Yoongi : Aferin, iyi ki bizi seçtin dememi falan mı bekliyorsun ?
Namjoon : Hayır tabiki, bunun için anlatmadım bunları. Sadece... Senin için endişeleniyorum. O günden sonra tüm enerjini kaybettin sanki. Yüzünün güldüğünu bile göremez olduk. Bu halin beni endişelendiriyor.
Yoongi kafasını öne doğru eğdi. Yine aklında o vardı her zamanki gibi. Özlemden bile büyük bir şeydi içindeki duygu. Göğsünü sıkıştırıp nefes alış verişini hızlandırıyordu. Dolan gözleri içinde hissettiği yoğun duyguların dışarı taşan parçaları gibi yanaklarına süzüldü. Güçsüz ve cılız çıkan sesi Namjoon'u daha da endişelendirdi.
Yoongi : Çünkü canım yanıyor Namjoon. Ondan uzak olmam değil sorun. Onun nasıl olduğunu bilememem. İyi besleniyor mu ? İlaçlarını alıyor mu ? Uyuyabiliyor mu ? Kendini çok yoruyor mu ? Ya da canını sıkan bir şey var mı ? Bunları bilmiyorum ve bilmek istiyorum. Onun yanındayken aldığım nefes gibi çekemiyorum havayı içime. Göğsümdeki ağrıyı geçirmek için her şeyi denedim ama hiçbiri işe yaramadı. Sen söyle şimdi, iyi miyim ?
: :
Minnie : Bugün dışarda kahvaltı etme fikri baya iyi oldu, aferin Shuhua.
Shuhua şirin hareketler yaparak Minnie'ye baktı. Diğerleri de kendi halinde takılırken gülümsediler Shuhua'nın bu haline. Koltuğunda minicik kalmış bir şekilde sessizce telefonuna bakan Soyeon anasayfasında gördüğü fotoğrafla nefesini tuttu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elleri gücünü kaybedince telefonu ayağının yanına düştü. Haftalar sonra yüzünü görmüş olmak onu fena bir şekilde etkilemişti. Mutlu olacağını falan sanmıştı ama yüzünü gördüğü an içini bir endişe sardı. O da kilo vermiş ve gözleri çökmüş gibi görünüyordu. Ağlamaktan şişmiş gibi duran yüzü endişesini arttırırken kızların ona seslendiğini anca duyabilmişti. Soojin arabadan inip ön kapıyı açmıştı. Ellerini Soyeon'un yanaklarına yerleştirip yüzünü kendine çevirdi. Soyeon'un kafasındaki sesler dışarıyı algılamasını zorlaştırıyordu.
Soojin : Soyeon.. Hey, burdayım. Hadi bana bak canım. Soyeon..
: : :
Hoseok : Biraz dinlenin şimdi, moladan sonra tekrar ederiz bu kısmı.
Herkes yorgun bir şekilde bedenini koltuklara bırakırken odada bir telefon sesi duyuldu.
Jimin : Biri açsın şunu. Tae senin mi telefon ?
Tae : Otelde bıraktım ben. Hyunglarım ?
Jin : Jungkookie'nin değil mi bu ? Geçen bu ses yüzünden uyandım.
Jungkook etrafa bakınıp telefonunu buldu. Eline aldığında ekranda gördüğü isim Jungkook'u endişeye düşürdü. Yayıldığı koltuktan hızla kalktığında hyungları da onu izliyordu.
Hoseok : Kimmiş ?
Jungkook apar topar kalkıp hızla odadan ayrıldı. Diğerleri de merak ve endişeyle arkasından baktılar.
Namjoon : Nesi var bunun ?
Tae : Son günlerde pek bir şey anlatmıyor ki.
Jimin : Ailesiyle ilgili bir şey mi acaba ?
Yoongi de uzandığı yerden kaşlarını çatarak Jungkook'un gitti yere bakıyordu. Kapı açık olduğu için görüş alanından çıkmamıştı genç, ya da bilerek tam orda duruyordu.
: :
Jungkook hızla aramaya geri döndüğünde duyduğu ses karşısında daha çok endişelendi.
Soyeon : Jungkook..
Yoongi'yle ayrı kaldıkları süreçte Jungkook defalarca Soyeon'la konuşmak istemişti ama Soyeon onunla da görüşmek istemediğini söyledikten sonra bir daha konuşmamıştı. Şimdi onu arıyor olması Jungkook'u endişelendiriyordu. Kendine gelip konuşmaya geri döndü.
Jungkoom : Soyeon ? İyi misin ? Bir şey mi oldu ? Nerdesin ?
Bir süre sustular. Soyeon birkaç kez iç çektikten sonra cesaretini toplayıp konuştu.
Soyeon : O .. İyi mi ?
Jungkoom arkasına dönüp hyunglarının olduğu odaya baktığında Yoongi'yle göz göze geldi. Yoongi'nin sorgulayıcı bakışlarıyla göz temasını kesip arkasını döndü ona.
Soyeon : Dün.. Gece bir fotoğraf atmış. Çok.. çok kötü görünüyordu... Ağla-dı mı ?
Jungkook telefonun diğer ucundaki kızın sesindeki çaresizliği hissetmişti. Ne dese onun içini rahatlatabilirdi ki ? Hangi cümle acı çeken iki insana birbirinden daha iyi gelebilirdi ?
