when you say you love me(QUADRO SERIES#1)

IKA-LABING SIYAM

"anong pinagusapan niyo?"malamig kong saad sa kanya.nakasakay na kami pareho dito sa kotse niya nang bigla niya akong hilahin palayo doon sa babae kanina.

"its just nothing britney"mahinahon niya saad kaya agad na napalingon ako dito.

"anong its just nothing chandler?kita mo naman kanina diba?inaway niya ako!binato panga ako sa dibdib nang libro diba?tapos its just nothing lang?"naiinis kong saad sakanya at nagbuntong hininga lamang siya.

"britney i know you dont have to shout."

"eh ano ngaa?!"

"sinabi ko lang sakanya na layuan ka niya dahil hindi ko na alam ang magagawa ko sakanya kung sasaktan ka pa niya ulit!"pasigaw niyang sabi.

"eh bakit sinisigawan mo ako?!"

"kasi sumisigaw karin!ano ba britney pati ba naman ito pagtatalunan pa natin?"saad niya at pinipilit pakalamahin ang sarili niya.

naluluha lang ako tumingin sa may bintana at hindi na umimik pa.naramdaman ko nalang na inistart niya kotse niya at pinaandar na palabas nang parking.

"britney look i'm sorry"

"dont talk to me"

"I didn't mean to shout nadala lang ako nang emosiyon--"hindi ko na siya pinatapos magsalita.

"I said dont talk to me chandler i wanna go home"malamig ko paring utas.

natahimik naman siya nang sinabi ko yun.talaga lang ha sinabi niya yun sa malanding babaeng yun e nagpapahawak nga siya nang braso niya kung hindi ko pa siya tinawag kanina hindi pa niya aalisin yung kamay nung babae sa braso niya.ito yung kanauna unahan namin pagaaway pero parang ang lala na agad.hindi ko na namalayan na tumulo na pala yung mga luha ko sa pisnge ko kaya agad ko itong pinunasan nang palihim.pinigilan kong humikbi dahil ayokong ipakita sakanya na nasaktan niya nanaman ako sa pagkakataong ito.

pagkaparada niya agad sa tapat nang bahay namin ay walang sabi sabi na binuksan ko na yung pinto nang kotse niya at tuloy tuloy pumasok sa gate namin at padabog itong sinarado.ni wala manlang akong narinig na tinawag yung pangalan ko galing kay chandler.napakagaling talaga niya.

tuloy tuloy lang ako pagkapasok sa bahay at hindi inintindi kung sino yung mga nandoon at nang pumasok na agad sa kwarto ko.binato ko lang yung librong binili ko kanina at sumalampak sa kama ko at doon ako humagulgol sa pagiyak.

nang mahimasmasan ako ay agad akong naligo at nagpalit nang pangtulog.nakakaramdaman nanaman akong gutom kaya napagdesisyonan ko na bumaba muna para makakain.inayos ko muna yung sarili ko at bumaba na.alas onse narin kaya wala na paniguradong tao sa sala.ako nalang ang magluluto nang kakainin ko.

pagkababa ko ay tama ako dahil walang ni isang tao na rito.pagkapasok ko sa kusina namin ay naghanap lang ako nang ingredients para sa carbonara.dalawang araw nadin ako hindi nakakakain nito kaya naman feel kong magluto ngayon besides malungkot ako. this is my comfort food when I feel sad.

habang nagluluto ay biglang kong naramdaman na yapak papunta sa gawi ko kaya tingil ko muna yung paghalo sa sauce at unting unti nilingon yung yapak kung saan nanggagaling.paglingon ko ay may nakita akong lalaki na papasok dito.nang maaninag ko ang mukha niyang galing sa dilim ay tumindig lahat nang balahibo ko.

"who the hell are?paano ka nakapasok dito?magnanakaw kaba ha?"sigaw ko doon sa lalaking kakapasok lang dito at hindi manlang inintindi yung tinanong ko at nilagpasan lang ako para kumuha nang tubig galing ref nalaglag ang panga ko sa kinikilos niya.what the f?