Amiss Prayer (Zawgyi&Unicode) [Completed]

Part-23(နာကျင်မှု)

For Unicode
နာကျင်မှု


သခင်လေးမည်မျှပင် ဟန်ဆောင်မကောင်း‌နေပါစေ သခင်လေးပြောခဲ့သည့် လမ်းခွဲစကားကို ယခုအချိန်ထိ နာ‌ကျင်နေ‌သေးသည်။

လက်မခံနိုင်ဘူးသခင်လေး လွယ်လွယ်ကူကူစတင်ခဲ့ခြင်းမဟုတ်လို့ လွယ်လွယ်ကူကူအဆုံးမသတ်ပေးနိုင်ဘူး။ ခိုင်လုံ‌တဲ့အကြောင်းပြချက်ကို ပြတ်ပြတ်သားသားမပေးနိုင်ကတည်းက သခင်လေး ကျွန်တော့်ကို ချစ်နေကြောင်း သက်သေပြနေတာနဲ့အတူတူပဲလေ..။ ဒါနဲ့များ ဘာလို့လမ်းခွဲစကား ဆိုတာလဲဗျာ..။

မိမိနှလုံးသားကို ကစား၍၀သောကြောင့် လမ်းခွဲရသည်ဟူသော စကားကို နည်းနည်းမျှသဘောမကျ။ နာကျင်မိသည်။

မကြာခင်က ရပ်ဆဲသွားသော မျက်ရည်တို့သည် နာကျင်မှုကြောင့်တစ်ဖန်ပြန်လည် စီးဆင်းလာပြန်သည်။ မိမိရင်းခဲ့ရသည့်နှလုံးသားကို သူက ကစားခဲ့သည်တဲ့လား။ နာကျင်ရသည်။ နာကျင်ရင်းနှင့် နာကြည်း၍မရသည်က ပိုပင်ပန်းသည်။

ခေတ္တကြာသောအခါ ငိုနေသော နန္ဒသည် တစ်ဖန်ပြန်ပြုံးလာပြန်သည်။ တခြားသူများသာ မြင်ပါက ‘ဒီကောင်လေး ရူးနေပြီ’ ဟုသာ ထင်မည်။ တစ်ယောက်တည်းငိုနေခြင်း၊ ခေတ္တမျှကြာလျှင် တိတ်ဆိတ်သွားခြင်း၊ ထပ်၍ ခေတ္တမျှကြာလျှင် မျက်ရည်များဖြင့်ပြုံးနေခြင်း စသည်အမူအရာတို့ဖြင့် တစ်ယောက်တည်းသာ‌ဝေခွဲမရ၊ ဆုံးဖြတ်ရခက်ခဲနေသော သူ၏ပုံစံသည် သနားဖွယ်အတိ...။

‌ဝေခွဲ၍မရ၊ ဆုံးဖြတ်ရခက်နေသည်တို့မှာ မိမိနှလုံးသားကိုကစားခဲ့သည့် သခင်လေးအား မုန်းချင်သည်။ သို့သော် မုန်း၍မရ။ မုန်း၍မရသောကြောင့် ထွက်သွားချင်သည်။ သို့သော် ကျန်းမာရေးချူချာလှသော အဘကြောင့် ထွက်သွား၍လည်းမရ။ အရူးမီးဝိုင်းသကဲ့သို့ပင်။

မုန်း၍မရ ထွက်သွားရန်လည်းမဖြစ်နိုင်တော့သည့်အဆုံး သခင်လေးကို မြင်နေသမျှကာလပတ်လုံး သခင်လေးကို ဆက်ချစ်နေရုံသာ..။

နောက်ဆုံးတော့ နန္ဒတစ်ယောက် ဆုံးဖြတ်ချက်ချနိုင်ခဲ့ပြီ။ အဲဒီဆုံးဖြတ်ချက်က မှန်ကန်ပါ့မလား။

