Voorbestemd

43.

De tijd ging traag voorbij. Het was een moeilijke week voor Emma. Eergisteren was Graham begraven en Emma had het er erg moeilijk mee. Ze kon het maar niet loslaten en ze bleef maar gissen wat er op die bewuste avond gebeurd was. Emma was niet de enige die het er moeilijk mee had, heel Storybrooke was van slag. Niemand had Graham zijn dood zien aankomen en dat de dader die Graham had aangereden nog niet gevonden was maakte de situatie extra lastig. Mensen voelde zich niet langer veilig in het dorp en er moest een nieuwe sheriff komen.

Aangezien Emma de hulp sheriff was mocht zij het na twee weken officieel van Graham overnemen maar Emma twijfelde erg of ze die taak wel wou aannemen. Het was een hele verantwoordelijkheid en ze had het verlies van Graham nog niet helemaal verwerkt.

Zuchtend staarde Emma uit het raam van David en Mary-Margaret hun appartement. Het was een regenachtige dag in Storybrooke en voor het eerst in weken vroeg Emma zich af of ze hier wel moest blijven. Regina hield Henry nog steeds uit haar buurt en nu Graham was gestorven voelde Emma zich nog eenzamer dan ze al was. Mary-Margaret en David waren erg lief voor haar maar dat voelde anders. David en Mary-Margaret waren heel beschermend en zorgzaam maar ze hadden niet hetzelfde als wat Emma met Henry en Graham had.

'Emma, kom van die bank af en ga mee wat drinken bij Granny's.' Mary-Margaret kwam naar Emma toegelopen en ze keek haar afwachtend aan. 'Ik heb geen zin.' Antwoordde Emma. 'Dat snap ik heel goed, maar je moet door met je leven. Je kan niet heel je leven hier blijven zitten. Dat zou Graham ook niet willen.' Zei Mary-Margaret zachtjes. 'Ik kan hier prima blijven zitten. Ik heb toch niks om voor te leven.' Zei Emma koppig.

'Je hebt Henry.' Zei Mary-Margaret. 'Die mag ik toch niet zien van Regina.' Antwoordde Emma somber. 'Emma, ik snap dat je verdrietig bent maar ga alsjeblieft mee naar Granny's. Het is ook niet goed om heel de dag op de bank te blijven zitten. Even een frisse neus halen kan je goed doen.' Probeerde Mary-Margaret haar over te halen. Emma zuchtte. 'Best ik ga wel mee.'

Emma stond op van de bank en ze wou naar de kapstok lopen maar Mary-Margaret hield haar tegen. 'Wat is er?' Vroeg Emma verbaasd. 'Trek even andere kleding aan en doe wat make-up op.' Zei Mary-Margaret. Emma keek naar de joggingsbroek die ze aanhad en ze knikte.

Snel liep Emma naar boven om haar joggingsbroek voor een spijkerbroek te verwisselen. Het was maar goed dat Mary-Margaret het had gezegd want anders liep ze nu echt voor gek. Nadat Emma haar broek had verwisseld liep ze naar de spiegel. In de spiegel zag ze een gebroken vrouw staan met rode ogen van het huilen.

Geen wonder dat Mary-Margaret had voorgesteld om wat make-up op te doen. Snel deed Emma wat make-up op en ze deed haar lange, blonde haren in een staart. Tevreden keek Emma in de spiegel en ze liep weer naar beneden.

Mary-Margaret stond al klaar bij de deur met twee paraplu's en Emma pakte haar jas van de kapstok. 'Wil David niet mee?' Vroeg Emma. 'Die is aan het werk.' Antwoordde Mary-Margaret. 'Echt? Ik heb hem helemaal niet weg horen gaan.' Zei Emma. 'Er ontgaat je wel meer de laatste dagen. Het is niet erg.' Glimlachte Mary-Margaret. 'Moet jij niet werken?' Fronste Emma ineens. 'Het is zaterdag, lieverd.' Gniffelde Mary-Margaret. 'O ja.' Mary-Margaret gaf Emma een paraplu en het tweetal liep naar buiten.

Mary-Margaret en Emma wandelde met grote passen naar Granny's eetcafé. Het regende erg hard en er was geen mens op straat te zien. Iedereen zat lekker warm binnen achter de openhaard. Emma moest ze groot gelijk geven. Ze had eigenlijk helemaal niet zoveel zin om wat te gaan drinken bij Granny's maar Mary-Margaret had haar toch weten over te halen met haar overtuigingskracht.

Emma en Mary-Margaret liepen het café in en het winkelbelletje ging af. Ruby en Granny keken op en ze zwaaiden vriendelijk toen ze Emma en Mary-Margaret zagen. Emma zwaaide terug en ze liep achter Mary-Margaret aan naar een tafeltje achterin. Er zat al een jongentje aan de tafel en toen Emma dichterbij kwam zag ze pas wie het was.

'Henry!' Emma kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze Henry aan de tafel zag zitten. Henry keek op en toen hij Emma zag stond hij op van de tafel. Hij vloog Emma in de armen en klampte zijn armen aan haar vast. Emma knuffelde haar zoon en heel even waren al haar zorgen weg.

'Heb jij dit geregeld?' Vroeg Emma aan Mary-Margaret. Mary-Margaret knikte. 'Regina is een dagje weg met Killian en ik hoorde van Granny dat Ruby vandaag op Henry past. Ik vond het wel een goed idee om hier dus wat te gaan eten en drinken.' Mary-Margaret knipoogde en blij ging Emma aan de tafel zitten. Henry nam direct plaats naast haar en Mary-Margaret ging tegenover hun zitten.

Inmiddels kwam Ruby aangelopen. 'Vaste bestelling?' Ze keek het gezelschap vragend rond. Iedereen knikte en Ruby vertrok richting de keuken. Ze kwamen de laatste tijd zo vaak bij Granny's dat iedereen van het personeel inmiddels wel wist wat ze wouden bestellen.

'Hoe is met operatie cobra?' Fluisterde Henry tegen Emma. 'Operatie wat?' Mary-Margaret keek naar Henry en Emma. 'Uhm niks. Iets tussen mij en Emma.' Antwoordde Henry snel. Mary-Margaret fronste. 'We hebben het er later wel nog wel over. Waar zijn Regina en Killian eigenlijk heen?' Veranderde Emma het onderwerp. 'Geen idee. Ze zijn met ze tweeën weg en ik mocht niet mee.' Antwoordde Henry. 'Hmm ik ben benieuwd dan. Laten we maar eventjes van genieten dat hun weg zijn, want nu kan ik eindelijk wat tijd met jou doorbrengen.'