Ay ışığı altında uyuyamadığım bir gece
Ne kadar beklersem bekleyeyim, gelmeyeceksin
Yanımda boşluk var
Artık yalnız olmaya yabancılık duymuyorum...
JJK×PCY
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Roséanne Park Chaeyoung
Okul çıkışı Taehyung ile hastaneye gidecektik. Dalgın dalgın çantamı topluyordum. "Rosie biraz hızlı olur musun? Herkes okuldan çıktı neredeyse." Tae' nin dediği şeyle eşyalarımı hızlıca çantaya koydum. "Gidelim."
Taehyung' un telefonu çaldığında hemen çıkartıp açtı. "Alo."
"Ne!? Ta-tamam geliyoruz." Tae telaşla telefonunu cebine koydu. Bende ona korkulu gözlerle bakıyordum. "Rosie bırak otobüsü koşarak gidelim." Başımla onu onayladım. Hastanenin ismini söylediğinde koşmaya başladık.
Uzun süre koşmuştuk ve gelmiştik. İçeri girip danışmana gittik. Tae ailesinin ismini söyledikten sonra beklemeye başladık. "68 numaralı oda." Yine koşmaya başladık. "Nerde bu oda lan!" Sonunda odayı bulmuştuk.
Jungkook kapının yanında çökmüştü. Ağlıyor muydu? "Abi!" Jungkook kafasını kaldırıp bizim olduğumuz tarafa baktı. Tae Jungkook' a yanına gidip sıkıca sarıldı. "Onlar iyi mi?" Ayağa kalktılar. Jungkook başını eğdi. Sanırım bir şey olmuştu. Dolu gözlerimle onları izliyordum. "Bir şey söylesene Jungkook!"
Tae sinirle Jungkook' a bakıyordu. Bir şey olmaması adına Tae' nin yanına gittim ve onu çekip koltuğa oturttum. "Burada dur Taehyung." Jungkook' a döndüğümde yere çöktüğünü farkettim. Bende yanına çöktüm. "İyi misin?" Dedim elimi omzuna koyarak.
"Bu haldeyken nasıl iyi olmamı beklersin?" Terslemeyseydin iyiydi. Yanına oturdum. "Birisine bir şey oldu değil mi?" Yavaşca başını salladı. Zorla yutkunarak sordum. "Ki-Kim?"
"Ba-bay Kim." Ağlamaya başladı. Benimde gözlerim dolmuştu ve tutamayıp gözyaşlarımı saldım. Bende onunla birlikte ağlıyordum.
Ağlıyordum çünkü kaç yıldır tanıdığım insan ölmüştü ve o insan olmayan babamın yerini dolduran tek kişiydi. Bu yüzden ağlıyordum işte. Bir sevdiğimi kaybettiğim için...
Tae gelip Jungkook ile benim arama oturdu ve ikimize birden sarıldı. Benim ne yaşadığımı biliyordu Taehyung o yüzden bana böyle davranıyordu. "Ağlamayın lütfen." Bize diyordu ama kendiside ağlıyordu. "Hadi kalkın güçlü olmalıyız." Ayağa kalkıp diğerlerininde kalkmasına yardımcı oldum.
"Bayan Kim' i görelim." Beni onayladıkları zaman beraber Bayan Kim' in odasına gittik.
Hâlâ uyanmamıştı. "Bakın ne diyeceğim. Rosie sen abim ile eve gidin." Tek kaşımı kaldırdım. "Neden?"
"Abim üstüne rahat bir şeyler giysin." Tae' yi onayladıktan sonra Jungkook' a döndüm. "Hadi gidelim Jungkook." Gitmek istemiyordu ama gitmeliydik. Geri dönecektik nasıl olsa.
«...»
Evlerine gelmiştik. Jungkook ile odasına çıkıp birkaç kıyafet aldık. "Çıkabilirsin." Dedi Jungkook bana bakmayarak. "Ben hallederim sen git." Kovuluyormuydum şu an?
"Neden?" Dedim suratımı asarak ona baktım. "İstemiyorum yanımda durmanı! Gitsene!" Kükremişti resmen ve bu benim korkmama sebep olmuştu. "Bak seni anlıyorum Jungkook. Şu an üzgün ve sinirlisin. Sinirini başka insanlardan çı-"
"Beni anlayamazsın Rosé! Sen bunları yaşadın mı!?" Gözlerim dolmaya başlamıştı işte. Bilip bilmeden konuşmamalıydı. "Seni o kadar iyi anlıyorum ki Jungkook inan bana. Hatta seni senden daha iyi anlıyorum." Anlamazca bana baktı.
"Nasıl anlayabilirsin ki?" Alayla güldüm. Ardından birkaç gözyaşı döktüm. "Benimde babam yok aptal! Ve sen bunu bilmeden boş boş konuşup kalbimi kırıyorsun!" Jungkook şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu. "Rosi-" Onun konuşmasına fırsat vermeden odadan çıktım.
Dediği gibi gidiyordum işte. Kendiside bunu istemiyor muydu?
Evden çıktığım gibi otobüs durağına gittim. Gidene kadar ağlamıştım.
Hayatımı bilmeden yargılaması çok saçma ve kalp kırıcıydı. Ben ona yardım etmeye çalışırken o sadece bana karşı çıkıyordu.
Aslında çok küçük yaşta anladığım şeyi bir kez daha anladım.
İnsanlara güvenilmemesi gerektiğini.
...
⚡Evettt babaları gitti. Ne kadar cani bir insanım sjdlsjd
⚡Şaka bi yana umarım beğenmişsinizdir. Sonra görüşürüz canlarım💞🌸
