Ema kishte mbetur e mahnitur nga bukuria e Ermalit, vazhdimisht ne mendje i vinte buzeqeshja e tij e paster, fjalet e tij te sinqerta dhe ndonjehere te mbushura me gezim qe kishte takuar gjyshen. E kunderta e saj, ajo gjithmone ia kishte beret e pamundur jeten familjareve te saj. Ndersa ai kishte udhetuar kaq shume vetem per ta takuar gjyshen e tij. Kerkonte ne rrjetetet sociale por kot, nuk gjeti gje ne lidhje me te. Nuk ia dinte as mbiemrin. E la telefonin tutje dhe beri te zbriste poshte, por nje mesazh ne telefon e ndali.
-Ftese miqesie ne instagram? U gezua pamase kur ne ekran u shfaq emri i tij. Priti disa minuta pastaj ia pranoi kerkesen e miqesise. Ishte hutuar me fotot e tij saqe nuk e kishte degjuar as gjyshen qe po e therriste disa here. Padashur klikoi nje zemer ne nje foto te tij dhe u pendua. Por tashme ishte vone, kshuqe e la me aq ate pune.
-Domethene ajo ishte fotoja qe te pelqeu me shume?-I shkruajti ai I pari.
-Jo jo, une.-deshi ti thoshte se gabimisht kishte klikuar ne foton e tij, por iu duk dicka femijerore. E la me aq mesazhin e tij, nuk ia ktheu por zbriti poshte te gjyshja. Fundja, kishte kohe sa te doje per te biseduar me te.
********************
-Cpo..ndodh ketu?-pyeti Adea e habitur nga ajo pamje. Kushtrimi dukej mjaft I lumtur, kjo kuptohej nga buzeqeshja e tij ne fytyre. E kunderta e tij ishte Taulanti, dukej I merzitur, I lodhur.nuk ishte me ai I perpami. Dukej qarte se edhe ai ishte aq I lenduar nga gjithe kjo situate njejt si ajo.
-Eja moter, ulu. Kemi bisede te gjate sot.-I tha Kushtrimi dhe u ngrit ta perqafonte. Ia ktheu perqafimin e lumtur, I kishte munguar shume ai dhe dashuria e tij qe gjithmone ia kishte shprehur me vepra. Pasi u ul afer tij, deshi ta pyeste se cpo ndodh me Taulantin por ne dhome u fut Drita. E ftoi dhe Jonen te ulej por ajo refuzoi.
-Kjo eshte dicka familjare, une smund te mar pjes ne kete bisede Adea. Me mire te largohem-tha ajo dhe beri te ikte por Adea nuk e la.
-Ti konsiderohesh si motra ime, dhe kete e di. Kshuqe do rrish dhe ti ketu me mua, siq ke bere gjithmone. Te lutem.-dhe Jona pranoi. Zuri vend ne ate sallon gjigand dhe nuk tha asgje. Me sy kerkoi per Bujarin, mos valle do e takonte sot.
-Edhe Bujari do vije pas pak, kishte harruar ca gjera ketu.-I tha Taulanti kur e kuptoi gjendjen e Jones dhe ajo uli koken e turperuar.
-Ne rregull, mund te me thoni se perse me thirret zonje?-foli Adea tashme e lodhur nga gjithe ky mister.
-Degjo bije, duhet te dish ca gjera..-dhe smundi te vazhdonte.
-Quhem Adea, me thirrni ne emer ju lutem. Une nuk jam vajza juaj.
-Je, ke qene dhe do jesh gjithmone. Une te kam mbajtur 9 muaj ne bark, une te kam lindur bije. Une te kam rritur ato pak kohe, por e kam bere me shume mundime sepse..
-Mjaft ju lutem. Mbase ju me keni lindur, mbase jam vajza juaj. Por ishit pikerisht ju qe me keni braktisur. Ju me late te vetme ne jetimore. Pa pik meshire me larguat nga jeta juaj. Nuk iu dhimsa aspak? He ma thoni? Aq pengese isha per ju?-shpertheu Adea ne te qare dhe per here te dyte po e ngriste zerin.
-Nuk eshte ashtu si mendon bije, une kurr ste kam braktisur. Perkundrazi, gjate gjithe ketyre viteve skam lene vend pa te kerkuar.