ကျွန်တော့်နှလုံးသားကို ကစားနေသည်ဆိုလင့်ကစား ကျွန်တော်က ဆက်၍အသုံး‌တော်ခံပေးမည်ဖြစ်၍ ဆက်၍သာ ကစားပေးပါ။ သခင့်အနားကထွက်သွားဖို့ ရည်ရွယ်ချက် မရှိသည်ဖြစ်၍ သခင့်အပါးတွင် ကပ်ပါးကောင်သဖွယ် နေနေရဦးမည်။

‌အေးစက်နေသာ လေညင်းသည် ခြုံထည်အပိုမပါသော နန္ဒ၏ခန္ဓာကိုယ်လေးအား ညှာတာခြင်းမရှိ တိုက်ခတ်မြဲ တိုက်ခတ်‌နေသည်။

ထို့အတူ သခင်လေးပင် မုန်းလင့်ကစား မိမိသည်လည်း သခင်လေးအား ဆက်၍ချစ်မြဲ ချစ်နေဦးမည်။

ဆူညံသံတစ်စုံတစ်ရာမရှိ.. တိတ်ဆိတ်မှုအတိရှိသော ပတ်၀န်းကျင်နှင့် လေညင်း၏အေးစက်မှုတို့သည် နန္ဒ၏တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် အေးစက်မှုတို့ကိုမမီခဲ့။ မျက်ရည်များ ကုန်လုနီးနီးအထိ ငိုကြွေးခဲ့သည်ဟု မှတ်ယူထားသည်။

အေးစက်နေသော လေ‌ညင်းသည် နန္ဒ၏ ကိုယ်ငယ်လေးအား မအေးခဲစေခဲ့။ သို့သော် နှလုံးသားကိုမူ အေးခဲစေခဲ့သည်။ ထိုသို့အေးခဲခြင်းသည် မိမိအနေနှင့် သခင်လေးအပေါ်ထားသည့် ခံစားချက်များအေးခဲသွားခြင်းမဟုတ်။ နှလုံးသား၌ရှိသော သခင်လေးအားချစ်ခြင်းကို ပျောက်ကွယ်မသွားစေရန် ‌အေးခဲမှုဖြင့် ထိန်းချုပ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ဆုံးဖြတ်ချက်တို့ သေချာပြီးသည့်နောက် နန္ဒသည် ယခင်ကကဲ့သို့ နူးညံ့တတ်သော ကြင်နာတတ်သော နန္ဒမဟုတ်တော့။ သွေးအေးအေးနှင့် ရက်စက်သည့်အသွင်ကို ဆောင်နေသည်။

ထိုနေ့ကတွင် ညကိုးနာရီထိုးသည်အထိ နန္ဒအိမ်ပြန်မလာခဲ့ပေ။ အိမ်ရှိ ယောက်ျားသားတို့ကိုလည်း ရှာဖွေကြသည်။

ဦးသစ္စာမှာလည်း အလွန်အမင်းကို စိတ်ပူနေသည်။ သူ၏သားလေးသည် ‌နှစ်စေ့ကံကုန်ခြင်းဖြင့် တစ်ခုခုများဖြစ်နေမည်လားဟု ထင်ကာ ရင်၀ယ်မီးတောက်နေသည်။

“ သားတော် ဘာလို့သူ့ကိုထားခဲ့တာလဲကွယ်.. မြို့အကြောင်း သိပ်မသိတဲ့လူက ဘယ်ကိုသွားစရာရှိတာတဲ့လဲ..။ ပေါ်တာဆွဲလို့များ ပါသွားလေသလား “

