FORGOTTEN

Part 13 ꨄ︎

نگاهش به ابرهای غم گرفته و رنگ رفته بود. جسمی در وجودش سنگینی میکرد.
کیم سوهوی زیباش، پسر خجالتی و بامزه ایی که در نظرش از شاهزادگی بندانگشتی ها فرار کرده بود و به دنیای غرق خون ادم ها رسیده بود...بهش تعلق نداشت.
نگاه از اسمون مرده گرفت و وارد خونه شد. میدونست قراره بارون بیاد.
سوهو روی یه تک مبل نشسته بود و روی دفتری که تکیه داده بودش به دسته ی مبل مینوشت.

لب گزید. همین امروز سوهو واضحا ردش کرد و کور سوی امید توی وجودش رو از بین برد.
نگاه سوهو بالا اومد و با چشمهای مشکی خرگوشیش زیبایی رو به سهون یاداور شد.

_کی اومدی؟

سهون مسخره خندید.‌چه سوالی بود وقت اون رو جلوی در میدید.

_الان

اروم جواب داد و سمت اتاق خواب رفت. بهتر بود از پیش سوهو بره اما قلبش اجازه نمیداد.
میدونست سوهو عمدا داره تهدید میشه و بهتره تنها نمونه.

سوهو پشت سرش وارد اتاق شده بود، سوالی نگاهش کرد و اون لبه ی تخت نشست: س..سهون

کتش رو دراورد و روی رخت اویز انداخت: بله

سوهو کمی مردد نگاهش کرد و بعد نگاهش رو به دستاش داد.

_چی شده؟

سوهو با لبه ی ملحفه توی دستش بازی میکرد و نگاهش رو از اون میدزدید: تو...تا حالا..از ینفر خوشت اومده؟

متعجب دست از کارش کشید. سمت سوهو رفتو کنارش روی تخت نشست: منظورت چیه؟

انقدر خوش شانس بود که منظور این پسر با گونه های گل انداختش خودش باشه؟ بگه من ازت خوشم میاد سهون؟
نه نبود. هرچند نمیتونست وسوسه ی "هیچی نشد نداره" رو جدی نگیره.

_من...از یه نفر...خوشم میاد

با خجالت گفت و ضربان قلب سهون مثل یه دیوونه روی بندی وسط اسمون، شدت گرفت.

دست کوچک و ظریفش رو گرفت: اون کیه؟

سوهو خجل لبخند زد و باعث شد اشوب توی دل سهون بهش تهوع بده.

_یکی...توی شهر...یه خانم فروشنده

یک دو سه...مثل اینکه سهون از ارتفاع بلندی به پایین پرت بشه و بجای تمام استخون های بدنش...قلبش ترک بخوره.

نگاه بهت زده و پر غمش روی صورت خجالت زده ی عشق سه ساله اش بود. درگیر تمام مدتی که سوهو رو بوسید و سگ دو زد تا سوهو حداقل کمی از این عشق رو درک کنه.

اما...مگه ذهن مثبت سوهو سمت این ممنوعه میرفت؟ مگه وقتی اون کتاب چند صد صفحه ایی رو خوند...وقتی تمام حمایت ها و حس بین اون دو نفر رو دید، عشقشون رو درک کرد؟

سهون به معشوقه ی منتظرش لبخند بیحالی زد: مبارکه

بعد بلند شد و دوباره لباس هاش رو دراورد.