Voorbestemd

29.

Het was een aantal dagen later en vandaag hadden Emma en Killian afgesproken met August in Seattle. Sinds de lunch bij Granny's had Emma hem niet meer gesproken en als ze Killian zag was hij met Regina samen. Emma had Mary-Margaret in vertrouwen genomen over haar afspraak met Killian en tot Emma haar grote verbazing begrepen ze het.

Wel had Mary-Margaret haar op het hart gedrukt om uit te kijken voor Cora en Emma had haar beloofd hun in te lichten voordat ze actie ondernam. Emma was nu al twee dagen opzoek naar Cora maar er was nog geen enkel spoor van haar te vinden.

'Doe je voorzichtig?' Vroeg Mary-Margaret bezorgd. David, Mary-Margaret en Emma stonden bij Emma haar gele autootje. Emma zou zometeen vertrekken richting Seattle en aan de grens van Storybrooke zou ze Killian ophalen. Het makkelijkste was geweest dat Killian gewoon hier instapte maar het risico was te groot dat Regina hun samen zou zien en dat was het iets wat ze wilden vermijden.

'Ja. Ik ben als het goed is morgenochtend terug in Storybrooke. Letten jullie een beetje op Henry?' Vroeg Emma. 'Natuurlijk! Maak je geen zorgen om Henry. Hij is in goede handen.' Knikte David. 'Bij Regina zeker?' Antwoordde Emma sarcastisch. 'Maak je geen zorgen om hem. Hij heeft tien jaar zonder jou geleefd. Hij kan een dagje zonder jou wel aan.' Probeerde Mary-Margaret haar gerust te stellen. Emma fronste. 'He ik bedoel dit niet vervelend he. Ik probeer gewoon te zeggen dat het wel goedkomt met Henry. Wat heb je hem eigenlijk verteld?'

'Dat ik voor mijn werk een dagje weg moet.' Antwoordde Emma. 'Je liegt tegen hem?' Mary-Margaret keek niet blij. 'Ik zal wel moeten. Ik kan moeilijk zeggen dat ik naar mijn ouders opzoek ben. Het is alleen maar een teleurstelling als ik ze niet vind.'

'Emma, juist jij zou moeten weten hoe belangrijk het is om eerlijk te zijn tegen je kind. Jij zoekt al achtentwintig jaar naar antwoorden. Wat wil je tegen Henry zeggen als hij erachter komt dat je opzoek bent naar je ouders? Ik denk dat hij je dolgraag wil helpen.'

'Het is een kind, Mary-Margaret. Henry hoort met vriendjes te spelen in de zandbak.' Zei Emma. 'Maar ook dan zou hij liever willen dat je eerlijk bent.' Antwoordde Mary-Margaret. 'Ik moet nu gaan. Ik zie jullie morgenochtend.' Kapte Emma het gesprek af. 'Is goed. Doe voorzichtig onderweg.' Knikte David. Mary-Margaret en David zetten een stapje achteruit en Emma stapte in haar auto en reed weg richting de stadsgrens waar Killian stond te wachten.

Na een paar minuten rijden kwam ze aan bij de stadsgrens en zoals verwacht stond Killian al te wachten. 'Goedemorgen Swan, wat zie je er prachtig uit vandaag!' Killian stapte in en ging op de bijrijdersstoel zitten. Emma rolde haar ogen. 'Slijmbal. Ga snel goed zitten dan kunnen we vertrekken.'

Killian deed snel de autodeur dicht en gelijk gaf Emma gas. 'Wat een haast.' Merkte Killian op. 'Ik wil liever voorkomen dat Regina ons samen ziet.' Antwoordde Emma. 'Aha vandaar. Maak je maar geen zorgen over ze trapt er vol in.' Grijnsde Killian.

'Heb je al wat informatie binnen dan?' Vroeg Emma hem. 'Nee, maar dat komt nog wel.' Zei Killian. Emma gniffelde. 'Geloof je het zelf? Ze gaat jou niks vertellen.' Wist Emma. 'Juich maar niet te vroeg, Swan. Ze mag mij wel.' Zei Killian grijnzend.

'Killian, wat heb je gedaan?' Emma keek snel naar Killian. 'Richt jij je ogen maar op de weg, Swan.' Antwoordde Killian. Snel keek Emma weer naar de weg. 'Vertel? Je hebt toch niet?'

Er viel een stilte in de auto. 'Omg nee Killian serieus.' Emma haar mond viel open. 'Zo slecht was ze niet.' Verdedigde Killian zich. 'Waarom doe je het überhaupt al met haar? Dat hoorde toch niet bij onze deal?' Emma was helemaal overdonderd. 'We hebben het daar nooit overgehad, maar als je ook interesse hebt ben je altijd welkom.' Killian gaf Emma een knipoog.

'Nooit.' Antwoordde Emma direct. 'Roep dat maar niet te hard. Later wil je niks anders.' Grijnsde Killian. 'Wat heb jij vandaag?' Vroeg Emma hem geïrriteerd. 'Niks. Misschien kan ik beter aan jou vragen waarom je niet tegen een grapje kan.' Kaatste Killian terug.

'Ik kan wel tegen een grapje.' Mompelde Emma. 'O ja? Je lijkt wel jaloers dat ik het met Regina gedaan heb en niet met jou.' Daagde Killian haar uit. 'Ik ben niet jaloers. Alles behalve zelfs.' Snauwde Emma. 'Oh daarom doe je ineens zo? Waar is de gezellige Emma met wie ik naar de bioscoop ging waar we werden weggestuurd omdat we teveel lachte?'

'Die is achtergebleven in New-York. Mijn leven hier in Storybrooke is zo anders. Ik heb een zoon die ik moet beschermen en daar heb ik alles voorover. Ik ben niet meer de Emma uit New-York.' Antwoordde ze. 'Jammer. Ik vond die Emma namelijk veel leuker.' Mompelde Killian.

'Sorry?' Emma zette de auto langs de weg en keek Killian boos aan. 'Je hoorde mij wel. Je doet raar Emma. Je bent echt alles behalve jezelf.' Zei Killian. 'Hoe weet jij dat nou? Je kent mij nauwelijks.' Emma lachte schamper. 'Ik ken jou goed genoeg om te weten dat je nu heel anders doet.'

'Wat bedoel je met anders?' Vroeg Emma hem. 'Je bent zo beschermend over Henry, je gaat letterlijk de strijd aan met de adoptiemoeder van Henry. Dit gaat echt ten kostte van die jongen.' Legde Killian haar uit. 'Hoe weet jij dat nou?' Snauwde Emma. 'Ik ben deze week vaak zat bij Regina langs geweest om dat te weten.'

Emma zuchtte. 'Laten we verder gaan. Ik heb geen zin meer in een gesprek.' Emma zette de radio aan en ze reed weer de weg op. Dit werd nog een hele lange rit naar Seattle..