(ithaf isteyen kuzular buraya yazabilirsiniz. Zevkle ithaf ederim💕)

.........

'Ben araba ile başa çıkmaya çalışırken Aral da arkadaki arabaya doğru sıkmaya başlamıştı. Bir yandan için için ağlıyor bir yandan da ağlamaktan dolayı dolmuş gözlerle arabayı kontrol etmeye çalışıyordum. Dolu gözlerim net görmemi son derece engellese de tek amacım yoldan çıkmamaktı. Şansıma düz yolları aşmış ve keskin virajları olan dağlık bir yola giriş yapmıştık. Arabayı kontrol etmem her bir saniye biraz daha zorlaşırken az kalsın arabayı yoldan çıkarıyordum.

Son saniye arabayı sağa kırmış ve kaza yapmaktan son anda kurtulmuştuk. Artık nefesim dar gelmeye başlamışken Aral'ın silahının susması ve ardından da acı çeken hırıltısı ile ne olduğuna bakmak için bakışlarımı yoldan alıp ona çevirmiştim. Gece olmasına rağmen omzundaki kan lekesini fark edebilmiştim. Vurulmuştu. Aral vurulmuştu. Ağzımdan benden bağımsız olarak bir haykırış kopmuştu.

"Aralllğğhh"

"Zeynep yola ba-"

Aral'ı o halde görünce hayatımda yapabileceğim en büyük aptallığı yapmış ve yola bakmayı bırakmıştım. Maalesef ki Aral'ın beni uyarmasından sonra her ne kadar hem o hem de ben direksiyonu kavramış olsak da her şey için artık çok geç olmuştu. Araba çoktan yoldan çıkmış ve aşağı doğru yuvarlanmaya başlamıştı. Gözlerim kapanmadan önce hatırladığım son ses de yine onun sesi olmuştu. Duyduğum son ses...acı acı benim ismimi zikretmesiydi'

.............

Aral'dan

Bazen her ne hayal edersen et ya da ne yaparsan yap hayat sana istediğini vermezdi o istemediği sürece. Sen bir umut uğruna yıllarca çabalasan da o hiç acımadan tek bir kalemde silip atardı tüm yaptıklarını. Zordu...Hem de fazlasıyla zordu bu hayat. Gecesiyle,gündüzüyle,yarınıyla,bugünüyle,her şeyiyle çok zordu. Hele onunla baş etmek imkansız gibi bir şeydi.

Halbuki hiçbir zaman tüm günümü hayal kurmakla geçiren ya da umutlara tutunan bir insan da olmamıştım. Çünkü bilirdim ben her ne kadar direnirsem direneyim hep onun istediği,kaderin istediği, olurdu. Sessizdim. İçimde fırtınalar koparken bir dilsiz kadar sessizdim. Belki de ben konuşuyordum da çığlıklarımı duymayan sizlerdiniz kim bilir...

Bu hayatta neyden emin olabiliyorduk ki sonuçta? Sanırım ben de en büyük yanlışı daha önce yaptığım hatayı tekrar yapmakla yapmıştım. Ve yine o acı sona hiç olmadığım kadar yakınlaşmıştım. Zamanı geri alma gibi bir şansım olsaydı eğer onlara benden uzak durmalarını söylerdim. Nil'e,Hayal'e,Zeynep'e...