Kaluan disa dite dhe gjendja e Drites ishte permiresuar goxha shume por I duhej edhe ca dite te rrinte ne spital. Kishte degjuar fjalen e saj MAMA, ajo e kishte bere te khehej nga vdekja. Dera e dhomes trokiti dhe e perhumbur ne mendime, nuk e kishte pare personin perballe.
-Hmm..mirdita ma..mama...si ndihesh sot?-e pyeti Adea e lumtur kur e pa se tanime rreziku kishte kaluar. Por fjalen mama e shqiptoi paksa me veshtiresi.
-Me mire bije, fale teje me mire. Ti...ti me ktheve nga vdekja-dhe ia shtrengoi doren forte.
-Une..une sbera asgje...thjesht thashe fjalet qe I ndjeja ne ato momente.-dhe I dhuroi nje puthje te lehte ne faqe. Te dyja, nene e bije per here te pare po qanin prane njera tjetres.
-Ishte ajo fjala jote qe me beri te kthehem ne jete bije. Sepse kam vite qe pres ta degjoj nga goja jote ate fjale. Kam vite qe enderroj bijen time te me therrase mama. Dhe ne varr te isha, do ngrihesha nese ti do me thoje. Une jetoj per ty bije.-dhe ia ledhatoi lehte faqet. Pas disa minutash ne dhome u futen dhe Urimi me Taulantin.
-Shpirt je me mire?-e pyeti Urimi tashme I lumtur qe e shoqja ishte sheruar.
-Tani qe ju pash juve, jam personi me I lumtur ne bote-ia ktheu ajo me lot gezimi.
-Adea, mendoj se jemi te tepert ketu. Spo na perfillin aspak. Si thua ta leme ciftin vetem?-qeshi Taulanti dhe te tjeret me te. U afrua afer Drites dhe e perqafoi lehte.
-E kaluar qoft mama. Na trembe-i tha ai dhe shikimin mbante nga Adea. Ajo behej gjasme xheloze kur ai e therriste ate mama.
-Mos I thuaj ashtu, eshte nena ime.-nderhyri ajo gjasme xheloze.
-Edhe e imja mistrece. Kshuqe mbaj gojen mbyllur ose dil jashte.-filluan te grindeshin aty dhe Urimi me Driten vetem qeshnin.
-Mjaft tani, jam nena e te dyve. Kshuqe skeni pse grindeni-nderhyri Drita.
-Meqe qenke nena e te dyve, atehere kjo I bie se une dhe Adea smund te kemi asgje bashke.-dhe Adea e shikoi shtrember.
-Provo e largohu serish nga une, e sheh se cdo te bej.-e kercenoi ajo. Pas pak ata te dy dolen per tu shetitur, dhe I lane vetem Urimin me Driten.
-Urim, dua te te pyes dicka.
-Urdhero shpirt.-beri te paditurin edhe pse pyetjen e saj vecse e dinte.
-A e arrestuan ate monstren?-dhe ai pohoi I lumtur me koke.
-Madje jam kujdesur ta merr denimin maksimal. Le te kalbet ne burg, ate e meriton ai felliqesira pas gjithe atyre vuajtjeve qe ti ka shkaktuar.-dhe ajo e perqafoi forte. do I ishte gjithmone falenderuese atij personi qe tere jeten I dhuroi mbrojte dhe dashuri.
-Falemnderit qe egziston Urim. Jam...jam e lumtur dhe me fat qe kam ne krah nje person si ti.-dhe I dhuroi nje puthje te lehte.
**********************
Taulanti dhe Adea kishin dalur per shetitje. Here grindeshin here pajtoheshin. Castet e tyre te lumtura I nderpreu telefoni I saj.
-Alo-iu pergjigj telefonates se Kushtrimit.
-Adea, mund te vish ne shtepi moter? Ema ka tere diten qe eshte mbyllur ne dhome. As nuk flet me askend, as nuk ha asgje. Gjate gjithe kohes rri e merzitur.
-Po por sdi sa do ma degjoje fjalen vella. Ti e di.
-Provoje njehere. Mbase...me ty mund te flase me lirshem. Sinqerisht, te gjithe jemi brengosur me gjendjen e saj.
-Ne rregull vella. Tani do vij. Pafshim.-dhe e mbylli telefonin. I tregoi Taulantit gjithcka dhe ai e dergoi ne shtepi.
Pasi arriti, shkoi menjehere ne dhomen e saj e cila ishte e kycur me celes.
-Hmmm Ema jam Adea. Mund te flasim pak?-dhe u ndal aty te priste por kot. Asnje levizje, asnje ze nga mbrapa asaj dere.
-Ema, vetem smund te besh asgje moter me beso. Ndonjehere fjalet e dikujt te ndihmojne shume. Hape deren te flasim.
-Sdua te flas me asnje.-bertiti ajo paksa dhe lotet I binin pa ndale.