-Posi posi. Kush me dergoi pra ne jetimore? Mos me thoni se me rrembyen nga duart e juaja e bla bla bla..si neper filma. Mjaft me pranojeni gabimin.-foli ajo duke qare.
-Adea qetesohu moter. Me beso, asgje nga keto qe thua nuk eshte ashtu. Degjo njehere pastaj fol-e keshilloi Kushtrimi.
-Cfare te degjoj vella cfare? Se si me braktisen? Apo arsyen pse e kane bere?
-Mjaft me. Kjo ceshtje duhet te mbaroje tani-foli Urimi dhe u ul afer Adeas. Mori fryme thelle, shtrengoi doren e saj dhe I foli embel.
-Bije, edhe pse nuk je vajza ime une e di se sa shume te ka dashur mamaja jote. Ajo kurr nuk te braktisur, juve ju ndau nje fatkeqsi, dhe per kete jam une deshmitari.-foli ai qete duke e lene Adean te habitur.
-Si ? si mendoni? Spo kuptoj asgje-foli ajo konfuze.
-Mamaja yte ka vuajtur shume nga babai yt I vertet. Gjithe ato vite prane tij I ka kaluar plot tortura, rrahje e vuajtje. Nje dite...ajo vazhdoi ti jepte fund asaj jete..largohet nga shtepia sebashku me ty ne krahe, duke kerkuar nje jete me te mire per ty-dhe aty ndaloi teksa e shihte te shoqen te merzitur. Ne ato momente, Drites I vie ne mend ajo dite e mallkuar.
-Ate dite ka qene fortune e madhe, acarr I madh.-dhe aty vazhdon Urimi duke ia treguar gjithe ngjarjen. Adeas I dukej e pamundur e gjithe kjo, I dukej si nje film.
-Une..une isha ne makine me Taulantin duke u kthyer nga spitali. Aty e shoh mamane tende, te shtrire ne toke. Kishte pesuar nje perplasje te forte ne koke, ngaqe era e forte e kishte perplasur ten je dru. E dergova ne spital dhe qendroi ne koma gati se nje vit. Gjeja e pare qe tha kur u zgjua, ishte emri yt. Ajo vazhdimisht pyeste per ty e une pergjigje skisha. Sdija gje per ty, as per egzistencen tende.
Adea spo mundej te qetesohej, e gjithe kjo ngjarje I dukej si nje film. Ishte dicka e pabesuar per te.
-Pas nje viti u kthyem ne lagjen tuaj, pyetem shume njerez per ty por askush nuk dinte gje. Disa thonin se te ka shkelur nje makine, disa te tjere se te kane rrembyer. Por askush nuk e dinte sakte te verteten. Por mamaja yte asnje dite nuk reshti se kerkuari per ty, punesoi nje detektiv te te gjente por nuk arriti dot. Pas disa minutash heshtje, Adeas iu kujtua te pyeste dicka.
-Pak me pare..ju thate se ate dite...ne makine me ju ka qene Taulanti, dhe se ju ishit duke u kthyer nga spitali. Si eshte e mundur kjo?-pyeti e habitur. Urimi spo fliste, per nje moment goja iu mbyll.
-Ate dite..Urimin e kane lajmeruar per t'I treguar se e shoqja ka nderuar jete. Ka qene e semure nga kanceri.-nderhyri Drita kesaj radhe.
-Bije...Taulanti nuk eshte djali im, edhe pse e kam rritur dhe e kam dashur si te tille. Por une sjam mamaja e tij. Ju te dy nuk jeni MOTER E VELLA-tha Drita duke qare por njekohesisht e lumtur sepse tani vajza e saj mund te bashkohej me Taulantin. Ky lajm..i erdhi si bombe Adeas. Gjate gjithe kesaj kohe kishte fajesuar veten se kishte qene e dashuruar ne vellaun e saj, por tani e verteta doli ne shesh. Nuk e mohoi se ky fakt I pelqeu shume, por gjendja e Taulantit e brengosi se tepermi.
-Mjaft ishte per mua kjo. Me leje tani-tha Taulanti dhe u ngrit u largua. Skishte nerva te merrej me asgje, ishte merzitur tejmase sot. Kishte nevoje per qetesi. Tani ishte ai qe kerkonte te rrinte vetem, te pakten vetem sot.