“ သားတော်မသိဘူးမယ်မယ် သူခဏနေခဲ့ဦးမယ်ဆိုပြီးတော့ ကျန်ခဲ့တာပါပဲ “

ကောင်လေးရယ် မင်းဘယ်ကိုသွားနေတာလဲ။ စိတ်ပူလို့ ရူးရတော့မယ်။ ဒီလို‌ဖြစ်မယ်မှန်းသိရင် မထားခဲ့ပါဘူးကွာ။ အခုတော့ မင်းခဏလောက်စိတ်ပြေလက်ပျောက်နေတာပါဆိုပြီ ထားခဲ့မိတာ ကိုယ်မှားသွားပြီလား။ နောက်ပြီး ဦးသစ္စာပြောတာ ကြားရတယ်..။ ဒီနေ့က မင်းမွေးနေ့တဲ့။ မွေးနေ့မှန်းသာ သိခဲ့ရင် ကိုယ်ဒီလို ရက်စက်မိတယ်မထင်ဘူး။ တောင်းပန်ပါတယ် ကောင်လေးရယ်...။

ထိုသို့သခင်လေး၏ ရင်တွင်းစကားကိုမည်သူမျှမကြားခဲ့။ ရင်ထဲတွင် လောင်မြိုက်နေသော မီးတို့ကိုလည်း မည်သူမျှ မမြင်ခဲ့။

သွားရှာနေသော သူများထံမှလည်း သတင်းအစအန မတွေ့သည်နှင့် စိုင်းထွဋ်ခေါင်သည် သူကိုယ်တိုင်ရှာရန် ကားစက်နှိုးနေချိန်တွင် နန္ဒပြန်ရောက်လာခဲ့သည်။ နန္ဒကိုတွေ့တွေ့ချင်းပင် စိုင်းထွဋ်ခေါင်သည် နန္ဒ အနားသို့ ပြေးသွားခဲ့သည်။ နန္ဒမှာမူ အနား‌သို့ရောက်လာသော စိုင်းထွဋ်ခေါင်ကို ဂရုမပြု..။ လမ်းလျှောက်မြဲ လျှောက်နေသည်။ ထို့ကြောင့် နန္ဒ၏ကိုယ်ငယ်လေးအား လှုပ်ရမ်းကာ စကားပြောခဲ့သည်။

“ မင်းဘယ်တွေသွားနေတာလဲ နန္ဒ ဟမ်.. “

“ ထားခဲ့တဲ့နေရာမှာပဲ ရပ်နေခဲ့တာပါ “

“ ဘာလို့ အခုချိန်မှ ပြန်လာရသလဲ.. ပြန်လာတဲ့အချိန်ကို ကြည့်ဦး.. ငါတို့တွေ မင်းကို ဘယ်လောက် စိုးရိမ်ခဲ့တယ်ထင်သလဲ “

“ ဟက်... စိုးရိမ်တယ်လား.. မုန်းနေတဲ့သူကို စိုးရိမ်စရာမလိုဘူးလေ..။ အခုက စိုးရိမ်နေတာဆိုတော့ ချစ်နေတုန်းပဲမဟုတ်လား “

“ ဒီအချိန်က ဒါတွေပြောနေရမယ့်အချိန် မဟုတ်ဘူး နန္ဒ “

“ အဲဒါဆို ပြောလို့ရမယ့်အချိန်လေးကို ပြောပြပါဦး..။ ကျွန်တော်လာပြောမို့လေ.. “

ကောင်လေးစကားပြောနေပုံသည် အရင်ကနှင့်မတူ အေးစက်စက်နှင့် လိပ်ပြာလွင့်နေသည့် သူနှယ်။

အပများ မှီလာသလားကောင်လေးရယ်..

“ တောင်စောင်းမှာရပ်နေရင်း အကြာကြီးစဉ်းစားခဲ့တယ်...။ သခင်လေးအနားက ထွက်သွားဖို့နဲ့ ထွက်မသွားဖို့ကို အချိန်အကြာကြီးတွေဝေနေခဲ့တာ..။ တကယ်လို့.. သခင်လေးရဲ့အနားကထွက်သွားမယ်ဆုံးဖြတ်ခဲ့ရင် အခုအချိန်.. သခင်လေးတို့ ကျွန်တော့်အလောင်းကို သိမ်တောင်‌အောက်မှာ ပွဲပေးပြီးရှာနေရလောက်ပြီ..။ ဒါပေမဲ့ အခုက ကျွန်တော်ဒီအိမ်ကို ပြန်ရောက်လာပြီဆိုတော့.. ကျွန်တော်ဘာကိုဆိုလိုလဲ သခင်လေးသိမှာပါ...”