-Atehere me degjo. Ti kerkove falje nga une, me the se je penduar per cdo gje. Ma verteto pra, ky eshte casti I duhur. Nese vertet je penduar, hape deren te flasim. Vetem atehere do te te besoj.-dhe pas pak degjoi celesin e deres ku ajo doli qe aty me syte e enjtur nga te qarat.
-Ema, cke keshtu? Cfare u be?-dhe e mori ne perqafim. Kurre ne jeten e saj nuk e kishte pare Emen ne ate gjendje.
-Ai..ai me la moter. Iku nga une pergjithmone.-dhe u struk ne perqafimin e saj duke e lene Adean te hutuar. Ajo sdinte gje per Ermalin ndaj u futen te dyja ne dhome dhe ajo I tregoi cdo gje.
-Kush te tha se eshte larguar? Mbase..
-Ai vet moter. Kishte bere ca foto ne Angli dhe pak me pare I postoi ne instagram. Qe ate dite kur jam kthyer nga fshati as nuk me ka shkruar as asgje. E kam telefonuar disa here por kot, sme eshte pergjigjur. Madje...madje kur I shkruajta nje mesazh sot, me bllokoi.-dhe uli koken per t'i fshire lotet.
-Eja, cohu nga ketu. Do shkojme ne fshat-I tha Adea papritur.
-Si mendon ne fshat? Pse? Ai eshte larguar tashme. Kot do bejme ate udhetim.
-Po por gjyshja e tij do na jep adresen dhe ne sdo e leme kete pune me kaq. Eja tani mos bej naze-dhe e kapi per krahu.
-Vishu shpejt, per gjysme ore te pres poshte. Mire-dhe Ema pohoi me koke. Pasi doli nga dhoma e saj, telefoni Taulantin dhe I tregoi gjithcka.
-Do ju dergoj une shpirt ska problem.
-Ne rregull zemer, per gjysme ore eja ne shtepine time dhe na mer.-dhe mbaroi telefonaten. Prinderve nuk iu tregoi asgje. Iu tha se do dilnin me Emen per shetitje pasiqe me ne fund kishte arritur ta bindte te dilte nga dhoma dhe ata I besuan. Pas pak Ema zbriti poshte dhe sebashku me Adean dolen jashte ku po I priste Taulanti.
-Gati per nje udhetim te paharruar?-qeshi ai dhe Adea sebashku me te.
-Me beso Ema, gjithcka do rregullohet. Tani fshiji lotet se dukesh tmerresisht keq.-dhe u futen ne makine. Pas disa oresh udhetim, me ne fund arriten ne fshat. Adea me Taulantin shkuan te gjyshja e saj dhe ajo u gezua teper kur e pa ate. E donte shume Adean dhe pse e dinte se nuk ishte mbesa e saj e vertete. Ema ishte nisur per te shtepia e tij, shpresat I kishte humbur por serish deshironte t'i ndiqte keshillat e Adeas. Sa me shume qe I afrohej asaj shtepie, aq me shume ankthi po e mbyste. Arriti te dallonte silueten e tij teksa ngadale po I nxirrte valigjet nga shtepia. Vrapoi shpejt, aq sa iu duk vetja ne nje gare vrapimi. Kur me ne fund arriti ti paketonte gjerat e tij ne makine, perqafoi forte gjyshen duke I premtuar se do vinte serish dhe u nis per te makina. Sa beri ta hapte deren, degjoi nje te bertitur te forte andej pak me larg.
-Ermal ndal. Mos u largo-dhe ktheu koken per te pare ate. Personin e fundit qe e priste aty. mendonte se ajo kishte hequr dore prej tij por ndodhi e kunderta.
-Ema..ckerkon ti ketu? Pse erdhe?-e pyeti I habitur.
-Ti a ske shkuar ne Angli? Ti ckerkon ketu?-tani situate u tensionua.
-Nga e nxorre kete ide Ema?
-Pash foton tende ne instagram, ndaj mendova se je larguar.
-A jo, ate foto e kam bere para se te vija ketu. Nejse..urdhero cdeshe te me thuash. Se sdua te vonohem.
-Mos shko Ermal. Te lutem...mos me braktis-dhe kapi doren e tij per ta shtrenguar fort.
-E pse mos te shkoj?skam asnje arsye te qendroj ketu. Ti hoqe dore nga une qe ate dite qe u largove. Kshuqe skam pse te rri asnje minut me shume ketu.
-Qendro per mua, beje per mua...sepse..te dua dreqi e marrte, te dua shume. Fale teje, jam kjo qe jam sot. Fale teje une u bera tjeter njeri. Dashuria jote me beri te mendoj me shume per sjelljen time.-dhe lotet I binin pa pushim. Aty me skishte nevoje per fjale, ndaj Ermali ngushtoi distancen mes tyre dhe u afrua duke I dhuruar nje puthje te zjarrte.
