Voorbestemd

04.

Zuchtend stapte Emma in de auto en ze vulde op de navigatie het adres van Killian in. Ze hoopte met heel haar hart dat Gold haar het goede adres gegeven had. In haar portemonnee zat best veel geld en ook zaten er een aantal pasjes in. Nadat Emma de navigatie had ingesteld startte de routebegeleiding en Emma werd naar een ander gedeelte van New York begeleid.

Na ruim een half uur kwam Emma aan in de straat waar Killian Jones verbleef. Emma parkeerde haar auto en stapte daarna uit. Onderzoekend keek ze om haar heen. Het was niet een van de beste wijken in New York. Alle huizen stonden dicht op elkaar en je kon zien dat de huizen al wat ouder waren. Emma bekeek het briefje wat Gold haar had gegeven. Ze was opzoek naar huisnummer acht.

Emma liep de straat door en uiteindelijk kreeg ze huisnummer acht in het vizier. Emma liep de oprit op en ze drukte op de bel. Emma wachtte een paar minuten maar er kwam geen reactie. Logisch ook. Emma had ook niet opengedaan al had ze zojuist iemand beroofd.

Emma zuchtte en besloot een rondje om het huis te lopen. Gelukkig moest ze wel vaker mensen opsporen voor haar werk dus dit kon niet heel lastig zijn. Emma liep langs het huis maar alle gordijnen zaten dicht waardoor het onmogelijk werd om door het raam te kijken. Emma wou de hoop opgeven en weglopen tot haar blik plots viel op een raam die openstond op de eerste verdieping. Emma keek de tuin rond en ze pakte een container en zette hem neer tegen het huis. Met een beetje geluk kon ze er op klimmen en precies het raam inklimmen.

Voorzichtig klom Emma op de container. Ze hoopte dat niemand haar zou zien, want dan zou ze echt in de problemen komen. Emma pakte het raamkozijn beet en trok zich omhoog. Behendig klom ze naar binnen en ze zag dat ze terecht was gekomen in een slaapkamer. Hoogstwaarschijnlijk die van Killian. Emma stond op en liep zachtjes de slaapkamer door. Er was geen spoor van Killian en haar portemonnee te bekennen.

Emma deed de slaapkamerdeur open en liep door de gang naar de trap. 'Waar ben jij van plan om heen te gaan, Swan?' Emma werd vastgepakt bij haar schouder. Geschrokken draaide Emma zich om en ze probeerde zich los te rukken. Achter haar stond Killian met een grijns op zijn gezicht. 'Waar is mijn portemonnee?' Boos keek ze hem aan. 'Ben je serieus voor een portemonnee aan het inbreken in mijn huis?'

'Sommige mensen moeten nou eenmaal hard werken voor hun geld. Laat me los.' Emma rukte zich los en ontspande haar schouders. 'Vertel op. Waar is mijn portemonnee?' Emma pakte Killian beet en drukte hem tegen de muur aan. 'Vertel het.' Siste ze in zijn oor. Emma werd steeds geïrriteerder door de situatie waarin ze zich bevond. 'Beneden op de tafel.' Antwoordde Killian zachtjes.

Emma liet de man los en liep naar beneden. 'He je kan niet zomaar door mijn huis lopen.' Riep Killian haar na. Killian volgde Emma naar beneden. 'Je kan ook niet zomaar een portemonnee stelen dus we staan nu quitte.' Kaatste Emma terug.

Emma pakte haar portemonnee van tafel en checkte of alles er nog inzat. 'Ik heb er niks uitgehaald.' Zei Killian. 'Waarom heb je hem dan gejat?' Vroeg Emma. Killian haalde zijn schouders op. 'Misschien hoopte ik dat je hem kwam halen.' Zei hij. 'Een versiertruc? Serieus? Ik had de politie wel kunnen bellen.' Emma deed haar armen over elkaar. 'Maar zo ben jij niet.'

'En hoe weet jij dat ik niet zo ben?' Uitdagend keek Emma hem aan. 'Geen idee. Dat voel ik gewoon.' Antwoordde Killian. 'Jij bent echt de mafste persoon die ik ooit ben tegengekomen.' Zei Emma. 'En jij bent de meest leuke, boze vrouw die ik ooit tegen ben gekomen.' Antwoordde Killian. 'Ik ben weg hier.' Zei Emma resoluut. Emma wou weglopen maar Killian hield haar tegen. 'Emma, ik meen het. Onze ontmoeting was misschien niet de meest ideale situatie maar ik mag je wel. Je hebt pit.' Glimlachte Killian. 'Ja jammer voor jou maar ik date niet met dieven.' Zei Emma. 'Zegt degene die bij mij in huis zojuist heeft ingebroken.' Fronste Killian. Emma lachte schamper. 'Daar heb je een punt. Wat wil jij van mij Killian Jones?'

'Wat dacht je van een date? Je weet wel gewoon om elkaar beter te leren kennen.' Onzeker keek Killian haar aan. 'Ik ben niet zo van het daten. Ik leef beter in mijn eentje.' Sloeg Emma zijn aanbod af. 'Misschien heb je er juist wel meer behoefte aan dan je denkt. Geen mens leeft graag in zijn eentje.' Zei Killian. 'Ik leef al achtentwintig jaar in mijn eentje en het gaat mij prima af.' Zei Emma iets botter dan ze bedoelde. 'Achtentwintig jaar? Heb je geen ouders?' Killian zijn gezichtsuitdrukking veranderen in een seconde en hij keek haar medelevend aan. 'Ze waren nog te lui om mij naar een ziekenhuis te brengen. Ik ben langs de snelweg gevonden.' Zei Emma.

'Heb je weleens naar je ouders gezocht? Misschien was het een ongeluk.' Opperde Killian. 'Gezocht? Ik zoek al achtentwintig jaar naar mijn ouders en er is geen spoor van hen te vinden. Je moest is weten hoeveel moeite ik er in heb gestoken om ook maar iets van hun te vinden. Ik heb helemaal niks van hun. Enkel een dekentje die ik om had met de naam 'Emma' erop geborduurd.'

'Misschien kan ik je wel helpen met zoeken als je wilt?' Onzeker keek Killian haar aan. 'En waarom zou ik hulp willen voor jou? Je hebt eerst bij Gold een doosje gestolen en daarna mijn portemonnee. Ik hoef jou hulp niet.' Zei Emma. 'Ik weet waar je bet best kan beginnen met zoeken. Ik heb vaker mensen opgespoord.' Antwoordde Killian. 'Ik ook. Ik vind iedereen behalve mijn ouders.' Emma beet op haar lip.

'Mijn vader..' Begon Killian. 'Wat is er met je vader?' Vroeg Emma. 'Hij verliet mij en mijn broertje toen ik zes jaar oud was. Hij koos voor zichzelf inplaats van zijn gezin. Vijf jaar geleden heb ik hem gevonden en hij had een nieuwe vrouw en een zoon. Zijn zoon had hij vernoemd naar mijn jongere broertje, Liam. Geloof mij Swan ik heb er meer ervaring mee dan je denkt. Ik kan je helpen.' Killian zijn ogen werd steeds vochtiger en Emma begon medelijden met hem te krijgen. 'Best. Ik sta maandag om elf uur s'ochtends bij je voor de deur.'