Voorbestemd

23.

'Killian? Wat doe jij hier?' Geschrokken keek Emma van Killian naar Graham. 'Ik dacht ik kom je helpen maar blijkbaar heb je mij niet nodig.' Killian draaide zich om en liep weg. Emma keek naar Graham en rende toen achter Killian aan.

'Killian, wacht.' Riep Emma hem na. Boos liep Killian door en Emma had moeite om hem bij te houden. Uiteindelijk kon ze hem inhalen en ze pakte zijn pols beet. Killian draaide zich om en rukte zich ruw los. 'Flikker toch op Emma.' Snauwde hij.

'Alsjeblieft, wacht.' Smeekte Emma hem. 'Waar moet ik op wachten? Ik ben verdomme helemaal hierheen gereden om jou te helpen en vervolgens sta je met een of andere random guy te zoenen.' Riep Killian boos uit. 'Wat boeit jou dat? We hebben niet eens iets.' Antwoordde Emma fel.

'Nee, maar ik ben hier wel speciaal voor jou naar toegekomen. Over de telefoon zat je zielig te doen hoe je je voelde en nu ben je ineens intens gelukkig. Zoek het toch uit.' Killian draaide zich om en liep weg. 'Killian, wacht nou. Die zoen betekende niks. Het gebeurde gewoon.' Zei Emma.

Deels was haar antwoord waar maar Emma wist dat ze loog. Tijdens de zoen met Graham voelde ze vlinders in haar buik en ze vond Graham ook echt leuk maar Killian vond ze ook leuk.

'Het gebeurde gewoon.' Imiteerde Killian Emma. 'Hoe kan zoiets gewoon gebeuren? Ik hoef je nooit meer te zien.' Zei Killian. Killian liep weg en verdrietig staarde Emma hem na. Ze had het verpest bij Killian. Hij wou haar nu vast niet meer helpen met haar zoektocht naar haar ouders.

'Het spijt mij. Ik wist niet dat je een vriend had.' Emma draaide om en achter haar stond Graham. 'Heb ik ook niet. Killian is gewoon een vriend.' Zei Emma zachtjes. 'Weet je dat zeker? Hij is wel van slag.' Graham keek haar twijfelend aan.

'Sorry, maar ik weet het ook niet meer zo goed. Laat mij maar met rust.' Antwoordde Emma. 'Zoals je wenst. Als je mij zoekt ik ben aan het posten door heel Storybrooke.' Zei Graham. Emma knikte en Graham liep weg richting zijn auto die verderop geparkeerd stond.

Emma bleef alleen achter en snikkend liep ze naar haar auto. Ze veegde de tranen uit haar ogen en ze ging achter het stuur zitten. Uit haar zak pakte ze haar mobiel en hoopvol keek ze of Killian nog wat gestuurd had maar helaas had ze niks ontvangen..

Emma deed haar mobiel weer weg en ze besloot naar het huis van Mary-Margaret en David te rijden. Met een beetje geluk was David thuis en kon ze daar even bijkomen van de schrik. Langzaam reed Emma door het dorp in de hoop dat ze Killian nog ergens over straat zag lopen. Ze kon zich niet voorstellen dat hij gelijk terug was gereden naar New-York.

Tot haar teleurstelling was Killian nergens te zien en was ze aangekomen bij het appartement van David en Mary-Margaret. Emma stapte uit haar auto en ze liep naar de voordeur. Ze drukte op de bel en nerveus wachtte ze tot er opengedaan werd.

De deur werd opengedaan en in de deuropening stond David. 'Emma?' Verbaasd keek hij haar aan. 'Hey, mag ik eventjes binnenkomen?' Vroeg Emma. 'Ja, natuurlijk!' David stapte opzij zodat Emma door kon lopen. 'Wil je wat drinken?' Vroeg David. 'Doe maar water.' Antwoordde Emma. David deed de voordeur dicht en liep toen naar de keuken om wat drinken voor Emma te pakken. Hij pakte een glas uit de la en vulde hem met water uit de kraan. Daarna liep hij naar Emma en gaf hij haar het glas.

'Dankje.' Emma pakte het glas aan en nam een slok drinken. 'Gaat alles wel goed met je?' Bezorgd keek David haar aan. 'Ja hoor.' Loog Emma. 'Emma, we kennen elkaar nog maar net maar ik heb het idee dat er wat met je is. Je hoeft het niet te vertellen maar onthoud alsjeblieft dat Mary-Margaret en ik je altijd willen helpen.' Zei David. 'Dankje David.' Glimlachte Emma. 'Geen probleem. Ik help graag mensen.' Antwoordde David.

'Kan ik je iets in vertrouwen vertellen?' Emma keek hem vragend aan. 'Ja natuurlijk.' Knikte David. 'Je mag het zelfs niet tegen Mary-Margaret zeggen.' Zei Emma. 'Ik beloof het Emma.' Emma keek David diep in de ogen aan en ze zag dat David de waarheid sprak. Hij zou het niet verder vertellen.

'Ik heb met Graham gezoend.' Zuchtte ze toen. 'Met Graham?' Davids ogen werden groot. 'Ja het gebeurde gewoon ineens. Ik kon er niks aandoen.' Antwoordde Emma. 'O jeetje en nu? Vind je hem leuk?' Vroeg David. 'Ik weet het niet. Graham en ik werden onderbroken door Killian, een goede vriend van mij.'

'En toen?' David keek haar nieuwsgierig aan. 'Killian is boos weggelopen. Geen idee waarheen.' Emma zuchtte diep en nam daarna een slok drinken van haar water. 'Vind je Killian leuk?' Vroeg David. Emma verslikte zich bijna in haar drinken. 'Ik weet het niet. Killian werd wel boos toen hij mij zag met Graham.'

'En waar is Killian nu?' Vroeg David. 'Geen idee. Hij liep boos weg richting de stad. Het kan zomaar zijn dat hij al vertrokken is richting New York.' Zei Emma. 'Zal ik anders gaan kijken of ik hem zie? Misschien verblijft hij wel bij Granny's.' Bedacht David zich. 'Ja dat kan wel ja.' Knikte Emma.

'Hoe ziet hij eruit?' Vroeg David. Zwart haar, draagt een leer jack en heeft altijd wat eyeliner op.' Beschreef Emma hem. 'Dat moet wel te herkennen zijn. Er komen eigenlijk nooit vreemdelingen in Storybrooke.' Zei David. 'Vind je het goed als ik hier blijf?' Vroeg Emma. 'Natuurlijk. Ik ben even weg.' Zei David. 'Is goed. Tot straks.' Zei Emma. 'Tot zo!' David liep naar de kapstok en pakte zijn jas. Snel trok hij hem aan en hij vertrok richting Granny's.