သိတယ်ကောင်လေး.. မင်းပြောချင်တာကိုသိတယ်။ ထွက်မသွားဘူးဆိုတော့ ရှေ့ဆက်တိုးမယ်ပေါ့..။ ဘာလို့များခေါင်းမာရတာလဲ ကောင်လေးရယ်..။ အဆုံးသတ်မှာ မင်းကို သိပ်နာကျင်မှာစိုးတယ်..။

“ လွယ်ကူခြင်းမရှိတဲ့ တေးသွားတစ်ပုဒ်ကို အဆိုရှင်ကလည်း ခက်ခက်ခဲခဲ သီဆိုရတယ်...။ အဲဒီလိုပဲ လွယ်ကူခြင်းမရှိတဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ကျွန်တော်ကလည်း ခက်ခက်ခဲခဲနဲ့ ရှေ့ဆက်တိုးပြီး ကမိနေဦးမယ်..။ သခင်လေး စိတ်ရှုပ်နေမယ်ဆိုတာကို သိတယ်..။ သိလို့လည်း ကြိုပြီးတောင်းပန်ထားမယ်နော်..”

နန္ဒစကားအား ပြန်လည်မတုံ့ပြန်ရသေးခင် မယ်မယ်က နန္ဒအားတွေ့ကာ လှမ်းခေါ်လိုက်သောကြောင့် နန္ဒနှင့် မိမိတို့ စကားပြတ်သွားသည်။

“ နန္ဒ.. မင်းကွယ် ဘယ်ကိုများသွားလေသလဲ..။ အိမ်တော်ကလူတွေ အကုန်လုံးစိုးရိမ်နေကြတာ “

“ စိုးရိမ်မှုအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သခင်မကြီး။ အရေးကြီးကိစ္စရှိနေလို့ ခဏကျန်ခဲ့တာပါ “

“ ခေတ်အခါကြီးက မကောင်းရကြားထဲ မင်းတစ်ခုခုဖြစ်မှာ စိတ်ပူနေကြတာကွယ်..။ မင်းအဘနဲ့ မင်းသခင်လေးဆို ထိုင်လို့တောင်မရဘူး ‌ယောက်ယက်ခတ်နေတာ “

“ စိတ်ပူစေမိလို့ အားလုံးကို တောင်းပန်ပါတယ် “

“ အေးအေး.. ရှိစေတော့ ရှိစေတော့...။ဒါပေမဲ့ ဒါနောက်ဆုံးဖြစ်ပါစေ နန္ဒ “

“ ဟုတ်ကဲ့ သခင်မကြီး “

သခင်မကြီးဒေါ်နန်းသီရိ၏စကားကို ပြန်‌ဖြေနေသော်လည်း နန္ဒပြောနေသော လေသံတို့သည် အသက်မပါ။ မျက်နှာသည်လည်း ရွှင်ပျခြင်းမရှိ၊ ၀မ်းနည်းခြင်းမရှိ၊ ကြောက်ရွံခြင်းမရှိ၊ တစ်စုံတစ်ရာသော ခံစားမှုတို့ရှိမနေခဲ့။

ထိုနေ့ညတွင် နန္ဒ၏ပြောင်းလဲသွားသော အမူအရာကို သခင်လေးတစ်ယောက်တည်းသာ သိနေသည်မဟုတ်..။ အိမ်တော်ရှိလူတိုင်းလိုလို ရိပ်မိပါသည်။ သို့သော် မည်သည့်အရာကြောင့် ပြောင်းလဲရကြောင်း မသိခဲ့ပေ။ အလုပ်သမားတန်းသို့ပြန်ရောက်သောအခါ ဦးသစ္စာက နန္ဒအားစိုးရိမ်တကြီးမေးရှာသည်။

