Embracing Death ♕ What Are You?

Chapter 49 ♕ Grief

Jessica Miyuki Valdez

5 years later

Napatalon ako mula sa kama ko nang makaramdam ako ng hapdi sa braso.

“Ang sakit nun ah!” reklamo ko habang hinihimas ang namumula kong braso, kahit kelan talaga hindi pa rin ako sanay sa pagiging bampira. Naaalala ko pa noon na nahimatay ako nang ipagtapat nila ang lahat ng nangyari sakin. And it wasn’t a good experience to tell.

Lumapit ako sa bedside table at ininom ang ascelin sa loob ng baso tapos naglakad ako para buksan ng tuluyan ang bintana. Ang nakakasilaw na sinag ng araw ang agad na bumungad sakin. The sun’s heat feels hotter now that I became a vampire, but I can bear with it.

Hindi pa rin nagbabago ang itsura ng mansyon pagkatapos ng ilang taon, maganda pa rin itong tignan mapa-umaga man o gabi. The water on the fountain sparkles under the sun and the red roses are in full bloom. Hindi ko mapigilan ang makaramdam ng lungkot. I missed him so much...

My attention diverted when a car parked in front of the house at lumabas doon sina Luna at Tyler. Nakita naman agad ako ni Luna at kumaway sya sakin at ganun din ako sa kanya.

Umalis na ako sa pagkakadungaw sa bintana para makapaghanda na, hindi ko alam kung anong pag-uusapan namin pero ang sabi nila importante daw. And I don’t know how important that is for them to come here and talk about it.

Kaya pumasok na ako sa banyo para makaligo na. I removed all my clothes and stood under the shower, letting the water fall on my body. I bathe while memories run around my brain.

Limang taon na ang nakakaraan... I don’t know how I survived the loneliness. Nagising na lang ako nun na nakahiga sa kama sa kwarto na’to... nagising na lang ako na bampira na pala ako at hindi na ako pwedeng magpakita sa pamilya ko... at nagising na lang ako na... na wala na sya.

Para akong unti- unting namamatay nun, iyak ako nang iyak. Buti na lang at hindi ako iniwanan nina Luna. Naging kakampi na rin namin sina Azriel... hindi naman kasi nila gustong mag-away away, napag-utusan lang sila kaya nagawa nila yun. And since wala ni sina Keenan at Yumi... malaya na sila.

Si Soul naman... hindi ko na sya nakita. Sabi nila umalis daw sya at walang nakakaalam kung nasaan sya. Hindi man lang ako nakapag-thank you sa kanya. Mali ako nung inakala kong masama si Soul... he was my knight in shining armor when my prince is not around.

Yun ang sabi nina Azriel sakin, he always keeps an eye on Yumi. About kay Yumi... wala akong masyadong maalala tungkol sa kanya aside nung vision and I don’t know how I was able to see her and talk to him.

I was returned back to reality when I heard a loud knock on the bathroom door.

BOOGSH! BOOGSH!

“Hey Jess! You in there?” boses yun ni Luna kaya nagmadli na ako sa pagliligo. Mahirap na baka pasukin nya din ako dito sa banyo! Kung makakatok naman kasi parang may planong sirain ang pinto!

“Oo andito ako!” sabi ko pabalik. Nakakainis talaga ‘tong si Luna! Di makapaghintay!

“What’s taking you so long? Kinain ka na ba ng shower?” Nagbanlaw na ako at pinatuyo ang katawan ko. Napagdesisyunan ko na din na sabayan ang trip nya, nakakainis eh!

“Oo! Kinan na’ko! Ikaw daw ang susunod! Psh Bakit ka ba kasi nagmamadali?” kinuha ko ang bathrobe at sinuot ito bago lumabas ng banyo. Nadatnan ko naman sya na naka-upo sa kama ko.

“We’re going somewhere and you can’t say no! It’s Crowe’s order young lady,” she said and looks at me like I have no choice. She’s always doing that argh!