Ay ışığı altında uyuyamadığım bir gece
Ne kadar beklersem bekleyeyim, gelmeyeceksin
Yanımda boşluk var
Artık yalnız olmaya yabancılık duymuyorum...
JJK×PCY
Tek başıma hastaneye geçtiğimde koridorda bıraktığımız yerde oturan TaeHyung'un yanına gittim. "Uyanmadı mı?" kafasını sağa sola sallayıp bana döndüğünde kaşlarını çattı. "Ağabeyim nerede?" dişlerimi sıkıp gözlerimi yumdum. Hala sinirliydim ama bunu ona yansıtamazdım, zaten fazlasıyla başında dert vardı.
Gözlerimi geri açıp arkama yaslandım. "Kovdu beni." oldukça düz bir sesle söylediğim şeye iyice kaşlarını çattı. "iyi de neden?" bıkkın bir nefes verip tekrar ona döndüm.
"Bilmiyorum TaeHyung. Sadece görmek istemediğini söyledi birde-" devamını getirmedim çünkü zaten sonra doğru sesim iyice cılız ve çatallı çıkmıştı. "Birde ne?" bu çocuk cidden hiç halden anlamıyordu.
"Birde.. Sinirlendiği için onu gayet iyi anladığımı söyledim ve o da bilip bilmeden onu asla anlayamayacağımı söyledi." sesim iyice çatallaşmış ve beni dinlemeden sol gözümden bir yaş firar etmişti bile. Kollarını bedenime dolayıp kafamı göğsüne yasladığında şikayet etmeden diğer yaşlarımında akmasına izin verdim.
"Chaeyoung, kızım?" annemin sesini duymamla TaeHyung' tan ayrılıp neredeyse koşarak annemin yanına gittim. Sarıldığım da o da sarılıp saçlarımı okşadı. Ağlamam daha da şiddettlenmişti. "Ne oldu?" annemin sorusuyla biraz sakinleşmeye çalışarak ondan ayrıldım. "B-Bay Kim." onunda gözleri dolduğunda devam etmeme izin vermeden tekrar sarıldı. Tamamen sakinleştiğimde annemden ayrıldım. Karşıdan bize bakan Jungkook' u görmemle gözlerimi devirip annemin elinden tutarak koltuğa oturdum.
«...»
Hemşire Bayan Kim'in uyandığını söylediğinde hepimizin birazda olsa morali yerine gelmişti. Önce Jungkook ardından ise TaeHyung yanına girdiğinde fiziksel olarak gayet iyi olduğunu ama ruhsal olarak berbat olduğunu söylemişlerdi. Onlardan sonra annem de yanına girdiğinde biraz uzun kalmıştı. Sanırım konuşuyorlardı.
Jungkook geldiğinden beri tepkisizce bana bakıyor arada kafasını duvara yaslayıp gözlerini kapatarak dinlendiriyordu. Bense TaeHyung'un omzuna kafamı yaslamış öylece yere bakıyordum. Jungkook'a kırılmıştım. Ne olursa olsun insan bir özür dilerdi ama pek niyeti yok gibiydi.
Tamam yaşadığı şey çok ağırdı her ne kadar üvey babası olsada küçüklüğünden beri onlarla olmalıydı ama düşünmeden hareket edip konuşması içimde zaten kırık olan şeylerin parçalarının kaybolmasına sebep olmuştu. Parçaları kaybolan şeyler bir daha düzelemezdi ama güçlü durmam gerekiyordu. En azından güçlü durmaya çalışmalıydım.
Annemin adımı seslenmesi ile sıçrayarak ona baktım. "Sende görmek ister misin?" kafamı sallayıp yerimden kalktığımda ani kalkışım ve açlığımdan olsa gerek gözlerim kararmıştı. Sendeleyip kalktığım yere tekrar oturdum.
Gözlerimi bir süre kapalı tutup geçmesini bekledim. Annemin ve etrafımdakilerin telaşlı seslerini duyabiliyordum ama tepki veremiyordum. En son hiçbir şey duyamadığımda kafamın sızısı ile karanlığa boğuldum.
...
⚡Birazcık kısa oldu ama idare edin artık xndndnfncj
⚡Sizleri seviyorum. Oy ve yorumlarınızıda bekliyorum..💙
⚡I, purple you minnoşlarım.
By:Tokyo
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