“ သား.. လူလေး ဘာဖြစ်လာတာလဲကွယ်.. ဘာလို့အခုမှပြန်လာတာလဲ.. အဘဖြင့် စိတ်ပူလိုက်တာကွယ် “

“ အသိတွေ့လို့ နှုတ်ဆက်ရင်း စကားပြောရင်း ကြာသွားတာပါအဘ..။ မစိုးရိမ်ပါနဲ့ ညနက်နေပြီအဘ အိပ်တော့နော်။ ကျွန်တော်လည်း ရေချိုးပြီးနားတော့မယ် “

နောက်တစ်နေ့မနက်တွင် မိမိအား မဖိတ်ခေါ်သော သခင်လေး၏အခန်းသို့ ရောက်နေခဲ့သည်။ မိမိမရောက်ဖြစ်သည့် ကာ‌လလေးအတွင်းတွင် ယခင်ကဲ့သို့ ပစ္စည်းများသည်လည်း နေရာတကျမရှိ။ ပန်းအိုးရှိ ပန်းတို့မှာလည်း ခြောက်သွေ့နေသည်။ ရှင်လင်းသင့်သည်များကို ရှင်းလင်းနေခိုက် သခင်လေးနိုးလာခဲ့သည်။

“ နိုးပြီလားသခင်လေး “

“ မင်းက.. ဘယ်လိုလုပ်.. အခန်းထဲရောက်နေတာလဲ ငါ့ရဲ့ အပါးစေက လှထွန်းလေ... လှထွန်းဘယ်မှာလဲ “

“ ဆယ်နှစ်ကျော်ကျော်ကလေးက ဘာတွေလုပ်နိုင်မှာလဲ သခင်လေး..။ ဟိုကခြောက်သွေ့နေတဲ့ ပန်းတွေကို ကြည့်ပါဦး။ အဲဒါတွေက ဆယ်နှစ်သားကလေးရဲ့ အလိုက်သိမှုကြီးလား “

“ ငါမခိုင်းလို့ သူမလုပ်တာ “

“ အခုလို မခိုင်းဘဲ အလိုက်သိလုပ်ပေးနေတဲ့ ကျွန်တော်ရှိတော့ သခင်လေးမမောရတော့ဘူးမဟုတ်လား..။ အဲဒါတွေကိုထားပါ အခုတော့ မျက်နှာသစ်လိုက်ပါဦး..။ မနက်စောစောစီးစီး ဒေါသထွက်တာက လူကို အကျည်းတန်စေတယ်...။ နေ့တစ်နေ့ရဲ့အစမှာ ရွှင်ပျနေမှ တစ်နေကုန် စိတ်ကြည်မှာ..။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘဲ နိုးကတည်းက စိတ်တိုနေရင် ‌တစ်နေကုန် စိတ်မကြည်တော့ဘူး “

“ စိတ်တိုအောင် မင်းပဲလုပ်တာ..။ မင်းရောက်နေကတည်းက ငါစိတ်မကြည်တာပဲ “

“ ဟုတ်ရဲ့လားဗျာ... မနက်နိုးစမှာ ချစ်ရသူရဲ့မျက်နှာကို မြင်ရခြင်းက စည်းစိမ်တစ်ခုပါ..။ အဲဒါကြောင့် သခင်လေးကို ကျွန်တော်က မျက်နှာလာပြပြီး စည်းစိမ်လာပေးတာလေ..”

