SAKLAMBAÇ

Bölüm 67

Finale son bir ya da iki millet. Multide; Güeş var.
Hepinize iyi okumalar...

Berk omuzlarımı sıvazlayarak "Hadi içeri geçelim, dondun burada." dediği sırada cevabımı bir telefon zil sesi bölerken bir adım gerileyerek elini cebine attı ve çalan telefonunu "Efendim?" diye yanıtladı. Ben üstümdeki cekete sıkıca sarılmış bir şekilde onu dinlerken başını sallayarak "Tamam geliyoruz şimdi." diye karşı tarafı onaylayınca merakla "Annenler mi?" diye sordum. Başını olumsuz anlamda sallayıp kendisiyle beraber beni de kapıya yönlendirirken "Cenk." diye sorumu yanıtlayıp "Salon neredeyse boşalmış seni bekliyorlarmış." diye devam edince istemsizce kaşlarımı çattım.

"Beni mi?"

Terasa çıktığımız kapıyı iterek açıp önce benim geçmeme müsaade ettikten sonra arkamdan gelerek başını olumlu anlamda salladı ve beraber yavaş yavaş merdivenlerden inerken "Ben çocuklarla dans okula döneceğim, onlara teşekkür etmem gerek. Ayrıca orada da toparlanacak çok şey var." dedi. Ayağımdaki ayakkabılarla düşmemek için onu değil merdiven basamaklarını izlerken kısa bir an başımı kaldırıp "Ben de seninle geleceğim, hem yardımcı olurum." diye konuştum fakat bundan hemen sonra aklıma dank eden bir gerçek beni duraksatmıştı.

Onlar, onlar artık her şeyi biliyordu. Dansçılardan hocalara, Aylin abladan benim gibi diğer stajyer tasarımcılara kadar hepsi Berk'le aramdaki ilişkiyi öğrenmişti ve bu... Bu biraz utanç vericiydi. Sadece Berk'in yanındayken bile kalbim güm güm atıyordu benim, onlarlayken nasıl davranacaktım?

Berk sanki düşüncelerimi okumuş gibi gülerek "Utandın mı sen?" diye sorduğunda kalan son basamağı da inerek ona kısık gözlerimle baktım ve "Çeneni kapatsana sen." diye homurdanırcasına konuştum. Bu onu daha da çok güldürürken merdivenin sonunda adımlarına son verip ellerini beline yerleştirdi ve bana ayıplarcasına bakarken "İnsan hiç sevgilisine kapa çeneni der mi? Ayıp." diye konuştu. Bu yorumu ondan beklemediğim için birden gözlerim kocaman açılırken ve istemsizce yanaklarımın ısındığını hissederken geri adım atmamak için kaşlarımı biraz da çirkef bir edayla çattım ve ben de ellerimi belime koyarak hafifçe öne doğru eğildim.

"Sevgili olduğumuzu kim söyledi sana?"

Berk benimle uğraşmaya çalışırken bu tepkim üzerine afallayan kendisi olurken gözlerini şaşkınlıkla kırpıştırıp "Ne?" diye sorunca onun bu haline daha fazla dayanamayarak ufak bir kahkaha attım ve kendini beğenmiş bir sırıtmayla "Bir daha benimle uğraşma Atalay." diyerek ona arkamı dönüp ilerlemeye başladım. Berk bu hareketimle hemen peşime takılarak bir kolunu omzuma attı ve kar yağışı sebebiyle ıslanmış olan saçlarımı yüzümden geri çekerken "Bir daha böyle şakalar yapma kızıl." diye konuştu. O an her ne kadar ona "Şaka olduğunu kim söyledi?" diye sırıtarak takılsam da bir kolumu beline sararak sol elimle omzundan sarkan eline parmaklarımı kenetlediğimde ikimiz de birbirimize bakarak gülümsedik.

Evet belki artık sadece iki yakın arkadaş değildik ve ilişkimiz seviye atlamıştı ama biz yine bizdik işte. İki çocuk gibi birbirimizle uğraşmadan duramıyorduk bir türlü.

Beraber sahne arkasına geçip oradan bizimkilerin yanına gittiğimizde görüş alanına girmemizle Zeynep ve Cenk de dahil olmak üzere altı çift göz bize ve Berk'le kenetli olan elimize şaşkın şaşkın bakarken istemsizce onların birkaç adım uzağında duraksadım. Berk de bu durumda benimle aynı gerginliği hissetmiş olacak ki aynı şekilde adımlarını durdururken ortamda birkaç saniye süren bir sessizlik olduktan sonra şu bağırış duyuldu;

"Ay olmuşsunuuz!"

Berk ve ben şaşkın şaşkın yerinde zıplayıp üstümüze doğru koşan Zeynep'e bakarken birden ikimiz de aynı anda boyuna atlayarak "Olmuşunuz, olmuşsunuz!" diye sevinçle adeta bağrınca istemsizce bir adım geriledikten sonra bir elimi onun beline koydum ve "Zeynep bize olgunlaşmış karpuz muamelesi yapmaz mısın?" diye konuştum. Bu benzetmemle gülerek geri çekilip bir eli benim diğer eli ise Berk'in omzundayken "Ama oldunuz değil mi?" diye sorduktan sonra bir bana bir Berk'e bakarak hevesle "Sevgili oldunuz?" diye sorusunu tekrarladı.