Voorbestemd

48.

'Killian? Waar ben je?' Slaperig liep Regina de keuken in en haar mond viel open toen ze de gedekte ontbijttafel zag. Killian stond achter het aanrecht druk een eitje te bakken. 'Lieverd, wat ben jij nou weer aan het doen?' Regina liep naar Killian toe en ze ging naast hem staan. 'Een ontbijtje aan het maken voor jou en Henry.' Killian haalde het ei uit de pan en deed het op een bord.

'Als jij Henry eventjes roept kunnen we zo gaan ontbijten.' Zei Killian. 'Ga ik doen!' Regina gaf Killian een kus op zijn wang en daarna liep ze naar boven om Henry te wekken. Ondertussen ging Killian alvast aan tafel zitten en ongeduldig wachtte hij op Henry en Regina.

Na een paar minuten kwamen Henry en Regina naar beneden gelopen. 'Goedemorgen!' Henry ging aan tafel zitten. 'Goedemorgen jongen, heb je al een beetje zin in school?' Vroeg Killian belangstellend. Henry knikte. 'We gaan vandaag met de klas naar het bos om herfstblaadjes te verzamelen.' Vertelde hij enthousiast. 'Leuk! Jij hebt les van Mary-Margaret Blanchard toch?' Vragend keek Killian hem aan. 'Jup.' Antwoordde Henry. 'Leuk hoor.' Vond Killian.

'Mary-Margaret en leuk? Fronste Regina. 'Jij vind haar gewoon niet leuk maar ze is echt heel lief hoor.' Zei Henry tegen zijn moeder. 'Ik heb nooit gezegd dat ik haar niet leuk vind.' Ging Regina er tegen in. 'Nee, maar dat is wel duidelijk.' Antwoordde Henry. Regina zweeg en ze nam een hap van haar boterham.

'Dus wat zijn onze plannen voor vandaag?' Veranderde Killian het onderwerp. Hij keek vragend naar Regina terwijl hij een hap nam van zijn eten. 'Ik moet gewoon werken.' Fronste Regina. 'Dan ga ik gezellig mee naar het gemeentehuis.' Besloot Killian. 'Oké.' Stemde Regina toe.

In alle rust aten Killian, Regina en Henry hun eten op en toen ze klaar waren ruimden Killian en Regina alles op. Henry was ondertussen naar boven gelopen om zijn tas te pakken. In tas stopte hij zijn schoolschrift en een leesboek. Nadat Henry alles had ingepakt liep hij terug naar beneden en trok hij zijn jas en schoenen aan om weg te gaan naar school.

'Mam, ik ga!' Henry kwam de keuken ingelopen. 'Veel plezier jongen! Ga je na school langs bij Archie?' Regina keek Henry aan. 'Ja.' Knikte Henry. 'Top! Veel succes.' Regina zei Henry gedag en Henry vertrok richting school en Regina bleef samen met Killian thuis achter.

'Dus vertel waarom heb jij zo'n hekel aan Mary-Margaret?' Vroeg Killian direct nadat Henry de deur uit was. 'Ik heb geen hekel aan haar.' Verdedigde Regina zich. 'Oh kom op. Ik snap dat je het niet tegen Henry wilt zeggen maar tegen mij toch wel?'

'Best. Ik heb een hekel aan haar.' Gaf Regina toe. 'Waarom?' Vroeg Killian. Regina ging op een stoel in de keuken zitten. 'Gewoon.' Zei Regina schouderophalend. 'Kom op, Gina. Alles heeft een reden. Ik geloof niet dat er niets gebeurd is tussen jullie.' Doordringend keek Killian haar aan. 'Mary-Margaret en ik hebben inderdaad een verleden.' Bekende Regina. 'En dat is?' Killian keek haar vragend aan.

Regina zuchtte. 'Het is al gebeurd. Er kan niks aan veranderd worden.' Zei Regina. 'Je kan het verleden niet veranderen maar de toekomst wel. Wat heeft Mary-Margaret gedaan dat je haar nooit kan vergeven?' Killian ging op de stoel tegenover Regina zitten. Regina zweeg.

'Je kan mij vertrouwen, Regina. Praat er alsjeblieft met mij over.' Smeekte Killian. Hij moest en zou de antwoorden krijgen. Hij moest eerder dan Emma zijn. 'Hoe oud waren jullie toen het voorval zich plaatsvond?' Stelde Killian de volgende vraag. 'Twaalf.' Mompelde Regina. 'Dat is best lang geleden.' Zei Killian.

'Klopt. We waren ooit beste vriendinnen.' Begon Regina haar verhaal. Haar adem stokte. 'Ga door.' Killian keek haar belangstellend aan. 'Mary-Margaret en ik waren aller beste vriendinnen. Overal waar we samen te vinden. Op school, in het park, in de supermarkt echt overal waren we samen en speelde we samen. We waren hartsvriendinnen en konden uren kletsen over van alles en nog wat.'

'Eigenlijk was er nooit een vuiltje aan de lucht tot mijn moeder zich ging bemoeien met onze vriendschap. Mijn moeder was totaal de weg kwijt en deed vreselijke dingen met mensen. Ook Mary-Margaret deed ze pijn en Mary-Margaret werd weggejaagd. Mary-Margaret en ik spraken toen nog veel in het geheim af maar ook die afspraakjes kwamen uit en mijn moeder flipte.'

'Regina, wat erg voor je.' Zei Killian zachtjes. Regina vervolgde haar verhaal: 'Uiteindelijk heb ik nog een paar afgesproken met Mary-Margaret maar David kwam op haar pad. David was haar nieuwe beste vriend. Mary-Margaret was bang voor mijn moeder en uiteindelijk ook voor mij omdat ik de dochter van Cora ben. Ze liet mij in de steek en ze ging ervandoor met David. Sindsdien is onze vriendschap voorbij.' Beëindigde Regina haar verhaal.

'Wat heftig! Je moet je vast heel alleen gevoeld hebben.' Zei Killian zachtjes. Regina knikte. 'Mijn moeder is een knettergek mens. Ze is ontzettend gevaarlijk en tot van alles in staat. Ze heeft niet alleen mij veel pijn gedaan maar ook heel veel andere mensen. Je wilt haar niet tegenkomen, Killian.'

Killian kreeg een gek gevoel in zijn buik. De gedachte dat Emma Cora wou opzoeken maakte hem bang. Hij moest Emma zometeen bellen en haar vertellen dat ze moesten stoppen met deze missie. Killian had het antwoord gevonden waar ze naar zochten. De missie was volbracht.

'Killian, gaat het wel?' Bezorgd keek Regina hem aan. Killian schrok op zijn gedachtes. 'Eh ja.. Ik ga eventjes een frisse neus halen.' Zei Killian. Hij stond op van tafel en hij liep naar de gang. 'Killian, wacht. Maak je geen zorgen. Mijn moeder is hier niet. Ze is ver weg van ons allemaal en zal ons niks aandoen.' Probeerde Regina hem gerust te stellen. 'Eh ja.' Killian knikte en verliet Regina's huis om Emma het nieuws te brengen.