ကောင်လေး၏စကားတို့သည် သိပ်ကိုရဲတင်းလွန်းသည်။ ယခင်က မိမိလေသံမာသည်နှင့် ငိုနေသည့် ကောင်လေးမဟုတ်တော့ပေ။ စင်စစ် နိုးနိုးချင်းတွင် သူ့ကိုတွေ့ရ၍ ပျော်နေခဲ့ရပါသည်။ သို့သော် ဟန်ဆောင်ရဦးမည်...။

ကိုယ်လက်သန့်စင်ပြီး ပြန်ထွက်လာသည်အထိ ကောင်လေးသည် အခန်းထဲ၌ရှိနေသေးသည်။ ထို့နောက် သူလုပ်နေကျတာ၀န်အတိုင်းပင် အင်္ကျီလာ၀တ်ပေးခဲ့သည်။

“ မနေ့က အဆက်လေးကို ဆက်ပါရစေဦး...။ မလိုချင်ဘူးမဟုတ်လား.. မုန်းတယ်လို့ပြောပါလား..။ အခု ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး မုန်းတယ်လို့ ပြောလေ။ ဘာလို့မပြောနိုင်ရတာလဲ..။ အဲဒါက သခင်လေးရင်ထဲမှာ ကျွန်တော်ရှိ‌နေလို့မဟုတ်လား...။ မလိမ်ပါနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်လိမ်ရတာက ပင်ပန်းတယ် “

“ ချစ်တယ်လို့ မပြောခဲ့တာက မုန်းလို့မဟုတ်ဘူး နန္ဒ။ အဲဒီလိုပဲ မုန်းတယ်လို့ မပြောခဲ့တာကလည်း ချစ်နေလို့မဟုတ်ဘူး...။ မင်းသိထားရမှာက လောကမှာ ဖြစ်သင့်တာရှိတယ် မဖြစ်သင့်တာရှိတယ်။ မဖြစ်သင့်တာကို အတင်းလုပ်ခဲ့ရင်.. မိုက်မဲခဲ့ရင်.. အဆုံးသတ်က နှစ်ယောက်လုံးအတွက် လှပမှာမဟုတ်တော့ဘူး.. “

ထိုစကားကြားပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းထက်၀ယ် ပန်ဆင်လိုက်သည့် နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကွေးရုံမျှသာ ပြုံးလိုက်သော ရွဲ့ပြုံးလေးသည် လူတစ်ယောက်ကို လှောင်ပြောင်နိုင်စွမ်း အပြည့်ရှိသည်။

“ ဟက်.. လှပမှာ မဟုတ်မှန်းသိရင် ဘာလို့ ဖန်တီးခဲ့သေးလဲ။ သခင်လေး ကျွန်တော့်ကို ချစ်ခဲ့တယ်မဟုတ်လား။ ကျွန်တော်လည်းချစ်ခဲ့တယ်လေ။ ချစ်မိလို့ပေးမိတဲ့နှလုံးသားက အခုချိန်မှ ပြန်ယူလို့လည်းရတော့ဘူး “

“ ငါကလည်း အပိုင်မသိမ်းထားတာမို့ အချိန်မရွေးလာယူနိုင်တယ်.. “

“ ပြန်ယူဖို့ ဆန္ဒမရှိတာမို့ တောင်းပန်ပါတယ်သခင်လေး...”

“ မင်းသိပ်ခေါင်းမာတယ် နန္ဒ “

“ အခုမှသိတာလား.. ဒါဆိုရင် သခင်လေးသိတာ နောက်ကျတယ်။ အခုတော့ အပြစ်တင်နေတာတွေကို ခဏထားပြီး အောက်ဆင်းလိုက်ပါဦး။ သခင်မကြီးတို့ စောင့်နေရောပေါ့ “

နန္ဒ၏ စကားဆုံးပြီးနောက် ထိုသူနှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံ ငြင်းခုန်ပွဲလေးကို ဤနေရာတွင် တစ်ခန်းရပ်ခဲ့သည်။ အခန်းဆက်များအား မျှော်လင့်၍ရနိုင်သေးသည်။